All Chapters of ลูกไม้มาเฟีย: Chapter 131 - Chapter 140

อลันมองภายในห้องตรวจดูความเรียบร้อย พร้อมกับดึงผ้าปูที่นอนชุดเก่าออกมาและนำผ้าคลุมเตียงมาคลุมกลับเหมือนเดิมและเดินออกจากกระท่อมไปพร้อมกับผ้าปูที่นอนที่อลันคิดว่าคงต้องเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ได้แล้ว            "เดี๋ยวฉันจะขึ้นฝั่งด้วย..." อลันส่งผ้าปูเตียงที่นำติดตัวมาส่งให้กับพี่ชายของเด็กหญิงและพร้อมกับบอกความต้องการของตัวเอง และเดินกลับเข้าไปในบ้าน และทันทีที่อลันเดินกลับเข้าบ้านไป พี่ชายของเด็กหญิงก็หยิบ  โทรศัทพ์ขนาดเล็กของตนทำตามคำบอกของนายเติ้ล...            [อย่าลืมรายงานผลมาด้วยนะ...] นายเติ้ลย้ำกับพี่ชายของเด็กหญิง หลังจากที่ส่งห่อที่ตัวเองเป็นผู้เตรียมมาเองให้พี่ชายเด็กหญิงรวมกับของที่จะนำมาส่งให้คนบนเกาะรุ่งอรุโณทัย            "คุณเติ้ลครับ...นายที่นี่กำลังจะขึ้นฝั่งครับ" พี่ชายของเด็กหญิงรายงานบอกทันทีเมื่อปลายสายรับสายหลังจากที่รออยู่อย่างใจจดใจจ่อ     

มื้อเที่ยง ณ ที่บ้านอัครถาวรกุล เต็มไปด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น เมื่อทุกคนยกเว้นหนูมุกมาทานอาหารเที่ยงกับเอกวุฒิและนีออน เสียงเด็กๆ ที่คุยและหยอกล้อผู้ใหญ่เป็นภาพที่อลันไม่อาจละสายตาได้เลย ใบหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนตามความคิดถ้าเหตุการณ์ร้ายวันนั้นไม่เกิดขึ้น วันนี้ตัวเขาก็คงมีเด็กทารกแรกเกิดที่เป็นลูกของเขาในอ้อมแขนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาในวันนี้เช่นกัน            "ไม่มีอะไรสายไปหรอกครับ พี่อลันกำลังจะทำให้ครอบครัวของพี่กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง" อดัมที่เข้าใจความรู้สึกของพี่ชายที่เกิดขึ้นยามที่มองหลานสาวและเอ็ดเวิร์ดที่นั่งข้างเอกวุฒิและนีออน อลันหันมามองอดัมอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าคมคร้ามนั้นปรากฎรอยบุ๋มของแก้ม..."พ่อกับแม่เราท่านดีใจมากครับที่วันนี้ก็มาถึงสักที และข่าวดีนี้ทำให้แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะครับ"            อลันมองน้องชายด้วยดวงตาที่แดงก่ำ อลันยังไม่ได้คุยกับพ่อและแม่ที่อยู่ลอนดอน และเรื่องที่ทำให้อลันเสียใจก็คือที่แม่หนูนาของเขาต้องเข้าๆ ออกๆ โรง

"ฮืออออ..." หนูมุกปล่อยเสียงโฮออกมา เมื่ออลันขยับร่างพร้อมกับร่างบางนอนลงเบาะนอนที่ปูไว้ พร้อมกับกระชากชุดที่กระดุมแยกจากกันแล้วออกไปให้พ้นจากร่างบางอย่างรวดเร็ว อลันยิ้มหยามเหยียดกับเสียงร้องไห้นั้น สำหรับเขาตอนนี้หนูมุกก็คือผู้หญิงอีกคนที่ห่างจากชายคนหนึ่งเธอก็สามารถโผเข้าหาชายอีกคนได้ นั่นคือสิ่งที่อลันคิดตอนนี้เพราะสภาพแวดล้อมที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาและเธอมันไม่อาจคิดแบบอื่นได้เลย  ซึ่งถือว่าไม่แปลกที่ความคิดแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอลัน ไหนจะที่อดัมสร้างเรื่องตอกสีตีไข่ให้อลันต้องเข้าใจผิดโดยที่ อลันไม่อาจรู้ได้เลย            "พี่อลันใจเย็นก่อนครับ...เก็บภาพตรงหน้าไว้!...เมื่อถึงเวลาที่ต้องจัดการพี่ก็ปลดปล่อยมันออกมา...ให้หนูมุกรู้ว่าถ้าได้เข้ามาแล้วอย่าหวังว่าจะออกไปได้ง่ายๆ...เราไม่ใช่ทางผ่านของผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น...รวมถึงหนูมุกด้วย " คำพูดของอดัมที่กรอกใส่หูเพื่อยับยั้งการกระทำที่จะทำลายแผนที่วางไว้ อลันที่ตอนนั้นดวงตามัวแต่จับจ้องมองภาพหนูมุกกับนายโรม ระยะที่พวกอลันนั่งอยู่ทำให้ไม่สามารถได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน และ

อลันค่อยๆ ผละออกจากร่างเล็กพร้อมกับถอดถอนตัวตนออกมาจากโพรงสาวและขยับกายไปนอนหงายหอบหายอยู่ข้างๆ มือใหญ่พาดมาทับร่างเล็กไว้เมื่อหนูมุกที่ยังคงหอบหายใจอยู่กำลังขยับอกจากตรงนั้นไร้ซึ่งการใช้ภาษาพูดแต่ภาษากายที่อลันแสดงออกมาคือการห้ามยับยั้งการกระทำนั้น    หนูมุกทำเพียงนิ่งไม่ขยับเรือนกายตามความต้องการนั้น เพราะตอนนี้เธอเองก็หมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับร่างใหญ่มือเล็กที่ยังคงถูกพันธนาการข้อมือนั้นพาดวางอยู่บนความอวบอูมของตัวเอง            อลันยังคงนอนนิ่งๆ สายตามองกิ่งไม้ใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ด้านบน ปล่อยให้แสงยามบ่ายที่ค่อยๆ เข้มขึ้นจนถูกแทนที่ด้วยความมือมิด เมื่อแสงของดวงตะวันลาลับขอบฟ้าดวงไฟที่ติดตั้งระบบไว้เมื่อไร้ซึ่งแสงอาทิตย์ก็ทยอยสว่างขึ้นทีละดวงสองดวงทำให้เพลิดเพลินในการมองความสวยงามตรงนั้นยิ่งนัก อลันมองตามดวงไฟที่ทยอยติดจนครบทุกดวงซึ่งมันไม่ใช่ครั้งแรกของเขา แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นอลันก็ต้องยอมรับว่ายังคงสวยงามทุกครั้ง เพราะดวงไฟเหล่านี้ก็คล้ายๆ กับชีวิตของคนที่มีทั้งช่วงเวลาสว่างและช่วงเวลามืดมิด ไม่มีใ

"ไม่มี...ไม่มี...ได้ยินชัดมั้ยคะ...ถ้าไม่ชัดมุกจะพูดให้ฟังอีกรอบก็ได้...ว่าไม่มี!!!!!" อลันขบกรามแน่นดวงตาจับจ้องมองหนูมุกที่ลุกยืน และตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดังขึ้น "คนบ้า!!!..." หนูมุกเสียใจบวกกับความน้อยใจ ที่อลันไม่เชื่อใจเธอก็เรื่องหนึ่งและไหนที่หลบหน้าไปอีกกว่าครึ่งค่อนปีนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ทำไมถึงไม่คิดถึงเธอบ้างว่าเธอจะเป็นยังไงในเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันโดยที่เธอไม่มีเขาข้างกายยามที่เธอต้องการกำลังใจจากเขามากที่สุดแต่เธอกลับไม่ได้มันมาเลย เธอต้องการมันจากเขามากกว่าใคร กำลังใจอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น เธออยากจะร้องไห้เพื่อได้ระบายความทุกข์ที่เกิดขึ้นในอ้อมกอดเขา แต่เขาหายไปไหน? เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าเธออยากจะร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นมากเพียงไหน ทำไม ทำไมเขาไม่อยู่กับเธอ เขาทิ้งเธอไว้เธอยังไม่เอ่ยถามเขาสักคำว่าทำไมต้องทิ้งเธอไว้...            "หนูมุก!!!..." อลันขบกรามแน่นครางเสียงเรียกออกมาพร้อมกับมือใหญ่ที่กอบกุมไหล่บางไว้ หนูมุกเม้มปากเข้าหากันทันทีเมื่อไหล่ทั้งสองข้างเหมือนมันกำลังแหลกเพราะมือใหญ่ที่กอบกุมอยู่บีบมันแน่น แ