All Chapters of ANG BABAENG HINDI DAPAT BINITAWAN: Chapter 51 - Chapter 60

Ang umaga sa Tokyo ay parang hindi totoo. Ang mga ulap ay kulay pilak, ang hangin ay may dalang lamig na may halong amoy ng bagong simula. Sa penthouse suite ng Black Industries Tower, nakahiga si Mariel sa malambot na kama, balot ng puting kumot at liwanag ng araw na sumisilip sa malaking bintana.Tahimik. Walang tunog kundi ang mabagal na tiktak ng relo at ang mahinang hinga ni Billie sa tabi niya.She turned slightly, watching him — the man who once belonged to ashes, now lying beside her like a living miracle.

The morning air in Kyoto was soft—parang bulong ng mga dahon na ayaw magpaalam sa hangin. Sa balkonahe ng ryokan, nakatayo si Mariel, suot ang simpleng yukata na may mga pattern ng sakura. Sa ibaba, dinig ang mahinhing agos ng ilog. It felt like peace—yet deep inside her, there was that silent echo, something unfinished, something waiting.Tahimik na lumapit si Billie, bitbit ang dalawang tasa ng kape. “Hindi mo na naman ako hinintay,” sabi niya, inilapag ang mug sa mesa. Ngumiti si Mariel nang bahagya. “You were still asleep. Akala ko, after kagabi, baka gusto mong magpahinga.”Billie chuckled softly. “After kagabi, gusto kong hindi na matulog.”

Umuugong ang mga elevator ng Lazarus Tower habang tumatama sa salamin ang ulan. Pagbukas ng pinto, sinalubong si Billie ng mga matang puno ng tanong—mga directors, analysts, at security chiefs na parang naghihintay ng hatol.“Mr. Black,” Chairman Han said, “we didn’t expect the founder of The Lazarus Initiative to arrive after the alarm.” Tahimik na naupo si Billie. Sa likod niya, si Mariel—basa pa ang buhok, nanginginig ngunit matatag ang tingin. Sa gitna ng mesa, umiikot ang holo-screen: pulang logo, nagba-blink bawat tatlong segu

Ang liwanag ng umaga ay dahan-dahang sumisilip sa pagitan ng mga kurtina ng penthouse suite sa Lazarus Tower. Ang lamig ng gabi ay unti-unting napapalitan ng init ng bagong araw, ngunit ang puso ni Billie at Mariel ay tila nananatiling nasa pagitan pa rin ng mga abo ng naganap.Nakaharap si Billie sa malaking bintana, pinagmamasdan ang siyudad na unti-unting nagigising. Sa ilalim ng kanyang itim na suit, nanginginig ang mga kamay niya, hindi dahil sa lamig kundi sa bigat ng mga nangyari. Sa likod niya, si Mariel ay dahan-dahang lumapit, suot ang simpleng puting blouse at itim na pantalon, ang kanyang mga mata puno ng pag-aalala.“Billie,” malumanay ang tinig niya habang inaabot ang kamay upang hawakan ang balikat nito. “Hindi mo kailangan harapin ‘to na mag-isa.”Hindi siya tumingin. &l

Ang hangin sa siyudad ay malamig, tagos sa buto, pumapaimbulog sa mga kalye na tila mga naglalakihang canyon habang unti-unting nilalamon ng dilim ang mga ilaw ng tanghali. Parang isang invisible blanket na bumabalot sa lahat, nagtatago ng mga sikreto. Sa ibabaw ng pinakamataas na gusali ng Lazarus Initiative, kung saan abot tanaw ang halos buong siyudad, si Billie ay nakatayo, nakatanaw sa napakalawak na tanawin ng lungsod. Ang mga ilaw ng mga sasakyan at gusali ay kumikislap, parang mga bituing gumagala sa madilim na kalangitan—malayo, pero ramdam mo ang presence.Bakit ganito kaseryoso ang lahat? tanong niya sa sarili. Hindi ba pwedeng magpahinga kahit isang araw lang?Sa likod niya, may marahang yapak na papalapit. Hindi niya kailangan lumingon para malaman kung sino. Alam na alam niya ang bawat galaw nito.