บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 11 - บทที่ 20

โอกาสที่หยิบยื่นมาตรงหน้าทำให้หัวใจที่แห้งแล้งของหลิวซินกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง ไม่ใช่แค่โอกาสในการมีงานทำ แต่เป็นโอกาสที่เธอจะได้ใช้ความรู้ความสามารถของตัวเองและยืนได้ด้วยลำแข้งอีกครั้งหนึ่ง น้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาของเธออย่างกลั้นไม่อยู่ "ขอบใจนะ...ขอบใจพวกเธอ

"มา ๆ อย่ามัวแต่คุยกันเลย รีบมาช่วยฉันเตรียมของเถอะ เดี๋ยวลูกค้าก็มากันแล้ว" เฉินลี่ฮวาร้องเรียกสองแม่ลูกจึงรีบเข้าไปช่วยงานในครัวอย่างเต็มใจ วันแรกของชีวิตใหม่ในหนานจิงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...ด้วยความหวังและไออุ่นของมิตรภาพอย่างแท้จริง ช่วงสายของวัน หลังจากหานซูอวี้ช่วยแม่บุญธรรมกับแม่ของ

"ซูอวี้...หนู...หนูไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนลูก?" หวงเจิ้งหรงซึ่งเป็นหมอเองยังอดทึ่งไม่ได้ที่เด็กอายุเท่านี้จะเข้าใจหลักการที่ซับซ้อนและสำคัญอย่างการปฐมพยาบาลได้ หานซูอวี้ชะงักไปเล็กน้อย เธอเผลอพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมามากเกินไปเสียแล้ว เด็กหญิงทำทีเป็นอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอ

"หนูซูอวี้จ๊ะ นี่ไข่ไก่ที่บ้านนะ ป้าเอามาฝาก" "พี่ใหญ่ซูอวี้ครับ นี่ผลไม้จากสวนของคุณปู่ พ่อผมให้เอามาให้ครับ" "นี่แป้งสาลีนะจ๊ะหนู เอาไปทำขนมกินนะ" ของกำนัลเหล่านี้แม้จะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยน้ำใจถูกส่งมาให้เธอแทบทุกวัน หานซูอวี้รับไว้ด้วยความเกรงใจเพราะเคยปฏิเสธ

หลิวซินที่เดินตามออกมาถึงกับชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นนายทหารตรงหน้าเพราะเธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นหรือว่ารู้จักกับเขามาก่อน "ส่วนนี่ เกาเสี่ยวเฟย ลูกชายของลุงเอง" เขากล่าวต่อ นี่คือครั้งแรกที่หลิวซินได้พบกับร้อยเอกเกาเจี้ยนกั๋ว ซึ่งเธอกับลูกก็ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาสองครอบ