All Chapters of ลูกไม้มาเฟีย: Chapter 121 - Chapter 130

ในขณะที่ด้านบนกำลังเจรจา เสียงปืนจากด้านล่างก็ดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อพวกของเนธานพยายามจะบุกขึ้นมาด้านบน แต่ก็ถูกสะกัดไว้ด้วยเจอาร์และอิวานอฟและอดัมก็ส่งสัญญาณให้กายและอเล็กเซียร์ไปเสริมสองคนด้านล่าง เพราะด้านบนตอนนี้เหลือแต่เนธานกับบาทหลวงที่ยังก้มหน้าคุกเข่าหลบกระสุนหลังเก้าอี้ไร้พิษภัย            "แมท...แกเลือกมาว่าจะมากับฉัน...หรือให้ฉันฆ่าผู้หญิงคนนี้ทิ้งตอนนี้"   อลันขบกรามแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้น  และอดัมต้องยกแขนกั้นไม่ให้อลันพุ่งเข้าหาเนธานที่มีหนูมุกเป็นเกราะและตัวประกัน            "น้า!...ได้โปรดเถอะครับ...ผมขอร้อง!!" แมทขบกรามแน่นเมื่อคำตอบของเนธานคือสับไกปืน ทำให้แมทต้องยกมือขึ้นมาทั้งสองข้าง เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขายอมทำตามที่เนธานต้องการและขยับขาก้าวตามเนธานไป            อดัมต้องดึงให้อลันหลบเปิดทางให้เนธานที่แนบลำกล้องปืนกับต้นแขนของหนูมุกซึ่งการกระทำดังกล่าวสร้างความเ

"พ่อครับ!...ตอนนี้พี่อลันหายไปครับ...ผมกำลังจะแจ้งให้ทุกคนออกตามหาครับ..."            [ไม่ต้อง!....ปล่อยเขาไปสักพัก] อดัมขานรับอย่างเข้าใจและรอให้ปลายสายวางไปก่อนเพราะตอนนี้ทางพ่อ (ปีเตอร์) ก็คงเจองานหนักที่คงต้องเรียบเรียงคำพูดบอกกับคุณแม่นีออนและแม่หนูนา เพราะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปิดเรื่องนี้จากสองคนนี้ แต่ความจริงที่เลวร้ายจะทำร้ายพวกท่านขนาดไหนนั้นอดัมไม่อยากคิดต่อและนั่นก็ตกเป็นปัญหาของพ่อที่ตอนนี้คงกำลังคิดหนัก            อดัมหันไปมองทางเดินที่ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าห้องผ่าตัดรวมถึงเจสันด้วย...ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่ในโรงพยาบาลก็มีเจ้าหน้าที่ ที่ทุกคนต้องหันไปมองกลุ่มที่เดินเข้ามาอย่างไม่อาจละสายตาได้เลย เพราะคนที่เดินผ่านแทบจะต้องหลบให้กับคนกลุ่มนี้เพียงเพราะออร่าของคนกลุ่มนี้ทำให้คนที่เดินผ่านขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ทุกคนนั้นล้วนแล้วแต่มีบุคคลิกและหน้าตาชวนมองยิ่งนักแต่สีหน้าและแววตาของแต่ละคนนี้สิ! ที่ทำให้คนที่ผ่านไปมาได้แต่แอ

อดัมย่อเข่าลงไปไหว้เอกวุฒิที่นั่งอยู่บนรถเข็น เอกวุฒิยกมือลูบศีรษะของอดัมอย่างรักใคร่และให้กำลังใจเช่นกัน อดัมเงยหน้ามองเอกวุฒิที่ต่อจากนี้ต้องคอยทำกายภาพบำบัดเพื่อให้ตัวเองกลับมาเดินได้อีกครั้งเพราะสิ่งนี้เป็นความหวังเดียวที่เป็นข่าวดีที่เอกวุฒิยังสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้ง และอดัมย้ายสายตาไปมองหญิงสาวที่ตลอดสองเดือนนี้ยังไม่มีใครได้ยินเสียงและเห็นรอยยิ้มของเธอเลย อดัมเดินเข้าไปใกล้และโอบกอดคุณแม่นีออนที่เขารักและเคารพไม่ต่างกับแม่หนูนาที่ไม่สามารถเดินทางมาส่งทั้งสี่คนได้ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้หนูนาต้องพักอยู่ในโรงพยาบาลในลอนดอน เนื่องจากลุงฌอว์นที่เป็นแพทย์เฉพาะทางที่เคยรักษาหนูนามาก่อนหน้านี้ไม่ต้องการให้หนูนาเกิดความเครียดจึงไม่อนุญาตให้แม่หนูนามาส่งเพื่อนรักกลับประเทศไทย และแน่นอนพ่อ(ปีเตอร์)ก็ต้องอยู่คอยปลอบประโลมและให้กำลังใจแม่หนูนาข้างกายจึงไม่อาจมาส่งครอบครัวเอกวุฒิที่ยืนยันว่าจะขอกลับไปพักฟื้นที่ประเทศไทย เพราะหนูมุกก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่สามารถกลับไปบ้านที่เธอและอลันอยู่ร่วมกันมาตลอดสองปีที่ผ่านมา...         &n

ภาพที่เริ่มต้นเหตุการณ์ร้ายที่ยังคงตรึงตราตรึงใจอย่างที่อลันต้องการกำจัดมันออกไปเหลือเกิน และอยากคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง            "อ๊วก..../...ไม่นะ!!!!..." เมื่อหนูมุกอาการแพ้เกิดขึ้น ทำให้เธออาเจียนออกมาพร้อมกับที่เนธานผละและกระชากลากหนูมุกออกให้พ้นจากตัวเอง อลันที่เห็นแบบนั้นรีบพุ่งตัวเข้าหาหนูมุกที่กระเด็นไปยังทางลาดของบันได อลันยื่นสุดแขนกับที่หนูมุกยื่นแขนออกมาสุดแขนเช่นกัน            "ไม่มมมมมม.!!!!!!!..." อลันร้องเสียงดังออกมา เมื่อเขาและหนูมุกสัมผัสกันส่วนปลายนิ้วของกันและกันได้เท่านั้น โดยที่มือที่ใหญ่กว่าไม่สามารถยื้อข้อมือเล็กที่ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ และภาพร่างบางหงายท้องและกลิ้นลงไปกับทางลงบันได โดยที่อลันและแมทที่อยู่ใกล้แต่แมทถูกขวางโดยเนธาน ทุกคนมองหนูมุกที่กลิ้งตกบันได ด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก            "หนูมุก...ได้ยินพี่มั้ย...หนูมุกลืมตาสิที่รัก...อ๊ะ!..

"แกรีบเคลียร์งานเลย...และออกไปกับฉัน..."            "ไปไหนว๊ะ?"            "ไปทำหน้าที่คู่ค้าที่ดีสิว๊ะ"            "คู่ค้าอะไรของแกว๊ะ..."            "ไปเยี่ยมคุณเอกวุฒิพ่อคุณมุกไง แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าตอนนี้คุณ เอกวุฒิไม่ค่อยสบาย...ในฐานะคู่ค้าเราควรมีมิตรไมตรีกับลูกค้ามั้ยว๊ะ"            "นี้อย่าบอกนะ! ว่าแกจะไปแนะนำตัวกับคุณเอกวุฒิ...เดี๋ยวนะขอถามก่อน...ตลอดสองเดือนมาเนี่ย! ที่แกเทียวไปเทียวมา คุณมุกไปกินข้าวกับแกสักมื้อเหรอยัง?..." คำถามที่จี้ตรงจุดทำให้โรมหันไปมองหน้าเพื่อน            "ได้แค่กาแฟช่วงบ่าย..." ทัศมนหัวเราะออกมากับคำตอบของเพื่อน         &nb