All Chapters of My Stepbrother is Obsessed with Me (SPG): Chapter 61 - Chapter 70

Flora's POV Pagkatapos ng check-up ko sa ospital, dumiretso ako sa García Elite Builders & Development Corporation. Kailangan ko na kasing ipasa ang maternity leave form ko. Ilang buwan na rin akong naka-work-from-home, pero ngayong malapit na akong manganak, gusto ko nang ayusin lahat bago ako tuluyang magpahinga. Huminga ako nang malalim habang nakatingin sa malaking gusali ng kompanya. Ang dati kong pangalawang tahanan, ngayon ay parang estrangherong lugar na. Ilang buwan na rin kasi akong hindi bumabalik dito mula nang kumalat ang tsismis tungkol sa amin ni Damien. “Sandali lang ito,” mahina kong sabi sa sarili habang mahigpit na hawak ang brown envelope. Plano ko sanang idaan lang ito sa guard para hindi na ako makita ng iba kong katrabaho. Paglapit ko sa gate, nakita ako ng guard na si Mang Rolly. “Ma’am Flora, kayo pala ‘yan! Ang tagal n’yo ring hindi napunta rito. Kamusta po kayo?” Ngumiti ako kahit ramdam kong nanginginig ang labi ko. “Okay lang po, Mang Rolly. Pakiabot

Damien’s POV Hindi ko alam kung ilang beses akong pabalik-balik sa labas ng emergency room. Pakiramdam ko mababaliw ako sa kaba. Halos di ko marinig ang sinasabi ng mga nurse kanina, puro “wait outside, sir” lang ang naiintindihan ko. Nakahawak pa rin ako sa ulo ko, pinipilit kumalma habang nakatingin sa pintuan. Lahat ng nangyari, bumabalik sa isip ko—yung pagtatalo namin, yung sigaw niya, yung paghingal niya habang umiiyak. “Kasalanan ko ‘to…” bulong ko sa sarili. Ilang minuto pa, lumabas ang doktor. “She’s stable now. But you need to make sure she avoids stress,” sabi nito. “Bawal siyang ma-overwhelm o ma-pressure. Lalo na sa emotional aspect.” Tumango lang ako. “Pwede ko na ba siyang puntahan?” “Yes. But please, keep things calm. She needs rest.” Dahan-dahan akong pumasok sa kwarto. Nakita ko agad si Flora na nakahiga sa kama, maputla ang mukha, pero gising na gising. Nakatitig siya sa kisame, walang reaksyon nang pumasok ako. “Flora…” tawag ko mahina. Lumapit ako sa tabi n

Damien’s POV Pagbukas ko ng pinto ng bahay, agad akong sinalubong ng katahimikan. Wala ni isang ilaw ang nakasindi. Tinawag ko ang pangalan ng asawa ko. “Flora?” Ngunit walang sumagot. Mabilis akong umakyat sa kwarto namin. Pagbukas ko ng pinto, halos manghina ako. Wala na ang mga gamit niya—wala na ang mga damit sa aparador, wala na ang mga personal na gamit sa vanity table. Ang tanging naiwan lang ay ang gold retriever naming si Coco, nakahiga sa paanan ng kama. “Where’s your mom, huh?” mahina kong tanong sa aso habang humakbang papasok. Hinaplos ko ang ulo nito. Tahimik lang si Coco, pero tila ramdam ko ang lungkot. Napakapit ako sa gilid ng kama. Para akong pinagsakluban ng mundo. Wala na siya. Lumayas siya. “Damn it!” sigaw ko, sabay suntok sa pader. Ramdam ko ang kirot sa kamay ko pero mas masakit ‘yung bigat sa dibdib ko. “Flora, bakit ka umalis?” Hindi ko mapigilang mapaupo sa sahig, hawak-hawak ang buhok ko. Alam kong hindi na maganda ang lagay namin nitong mga nakaraa

Flora’s POV Malakas ang ulan sa labas. 'Yung tunog ng mga patak sa bubong, parang unti-unting sumasabay sa bigat ng dibdib ko. Nagsimula nang tumulo ang kisame ng apartment ko. Una, patak lang. Pero maya-maya, tuloy-tuloy na, hanggang sa bumagsak ang tubig sa gitna ng sala. “Ano ba ‘to…” mahina kong sabi habang pinupunasan ang sahig gamit ang basahan. Kumuha ako ng timba at planggana, inilagay ko sa ilalim ng tulo. Pero kahit anong gawin ko, parang dumadami pa. Lumapit ako sa cellphone ko at tinawagan ang landlady. Ilang beses kong pinindot ang tawag, pero puro unreachable. “Please, sagutin mo naman,” sabi ko sa sarili ko. “Basa na lahat dito…” Pagtingin ko sa paligid, halos lahat ng gamit ko basa na — pati kumot, unan, at ilang damit ng baby. Giniginaw ako. Suot ko lang ang maluwag na daster, at ang hangin na pumapasok sa sirang bintana, sobrang lamig. “Anak, sandali lang ha… Mommy will fix this,” bulong ko habang hinahaplos ang tiyan ko. Kumuha ako ng tuwalya at nilatag sa sah

Flora’s POV Nang magising ako, naamoy ko agad ang sinigang na baboy. Malasa ang amoy, maasim, at pamilyar — parang paborito kong luto ni Mama noon. Napalingon ako sa kusina, at doon ko nakita si Damien. Naka-apron siya, may hawak na sandok, at hinihipan ang sabaw habang tinitikman. Medyo nakayuko siya, seryoso ang mukha, parang iniiwasan ang mantikang tumalsik. Sandali akong natigilan. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiiyak. Miss ko 'yung mga araw na palagi niya akong pinagluluto. Napansin kong may hawak siyang maliit na bote ng paracetamol at binabasa ang label. Nakakunot ang noo niya, halatang nag-aalala. Nang mapansin niyang gising na ako, agad siyang lumapit. “You’re awake,” sabi niya, halatang may halong ginhawa sa boses. Nilapag niya ang bote sa mesa at inilapat ang palad sa noo ko. “Still a bit warm. Pero bumaba na ‘yung lagnat mo.” Agad kong inalis ang kamay niya. “Kaya ko na. Don’t touch me,” sabi ko habang umiwas ng tingin. Hindi siya kumibo. Ilang segundo siyang