All Chapters of เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก: Chapter 1 - Chapter 10

บังเอิญ "เจ๊!" ฉันที่เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ทำธุระเสร็จแล้ว ก็เจอกับลูกน้องในแผนกของตัวเองที่ยืนรออยู่ตรงโต๊ะทำงาน ที่พอเห็นฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก็ตะโกนเสียงดังใส่ฉันทันที "อะไรอีนัทมึงจะเสียงดังใส่กูหาสวรรค์วิมานอะไร" อีนัทหรือนัทตี้ลูกน้องในแผนกที่ชอบเสียงมาก่อนตัว ฉันทำงานอยู่ที่บริษัทรับจัดงานด้านให้ความบันเทิงต่างๆแห่งหนึ่งหรือที่ผู้คนชอบเรียกว่าบริษัทออแกไนซ์ และฉันได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าของฝ่ายทีมจัดงานตั้งแต่เข้ามาทำงานได้แค่สองปีเท่านั้น ทีมของฉันจะมีลูกน้องอยู่ในทีมทั้งหมด4คน ได้แก่ อีนัท อีเก๋ อีชมพู่ และอีอาร์ตี้รวมฉันก็เป็น5คน ที่ฉันเรียกลูกน้องว่าอีไม่ใช่การกดสถานะหรือข่มเหงลูกน้องแต่อย่างใด แต่ด้วยความสนิทกันจนเกินไปละมั้งเลยไม่มีคำว่าพี่หรือน้อง เราอยู่กับเพื่อนช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แถมอายุของเราก็ไล่เลี่ยๆกันนี้แหละยังไม่มีใครแตะเลข3อย่างแน่นอน "อีเจ๊มึงดูนี่ๆ" นัทมันรีบยื่นโทรศัพท์มาจ่อตรงหน้าของฉันจนแทบจะทิ่มตากันอยู่แล้ว ใกล้ขนาดนี้ใครจะไปมองเห็นล่ะแล้วแสงของหน้าจอโทรศัพท์มันน่ะนึกว่าดวงอาทิตย์ดวงที่สอง "อีนัทกูแสบตา มึงจะเอามาแปะหน้ากูทำไมเอาออกไป" "เออๆโท

19:30น. ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตามเวลาที่คนนอนอยู่บนเตียงกำหนดไว้ บังเอิญเริ่มควาญหาโทรศัพท์ไปทั่วเตียงเพื่อจะกดปิดเสียงที่ดังรบกวนการนอนอันแสนหวานของเธอ "อื้อ อยู่ไหนเนี่ย รำคาญโว้ย!!" อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดจากการถูกรบกวนการนอนของนาฬิกาปลุก ทำให้บังเอิญตะโกนเสียงดังอยู่คนเดียวก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นเพื่อเดินไปกดปิดนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ที่ตอนนี้มันได้นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น "ทำไมมาอยู่ที่พื้นได้เนี่ย เฮ้อ ไวชิบเพิ่งรู้สึกเหมือนได้นอนไปแค่นาทีเดียวเท่านั้นเอง" บังเอิญทำได้แค่บ่นก่อนจะคว้าผ้าขนหนูและวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปผับทันที "ม๊วฟฟ สวยไม่ไหว สวยมาก สวยมากบังเอิญ ไม่มีใครสวยเท่าเธอได้แน่นอน คิกๆ" ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ใบหน้าหวานของเธอตอนนี้ดูโฉบเฉี่ยวปะหนึ่งเสือสาวที่พร้อมออกล่าเหยื่อแล้ว ผิวขาวอมชมพูกับชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ไม่ได้ใส่มานานมันทั้งรัดและสั้นจนแทบจะปิดพื้นที่ด้านล่างไม่มิด ด้านบนก็ปลดกระดุมออกเล็กน้อยเพื่อเผยให้เห็นเนินอกวับๆแวมๆให้ดูเซ็กซี่ขยี้ใจ ยังดีที่ชุดนี้ของเธอไม่ได้มีตราของมหาลัยที่เคยเรียนเพราะเป็นชุดสำรอง บัง

"อ่ะนี่เพื่อน โทรศัพท์มึง" คีตะเดินกลับมาเอาโทรศัพท์ยื่นให้ปริ้นซ์หลังจากที่ได้เบอร์โทรและ IG ของสาวสวยเมื่อกี้ที่ชื่อว่า 'บังเอิญ'"ขอบใจแต่ไม่ต้องการไอ้สัส" ปริ้นซ์รับโทรศัพท์จากคีตะมาไว้ในมือก่อนจะแจกคำอวยพรให้คีตะไปหนึ่งประโยค เพราะว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะให้โทรศัพท์มันไป แต่มันมาแย่งโทรศัพท์เขาไปหน้าตาเฉยพร้อมกับเดินไปขอเบอร์ขอIGผู้หญิงคนนั้นมาทั้งที่ตัวเขาไม่ได้ขอร้องมัน"กูจะรอดูเลย บุญคุณในครั้งนี้มึงต้องได้ตอบแทนกูแน่นอน" คีตะพูดใส่ปริ้นซ์อย่างนั้นอกมั่นใจพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอย่างโชว์เหนือ ว่าไอ้เพื่อนรักมันต้องชอบใจที่ตัวเองไปขอเบอร์พี่สาวคนสวยเมื่อกี้อย่างแน่นอน"ควาย!!!" ปริ้นซ์หมั่นไส้ท่าทางของเพื่อนตัวเองมาก ที่มันมั่นใจนักหนาว่าเขาจะชอบกับสิ่งที่มันทำ หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ส่วนปริ้นซ์ก็เก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองไว้ในกระเป๋ากางเกงทันที โดยไม่ได้ดูอะไรในมือถือของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขานั้นไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้อยู่แล้วพรึบ~"อุ๊ย! มินนี่ขอโทษนะคะที่ล้มมาชนคุณ" ปริ้นที่นั่งจิบเหล้าอยู่ดีๆก็ต้องหันไปมองที่นั่งว่างข้างตัวเองที่อยู่ดีๆก็มีผู้

“อื้อ~ อืมมมมมม” เมื่อเราทั้งสองคนจ้องหน้ากันไปสักพักก็เป็นเธอที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวก่อน พุ่งตัวเข้ามาประกบจูบผมอย่างรุนแรงจนปากแทบแตก “อ๊ะ! อืมมมมมม จ๊วบ จ๊วบ~” ทั้งสองจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นของแต่ละคนก็กวาดต้อนลิ้นของกันเป็นพัลวัน จุ๊ฟ! จ๊วบ! จ๊วบ! อื้ออออออออ ปริ้นซ์ยกมือขึ้นมาประคองแก้มของหญิงสาวบนตัวของตน เพื่อให้เธอปรับใบหน้ารับสัมผัสของกันและกันได้ดียิ่งขึ้น ถึงเธอจะเป็นฝ่ายจู่โจมก่อนแต่ปริ้นซ์ก็รับรู้ได้หลังจากที่จูบกันทันทีว่าเธอนั้นยังมือใหม่สำหรับเรื่องนี้ เพราะด้วยจูบเงอะๆงะๆที่เธอมอบให้เขามานั้นมันเหมือนเด็กที่พึ่งหัดจูบได้ไม่ถึงวัน ถึงเขาจะยังเด็กอยู่แต่เรื่องนี้เขาก็น่าจะมีประสบการ์ณยิ่งกว่าเธอแน่นอน หึ! เมื่อปรับใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าให้ได้องศาที่ดีต่อการจูบแล้ว ปริ้นซ์ก็ไล่ต้อนลิ้นเรียวเล็กอย่างบ้าระห่ำจนเธอคล้อยตามไปกับสัมผัสที่เขามอบให้เธอ ปริ้นซ์บดขยี้จูบให้กับบังเอิญอย่างดุดันและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มเรียนรู้จากที่เขาพยายามที่จะสอนนั้น ปริ้นซ์ก็จูบบดขยี้ให้สมกับที่คนตัวเล็กอยากลองริเริ่มเหตุการ์ณในครั้งนี้ “อื้ออออ......” บัง

ลัลลา~ลัลลา~ลัลลา~ บังเอิญยังคงมีความสุขกับการอาบน้ำชำระร่างกายของตัวเองอยู่ โดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่ามีบุคคลอื่นยืนซ้อนอยู่ที่ข้างหลังของตัวเองอยู่ หมับ!!! “กรี๊ดดดดดดดด โรคจิต ช่วยด้วยค่า โรคจิตค่า ฮืออออออ”บังเอิญกรี๊ดออกมาสุดเสียงทันที ที่อยู่ๆก็มีมือปริศนาเข้ามาจับที่เอวคอดของเธอไว้ “หยุดกรี๊ดได้แล้ว บอกว่าให้หยุด!!!” ปริ้นซ์ตะโกนแข่งกับคนที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง เพราะเธอเอาแต่หลับหูหลับตากรี๊ดอย่างเดียว แต่สักพักเขาก็เริ่มที่จะได้ยินเสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กในอ้อมกอดดังขึ้นมาติดๆหลังจากที่เสียงกรี๊ดสงบไปไม่กี่วินาที “ฮืออออ ป...ปล่อยฉันไปเถอะนะ อยากได้อะไรเอาไรเลย ขอแค่ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฮืออออ~” บังเอิญยังคงหลับตาร้องไห้ไหว้ขอร้องไอ้โจรชั่วที่ย่องเบามาข้างหลังเธออย่างไม่รู้ตัว เธอขอแค่ชีวิตและร่างกายของตัวเองเท่านั้น ส่วนของและทรัพย์สินภายในห้องถ้ามันอยากจะได้ไปเธอก็จะยกให้มันหมดเลย แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับไอ้โจรชั่วด้านหลังของตัวเองเลย “เลิกร้องไห้ได้แล้วเจ๊ อย่ามโนไปมากกว่านี้เลย” ห๊ะ! เจ๊อย่างนั้นหรอ ไอ้โจรคนนี้มันเรียกฉันว่าเจ๊อย่างน