All Chapters of ลูกไม้มาเฟีย: Chapter 101 - Chapter 110

หนูมุกที่ยืนอยู่ยิ้มให้กับแมท ที่ยิ้มให้กับเจสซี่และแน่นอนเจสซี่ต้องถือโอกาสนี้เอ่ยปากชวนแมทเลยทันทีว่า..."จะรังเกียจมั้ย?...ถ้าอาจะชวนแมทมาเดินให้กับอาบ้าง..."            "ยินดีครับ..."แมทตอบกลับอย่างไม่ลังเลเจสซี่ยิ้มพร้อมโอบกอดหนูมุก และเรียกทีมงานของเขาคนหนึ่งให้พาแมทและนายเติ้ลไปนั่งแถวหน้าของแคทวอล์ค เพราะวันนี้เป็นคอลเลคชั่นของสาวสาวเจสซี่จึงพาหนูมุกเข้าไปด้านในเพื่อเตรียมตัว            "หนูมุกจำวิธีการเดินที่อาเคยสอนไว้ได้ใช่มั้ย?" เจสซี่ถามหนูมุกขณะที่เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว หนูมุกพยักหน้าและขยับตัวและเดินให้เจสซี่ดูย้ำความมั่นใจอีกครั้งเจสซี่ยิ้มพร้อมปรบมือให้และแจ้งตำแหน่งทิศทางการเดินให้หนูมุก "หนูมุกจะออกมาเป็นลำดับก่อนคนสุดท้ายนะจ๊ะ..." เจสซี่บอกและเรียกช่างแต่งหน้าทำผมมาจัดการหนูมุกโดยทันที            เวลาของการแสดงแฟชั่นโชว์ต้อนรับซัมเมอร์ของดีไซน์เนอร์แบรนด์ชั้นนำระดับต้นๆ ของวงกา

หนึ่งวันผ่านไปสงครามเย็นระหว่างหนูมุกกับอลันก็ไม่มีทีท่าจะอุ่นขึ้นอลันก็เอาแต่ทำงานที่ทำให้ฝ่ายบัญชีที่ต้องมาประชุมรายงานผลประกอบการยอดไตรมาสที่ผ่านมาด้วยความรู้สึกที่ทำให้แอลเห็นใจเป็นที่สุดเพราะแววตาและอารมณ์ของประธานสร้างความกดดันให้กับผู้เข้าประชุมได้เป็นอย่างดี กว่าการประชุมจะจบลงได้เจ้าหน้าที่ร้อนๆ หนาวๆ กันเลยทีเดียว            ทางด้านหนูมุกก็ไม่แตกต่าง แมทกับนายเติ้ลที่พยายามจะทำตนเป็นเพื่อนที่ดี ก็ต้องสงบคำพูดและคำหยอกล้อที่เคยมีเก็บไว้อย่างมิดชิด เมื่อมุกตลกที่เคยเอาพูดคุยสนุกสนานบ้างเป็นเวลามันก็ไม่มีเสียงหัวเราะของหญิงเดียวในกลุ่มที่เอาแต่อ่านบทความวิทยาพนธ์ของรุ่นพี่เพื่อศึกษาและนำมาอ้างอิงในบทความของตนอย่างเอาเป็นเอาตาย ในสายตาของแมทและนายเติ้ลตอนนี้            เช้าอีกวันของรุ่งอรุณแอลและเฮเลนที่ยืนคอยสังเกตการณ์คนทั้งสองที่นั่งจัดการอาหารเช้าของตัวเองด้วยบรรยากาศที่เงียบ เงียบ!!! และแน่นอนแอลและเฮเลนก็หันมามองกันที่มาพร้อมกับเสียงถอนหายใจ และวั

"ใช่!!!ภาพมุก...แต่พี่เป็นเจ้าของมุก...เพราะฉะนั้นพี่มีสิทธิตัดสินใจมั้ย?" อลันที่เดินเข้ามาใกล้ ตอบกลับโดยที่สายตามองตัวจริงมากกว่าที่จะมองภาพ ดวงตาคมหวานจ้องกลับดวงตาคมเข้มที่ก็จ้องเธอกลับไม่มีใครยอมใคร โดยที่ทั้งสองมัวแต่จ้องมองกันนั้น...จนไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกถึงสิ่งแวดล้อมรอบตัวเหรอเปล่าว่าตอนนี้อยู่เพียงลำพังสองคน โดยที่เฮเลนขยับออกไปอย่างเงียบๆพร้อมกับแอลที่ไม่ได้เดินเข้ามาด้านในพร้อมกับเจ้านายอย่างที่เคยทำเมื่อเห็นว่าหนูมุกยืนอยู่            "ทำไม?ไม่อยู่เงียบๆ อย่างที่เป็นมาสองสามวันนี้ละ...เพราะมันก็ดีอยู่แล้ว" หนูมุกโต้ตอบอลันอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เพราะเป็นการสนทนากันระหว่างเธอกับอลันในรอบสามวันที่ผ่านมาเลยก็ว่าได้            "ห่างไปแค่สองสามวัน...ปากเก่งนะเรา" อลันยิ้มเล็กน้อยยอกย้อนกลับไม่แพ้กัน เพราะสำหรับเขาแล้วก็คงมีแต่ยายเด็กแสบตรงหน้าเท่านั้นแหละที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขา...และเขาก็จะต่อปากต่อคำก็เฉพาะยายแสบนี้เท่านั้นเช่นกัน  

เวลาที่ล่วงเลยไปเรื่อยๆ จากหนึ่งนาทีเป็นหลายนาทีความซ่านเสียวเพิ่มทวีสูงขึ้นเรื่อยๆ กลับเป็นปัจจัยเร่งจังหวะของอลันให้หนักหน่วงมากขึ้น และยิ่งอลันเพิ่มความดิบเถื่อนมากขึ้นเท่าไหร่ความพึงพอใจในตัวหนูมุกก็มากขึ้นตามเช่นกัน หนูมุกมองใบหน้าของเธอและเขาที่สะท้อนในกระจก ใบหน้าและเรือนร่างของเธอที่ว่าแดงแล้วยังไม่แดงเท่ากับของอลันที่แดงก่ำจากผลสะท้อนการกระทำของตัวเขาเอง...เรือนร่างของอลันเริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อกาฬเปล่งประ-กายวิ้งวับเมื่อสารแห่งความสุขไหลเวียนไปทั่วร่างกำยำ            "อ้าร์สสส.../...โอ้วววว..." เสียงครางของทั้งสองดังออกมา เมื่ออลันดึงสวรรค์ฉิมพลีเข้าโอบล้อมเขาและเธออย่างเต็มใจ ควับ! อลันรับร่างบางไว้อย่างรวดเร็วเมื่อความอุ่นครักในตัวอลันถูกปลดปล่อยเข้าสู่กายสาวอย่างเต็มที่... เมื่อหนูมุกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไปได้ อลันช้อนร่างบางที่ระบบการหายใจยังไม่สม่ำเสมอเข้าสู่วงแขนและเดินไปยังอ่างน้ำวนขนาดใหญ่ อลันก้าวเท้าลงไปและนำเรือนร่างของหนูมุกที่ยังหอบหายใจแนบแผ่นหลังกับแผ่นอกกว้างของเขาเมื่อนั่งลงในอ่าง เขาเอื้อม

"อ้าร์ส!...." หนูมุกครางออกมาพร้อมกับเด้งสะโพกเบียดเข้าหาปลายลิ้นร้ายของเขาที่กรีดกรายกลีบดอกกุหลาบที่มีสีแดงเข้ม เพราะเธอพึ่งผ่านมรสุมความเร้าร้อนของอลันมาหมาดๆ  และตอนนี้เธอยังต้องมาพบเจอความเอาแต่ใจที่ไม่มีคำว่าพอหรืออิ่มของเขาเลย...สองมือเล็กที่วางไว้ข้างตัวกำแน่น เมื่อลิ้นหนาที่แสนร้ายกาจกำลังจะฆ่าเธอให้ตายด้วยพลังความซ่านเสียวที่มันวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายของเธอจากแหล่งกำเนิดที่ลิ้นร้ายที่ล้วงล้ำเข้าไปและออกมาอยู่อย่างนั้นในท่วงท่าและจังหวะที่เร่งเร้าธารน้ำภายในตัวเธอให้ไหลออกมาตอบแทนเจ้าของลิ้นนั้นอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น....สองมือแข็งแรงของอลันจับกักขังวงขาเล็กของหนูมุกที่เธอรู้ตัวว่ากำลังจะพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกซ่านเสียวที่เกิดขึ้นอยู่นี้ เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอแทบจะระเบิดออกมาแล้ว  แต่ทำไม? ทำไมกัน? หนูมุกย้ำถามตัวเองซ้ำๆ เพราะถ้าเป็นไปตามปกติ...เธอคงต้องกรีดร้องปลดปล่อยธารน้ำออกมาแล้วแต่นี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอที่ร่างกายไม่ยอมถึงจุดปลดปล่อย แต่เธอกลับรู้สึกดีมาก..มากกว่าที่เคยเป็นมาและมันยังดึงเวลาความสุขนี้ยืดยาวออกไป...ช่างดีเหลือเกิน หนูมุกอยากจะเอ่ยคำนั้นออกไปให้เข