Semua Bab ANG BABAENG HINDI DAPAT BINITAWAN: Bab 71 - Bab 80

Ang rooftop of Black Tower ay parang ibang planeta—hangin na mabigat, alon ng mga helicopter blade na sumisigaw sa tenga, at pulang ilaw na kumikislap mula sa mga tactical drones na parang nagbabantay sa bawat hinga nilang tatlo.Billie. Mariel. Rafael.At sa kabilang gilid, hawak ang dugo sa kamay, nakangiti si Victoria Black—ngiting hindi galing sa pagkapanalo, kundi ng isang taong handa nang mamatay para lang manalo.“End it?” Tinuya sila ni Victoria, ang boses ay basag ngunit mabangis. “Sa tingin niyo ba matatapos ito dahil lang pagod na kayo, Billie?”Nagtiim-bagang si Billie. “Matatapos ito dahil sinabi ko.”“At dahil,” bulong ni Mariel sa tabi niya, ang pulso

Lumipas ang anim na buwan. Ang ingay ng mga helicopter ay napalitan ng ritmikong paghampas ng martilyo. Ang amoy ng pulbura ay napalitan ng amoy ng sawdust at varnish.Ang luma at nabubulok na bahay sa may dalampasigan ay nagbabago na. Araw-araw, ang pagtatayo ang naging terapiya ni Billie. Ang bawat pako na kanyang ibinabaon ay isang angkla sa kasalukuyan. Ang mga pader na dati'y amoy-amag ay amoy-sariwang pintura na (isang malambot na cream na pinili ni Mariel, hindi ang battleship gray na gusto ni Billie).Si Billie ang bahala sa "structural integrity"—ang pundasyon, ang bubong, ang mga poste. Si Mariel ang bahala sa lahat ng nagbibigay-buhay dito. At ang hardin ang kanilang pinakabagong pinagtatalunan."Billie, kailangan ko ng lupa dito," sabi ni Mariel isang hapon, nakapamewang, habang tinitingnan ang lupang pagtat

Narito ang kabanata na sadyang pinatingkad ang pagmamahalan at pangako nina Billie at Mariel.Ang araw ng kasal.Hindi ito naganap sa isang malaking katedral o sa isang marangyang ballroom. Ginanap ito sa buhanginan, ilang hakbang lang ang layo mula sa beranda na gawa ni Billie, sa likod ng mga crimson na rosas ni Mariel, sa ilalim ng asul na langit at sa harap ng walang katapusang dagat.Para kay Billie, ang kasal na ito ang kanyang opisyal na discharge mula sa hukbo ng nakaraan. Ito ang kanyang final mission, at ito ang pinakamadali at pinakamaganda sa lahat.Nag-iisa siyang nakatayo sa tabi ng arko na inukit niya mismo, p

Lumipas ang mga buwan.Ang pundasyon na kanilang itinayo ay hindi na lang semento at kahoy; ito na ay mga alaala at rutina.Ang dating CEO ay isa ng karpintero at mangingisda. Natapos na ni Billie ang bubong ng bodega na sinira ng niyog. Gumawa siya ng isang mahabang estante para sa mga libro na dinala ni Mariel mula sa siyudad. At bawat umaga, bago pa man magising si Mariel, lumalabas siya hindi para mag-inspeksyon ng perimeter, kundi para tingnan kung may huli ang kanyang mga baklad.Ang dating asset, ang babaeng laging tumatakbo, ay isa nang hardinera. Ang mga crimson na rosas ni Mariel ay gumapang na sa pader ng bahay, at ang mga punla ng kalamansi na kanyang itinanim ay nagsisimula ng magdahon. Natuto siyang magluto gamit ang mga gulay mula sa kanilang maliit na hardin at ang mga isdang dala ni Billie.

Ang silid na mint green ay matagal nang handa. Ang crib na gawa ni Billie mula sa pinakamatibay na kahoy ay nakatayo sa tabi ng bintana, kung saan ang unang sikat ng araw at ang simoy ng dagat ang unang babati sa bata. Ang lahat ay nakahanda, tanging ang pinakamahalagang miyembro na lang ng pamilya ang kulang.Ang paghihintay ay hindi kailanman naging madali para kay Billie. Sa dating buhay niya, ang paghihintay ay nangangahulugan ng panganib. Ngayon, ang paghihintay ay nangangahulugan ng pag-asa. Ngunit kahit ang pag-asa ay may kaakibat na kaba.Alas dos ng madaling araw, sa gitna ng katahimikan ng nayon, nagising si Billie sa isang mahinang iyak."Billie," bulong ni Mariel, ang kanyang tinig ay tila malambot na dagundong. "Sa tingin ko... handa na ang Legacy."Agad na tumayo si Billie. Walang pag-aal