บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 301 - บทที่ 310

และแล้ว...ในที่สุดเขาก็ได้เห็นเธอผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนและหญิงสาวที่ตลอดเวลามักจะมาคอยดูแลตัวเองในตอนที่บาดเจ็บหนัก ในตอนนั้นแม้ว่าเขาจะพูดจากลับเธอไม่ดีเท่าไหร่นักเนื่องจากอาการบาดเจ็บถาโถมและความกลัวต่อร่างกายที่อาจจะกลับมาไม่เหมือนเดิม ทว่า...เยว่ฉีเธอก็ยังคอยดูแลเขาด้วยความเข้าใจอยู่เส

"แต่..." เธอไม่ยอมแพ้ "ถ้าฝ้าบนลิ้นของเขามีสีเหลืองและเหนียว...และชีพจรของเขาเป็นแบบลื่นและเร็ว มันอาจจะบ่งชี้ถึงภาวะความร้อนชื้นสะสมภายใน...ซึ่งอาจจะส่งผลต่อระบบประสาทผ่านทางการอักเสบของเยื่อหุ้มสมองที่ยังตรวจไม่พบก็ได้นะคะ" สิ้นเสียงของเธอ...โม่เหยียนถึงกับนิ่งไป! เนื่องจากตรรกะการวินิ

"วินาทีนั้น...พี่ก็รู้แล้วว่าเธอไม่ธรรมดาและตลอดหลายปีที่ผ่านมา...เธอก็ได้พิสูจน์ให้พี่เห็นครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งเธอยังได้เข้ามาเป็นทั้งแสงสว่าง...เป็นทั้งความท้าทาย...และเป็นทั้งเหตุผลที่ทำให้พี่อยากจะเป็นคนที่เก่งขึ้น...ดีขึ้น...เพื่อที่จะได้คู่ควรกับการได้ยืนอยู่เคียงข้างเธอ" ซ่งอวิ๋นเซิงกล่า

ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้าไปด้านใน...แล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอก่อนจะคุกเข่าลงอย่างช้า ๆ แล้วจับมือของเธอขึ้นมา...น้ำเสียงของเขาแหบพร่าและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น "ซูอวี้...เธอสวยที่สุดเลย" คำพูดนี้ของเขาได้ทำให้ใบหน้าของเกาซูอวี้แดงก่ำ...ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโห่แซวของเพื่อน ๆ

และในตอนนี้เองเกาซูอวี้ก็ยิ่งรู้สึกหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอกอย่างไรอย่างนั้น และยิ่งเมื่อปลายนิ้วเย็นของเขาถูกผิวเนื้อของเธอ...ก็ทำให้คนทั้งคู่รู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าพาดผ่าน จนกระทั่งกระดุมเม็ดสุดท้ายของเสื้อถูกปลดออก ตามมาด้วยแผ่นหลังเปลือยเปล่าของหญิงสาวคนรักได้ปร