บททั้งหมดของ ลูกไม้มาเฟีย: บทที่ 91 - บทที่ 100

"นั่นสิ!...พี่รู้ดีเลยละ...เจสันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่เลย...เราสองคนมีบุญมากเลยนะ...เพราะเจสันไม่เคยเปิดบ้านให้ใครเข้ามาเลย"            "ยิ่งฟังพี่อลันพูด...มุกยิ่งสงสารและเห็นใจคุณเจสันมากขึ้นอีกเยอะเลย"            "พี่อลัน...ขอบคุณนะค่ะ...ที่หาที่อยู่ที่ปลอดภัยให้แมท"            "ขอบคุณ!...ขอบคุณทำไม...มุกเป็นอะไรกับมันเหรอถึงต้องมาขอบคุณพี่ให้กับมัน..."            "อะไรของพี่เนี่ย!!!...มุกละไม่เข้าใจจริงๆ"            "ก็ไม่ต้องมาขอบคุณพี่...เพราะที่พี่ทำไม่ใช่เพราะมุกซะหน่อย...ดีนะที่เราบอกพี่เรื่องที่แมทเป็นหลานของเนธาน...ไม่งั้นเรื่องคงต้องยุ่งวุ่นวายกว่านี้มาก...พรุ่งนี้พี่หวังว่าทุกอย่างคงจบลงได้...พรุ่งนี้พี่ไม่อยากให้มุกต้องไปเรียนเลย..."  &

"สาวน้อยของพี่..." อลันเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่า สายตาจับจ้องมองใบหน้าคมหวานที่แดงจัด พร้อมกับเร่งเร้าจังหวะการกระแทกเข้าออกโพรงสาวอย่างต่อเนื่อง            หนูมุกปรือตามองใบหน้าของคนเหนือร่างตนมือเล็กลูบไล้ปาดเส้นผมดำเพื่อที่เธอจะได้มองใบหน้าของชายคนเดียวของชีวิตเธอ ความเร้าร้อนอารมณ์สวาทแห่งความต้องการที่ไม่จุดสิ้นสุด ทำให้สองร่างเปลือยเปล่าชื้นไปด้วยเหงื่อกาฬของพลังสวาทที่ยังคงขับเคลื่อนนำพาร่างบางขยับตามแรงกระแทกนั้น            หนูมุกขยับงอเรียวขาเข้าหาตัวเปิดทางให้กับร่างใหญ่เพิ่มจังหวะความเร้าร้อนนี้มากขึ้น อลันยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก เพราะช่วงหลังๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหนูมุกก้าวหน้าไปมาก อย่างที่สาวน้อยหน้าหวานเป็นผู้คุมจังหวะจัดท่าตามแต่เธอต้องการ อลันเปลี่ยนตำแหน่งตัวเองเป็นผู้ตามสาวน้อยผู้นี้อย่างที่เธอต้องการจนตอนนี้อลันต้องยอมรับกับตัวเองว่าเขาไม่ใช่เพียงแต่รัก หนูมุกแต่เขาลุ่มหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นเลย      

เฮเลนเดินออกมาต้อนรับเจ้าบ้านที่เดินทางกลับมาจากอเมริกพร้อมกับรายงานว่ามีแขกมารอพบหนูมุก            "ใครกัน?..." หนูมุกพึมพำพร้อมกับเดินไปยังห้องรับแขกที่อลันก็เดินตามมาเช่นกัน คิ้วเรียวที่ขมวดบ่งบอกถึงความสงสัยก็ค่อยๆ คลายออกเมื่อได้ยินเสียงแขกที่มาพบ...            "นายเติ้ล...ยายตา!!!!" เสียงเรียกของหนูมุกดังออกมาก่อนที่ตัวจะเดินมาถึงเสียอีกแขกทั้งสองลุกขึ้นยืนตามเสียงเรียกอลันได้แต่ยิ้มมองภาพสองหญิงหนึ่งชายที่เข้าโอบกอดกันด้วยความยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง            "เชิญตามสบายนะครับ..." อลันเป็นฝ่ายพูดหลังจากที่แขกทำความเคารพผู้ใหญ่กว่า อลันปล่อยให้เพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนานคุยกันตามประสา ตัวเขาแยกตัวออกมามุ่งตรงไปยังห้องสมุด            "มุก!...พี่อลันของมุกหล่อเกินมาตราฐานไปเหรอเปล่า" ตาหรืออมิตาให้ความเห็นกับผู้ชายคนสำคัญของเพื่อ

อ้าร์ส...เสียงครางของหนูมุกดังกึกก้องกับสัมผัสนั้น มือเล็กกำแน่นที่ขอบหัวเตียงเมื่อเรียวลิ้นของอลันยังไม่ยอมหยุดการกระทำที่ให้โพรงสาวปล่อยธารน้ำออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างบางหอบหายใจถี่เร็วอย่างตื่นเต้นเมื่อเรียวลิ้นเรียกพลังแห่งความเสียวซ่านในร่างกายของเธอจนเธออยากกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า อลันยังคงทำ 'ออรัลเซ็กส์' ให้กับหญิงสาวที่เป็นหัวใจของเขา หนูมุกคงไม่รู้ตัวว่าความรู้สึกที่เกิดอยู่กับตัวเองตอนนี้มันดังกึกก้องเข้าโสตประสาทเขา เพราะเสียงครางหวานๆ ของหนูมุกบ่งบอกถึงความสุขที่ร่างกายของเธอได้รับอยู่ตอนนี้ เป็นดั่งน้ำมันที่ให้เรียวลิ้นเขาขับเคลื่อนดูดเลีย รสชาติความสาวได้อย่างไม่มีคำว่าพอหรือเบื่อได้เลย            กรี๊ดดดดด...เสียงกรีดร้องที่มาพร้อมกับธารน้ำทิพย์ที่อลันดูดกลืนดื่มกินให้ไปไหลรวมกับของเขาในร่างกายเขา อลันพลิกกายให้หนูมุกลงกลับไปนอนอีกครั้งพร้อมกับตัวเขาที่ย้ายไปอยู่ระหว่างขาที่มือใหญ่เปิดทางให้กับตัวเอง เขาส่งแท่งร้อนที่ขยายตัวเต็มที่เข้าเติมเต็มโพรงสาวอย่างรวดเร็วจนสุดทาง ร่างบางขยับตามแรงเติมเต็มของเขาทันทีแ

"พี่รอได้..." หนูมุกพยักหน้าและเป็นฝ่ายจูงมืออลันเดินไปยังโต๊ะที่นั่งก่อนหน้านี้            "ขอโทษทั้งสองคน...วันนี้มุกขอกลับก่อน...และเดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาแพลนกันว่าจะลุยวิทยาพนธ์ของพวกเรากันยังไง" หนูมุกพูดต่อหลังจากที่แมทและเติ้ลทักทายอลันแล้ว            "ไม่มีปัญหา..." เติ้ลเป็นฝ่ายพูดและแมททำเพียงพยักหน้า และทั้งสองก็กล่าวลาหนูมุกที่เดินเคียงข้างไปกับอลัน             "ทำไมพี่อลันถึงกลับมาก่อนกำหนดคะ..." หนูมุกเอ่ยถามหลังจากที่ตัวเองนั่งประจำหลังพวงมาลัย...            การเดินทางไปมอสโควอย่างกะทันหันของเขาเมื่อสองวันก่อน นั่นก็เพราะโรงงานผลิตอาวุธที่ตัวเขาเป็นหุ้นส่วนร่วมกับอดัมและอเล็กเซียร์ จูเนียร์ เกิดเหตุไฟไหม้แต่หลังจากมีการตรวจเช็คแล้วมันเป็นเพียงอุบัติเหตุและความเสียหายที่เกิดขึ้นก็มีบริษัทประกันรับผิดชอบ แต่เนื่อ