Lahat ng Kabanata ng My Stepbrother is Obsessed with Me (SPG): Kabanata 41 - Kabanata 50

Flora’s POV Tahimik lang kami habang kumakain. Nasa hapagkainan kami nina Mama at Daddy Darius. Si Damien sa tabi ko, gaya ng lagi. Nasa harap namin sina Mama at si Daddy niya.“Flora, anak,” biglang sambit ni Mama habang nilalagyan ng ulam ang plato ko. “May nanliligaw na ba ulit sa’yo? Napapansin ko kasi, halos linggo-linggo may dumarating na bulaklak sa bahay.”Halos mabilaukan ako sa kanin. Mabilis kong ininom ‘yung tubig at pilit na ngumiti.“Ha? Bulaklak?” tanong ko, pilit kong tinatawanan. “Ah, ‘yon? Ako lang po ‘yung bumili. Pang-display lang sa kwarto.”Napansin kong sandaling tumigil si Damien sa pagkain. Napatingin siya sa akin, parang gusto niyang mag-react. Pero ngumiti lang ako sa kanya ng pilit.“Ay gano’n ba?” sabi ni Mama, halatang nakahinga ng maluwag. “Akala ko may nagpapadala na naman sa’yo. Naku, baka naman na-trauma ka pa rin doon sa ex-fiance mong si Maxwell. Huwag mong sabihing ayaw mo nang magmahal uli, ha?”Napangiti ako nang kaunti. “Hindi naman, Ma. Siguro

Flora’s POV Nasa sala kami ni Damien, magkatabi sa sofa. Sobrang tahimik ang paligid at kami lang ang tao sa bahay. Naka-on ang TV pero hindi naman namin pinapansin. Ang totoo, halos kalahating oras na kaming nag-aasaran at nagtatawanan lang. “Stop it, Damien!” sabi ko habang pilit kong inaagaw ang cellphone kong hawak niya. “No way,” sagot niya, pinaglalaruan ang video na secretly niyang sinend sa sarili niyang phone. “This is too cute. Ikaw ‘to habang kumakanta sa office.” “Delete that! Damien, I’m serious!” “You’re not serious. You’re smiling.” Umiling ako, pero hindi ko napigilang matawa. “Damien, please. Kung makita ‘yan ni Mama—” “Then she’ll know you’re talented,” sabat niya. “Tigilan mo ako,” sabi ko, sabay kuha ng unan at hinampas siya sa braso. “Ouch!” sabi niya, pero halatang kunwari lang. “You’ll pay for that.” “Anong gagawin mo, ha?” Imbis na sumagot, bigla niyang hinawakan ang kamay ko at hinila ako papalapit. Muntik pa akong mapahiga sa sofa. “Damien!” sabi k

Flora’s POV Nakahinga ako ng maluwag nang matapos ko na rin sa wakas ang pagre-review ng lahat ng design files na ipinasa ng mga architects. Halos sumakit na ang ulo ko sa kakatingin ng detalye—mga sukat, materials, at technical requirements. Pero kailangan kong siguraduhin na walang mali. Ako ang Senior Engineer ng García Elite Builders & Development Corporation, kaya lahat ng desisyon ko ay may bigat. Tinanggal ko ang salamin ko at ipinatong sa mesa. “Finally,” mahinang sambit ko habang inaabot ang tubig sa tabi ng laptop ko. Napapikit ako sandali para magpahinga. Pero halos sabay nun, bumukas ang pinto ng opisina ko. Paglingon ko, si Damien iyon—nakangiti, naka-formal suit, at may hawak na dalawang paper bag ng pagkain. “Lunch time,” sabi niya sabay lapit. “I brought your favorite—grilled chicken salad and caramel latte.” Napakunot ako ng noo. “Damien, you didn’t have to. May dalang lunch si Mia for me.” “Yeah, but I know you skipped breakfast again,” sabi niya, inilapag ang m

Damien’s POV Naibato ko ang bote ng beer sa pader ng silid ko. Tumama iyon sa cabinet at agad na nabasag. Sumabog ang tunog sa buong kwarto, pero wala akong pakialam. Galit pa rin ako. Sa kanya. Sa sitwasyon. Sa sarili ko. Gusto ko lang naman maging proud siya sa relasyon namin, pero parang imposible. Palagi na lang siyang takot—takot sa sasabihin ng iba, takot sa reaksyon ng pamilya namin, takot sa kung anong puwedeng mangyari. Para bang ako lang ang gustong lumaban habang siya ay palaging nagtatago. Napamura ako nang mabasag ang wine glass na hawak ko. Napaigik ako nang may sumugat sa palad ko. Tumulo ang dugo, pero hindi ko man lang naramdaman ang hapdi. Mas masakit ang bigat na nasa loob ko. Natatakot siya. Takot siyang malaman ng pamilya namin ang totoo. That we’re more than step-siblings. That we’ve been together for six months, loving each other like there’s no tomorrow. Humigpit ang kamao ko. Gusto ko lang naman malaman ng lahat na akin siya. Pero malabo. Kasi sa tuwing gu

Damien’s POV Pagmulat ng mga mata ko, agad kong napansin na wala na si Flora sa tabi ko. Malamig na ang puwesto niya sa kama, kaya halatang matagal na siyang umalis. Napahilot ako sa sentido. Hindi ko man lang naramdaman kung anong oras siya bumalik sa silid niya kagabi. Pagkatapos kong magbihis ng pajama pants, tumayo ako at lumabas ng kwarto. Tahimik ang buong bahay. Alam kong nasa kabilang silid lang siya, kaya dumiretso ako roon. Hindi ko na kinatok. Binuksan ko agad ang pinto at pumasok. Naririnig ko ang lagaslas ng tubig mula sa banyo. Naliligo siya. Napatingin ako sa kama niya — maayos ang pagkakaayos ng bedsheet, pero may isang bagay na nakakuha ng atensyon ko. Isang card na kulay puti na may gold border, nakapatong sa gitna ng kama. Lumapit ako. Binasa ko. “Dinner Invitation – Albert Villareal.” Umigting agad ang panga ko. Hindi ko kilala ang lalaking iyon, pero nang makita ko pa ang note sa ilalim, mas lalo akong uminit. "Looking forward to seeing you again, Flora."