บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 271 - บทที่ 280

เมื่อกลุ่มสหายทั้งหมดได้ก้าวเข้ามาในห้องประชุมของแผนกศัลยกรรมประสาทที่ตอนนี้เปรียบเหมือนห้องบัญชาการรบของนายแพทย์โม่เหยียน...บรรยากาศก็พลันเปลี่ยนเป็นความจริงจังขึ้นมา บนกระดานไวท์บอร์ดขนาดใหญ่...พิมพ์เขียวชี้ชะตาที่เกาซูอวี้ได้เขียนทิ้งไว้ยังคงอยู่เพื่อรอคอยการนำไปปฏิบัติจริงนายแพทย์โม่

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินที่เงียบสงบของมหาวิทยาลัย...แสงไฟจากเสาไฟข้างทางส่องลงมากระทบใบหน้าของคนทั้งคู่ สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นส่วนตัว แตกต่างจากความตึงเครียดในห้องประชุมเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง "บางครั้ง...พี่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะ" ซ่งอวิ๋นเซิงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นทำลายคว

ในขณะที่สงครามการเมืองกำลังเชือดเฉือนกันอยู่ในหอประชุมใหญ่...สงครามที่แท้จริงเพื่อช่วยชีวิตก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วในห้องผ่าตัด... ภายใต้แสงไฟที่สว่างจ้า...นายแพทย์โม่เหยียนและนายแพทย์ซ่งอวิ๋นเซิงทำงานร่วมกันอย่างเข้าขาเพื่อทำการเปิดแผ่นกระดูกกะโหลก...เผยให้เห็นชั้นเยื่อหุ้มสมองที่ตึงเปรี๊ย

ภายในหอประชุมใหญ่ หลังจากที่พวกเขาเห็นภาพของเนื้องอกชิ้นสุดท้ายถูกคีบออกมา...พร้อมกับเสียงสัญญาณเตือนที่ดังขึ้น...ซึ่งภาพนี้ก็ได้ทำให้เหล่าศัลยแพทย์ชั้นยอดทั่วประเทศที่กำลังรับชมอยู่พร้อมใจกันลุกขึ้นยืน...แล้วปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งหอประชุม! มันคือเสียงปรบมือ...ที่มอบให้กับปาฏิหาริย์ท

หญิงสาวยังคงจดจ่ออยู่กับความคิดของตนเอง...ซึ่งในตอนนั้นเธอจำได้ว่าตัวเองกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่กับเหลียงคุน เมื่อไม่กี่เดือนก่อนในเรื่องงาน แต่คนปลายสายได้มีน้ำเสียงติดขัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ซึ่งผิดจากน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของประธานเหลียง "เอ่อ...ซูอวี้...อามีเรื่องหนึ่งอยากจ