All Chapters of Bound to the Billionaire Contractor: Chapter 21 - Chapter 30

MAYA Tumatawa pa din si Renzo kahit nakaalis na si Teo. “He’s a good kid,” sabi niya.“I know,” sabi ko naman. Bigla akong humarap sa kanya at nakita ang mga papel na hawak niya. Yun siguro yung mga pinirmahan niya para mapa-opera si Tatay.Napayuko nalang ako. Hindi ako makatingin sa kanya.“Sorry. May atraso na naman ako sa’yo. Huwag kang mag-alala, babayaran ko lahat ng ginastos mo ngayon.”“With what?”“May… may pera naman ako.”“Is it enough?”“Mababayaran ko din lahat.”“May iba namang currency bukod sa money.”“Anong ibig mong sabihin?”Napatingala ako para tignan siya.At nakita kong nakatingin siya sa mga labi ko. Napatingin din ako sa mga labi niya, naalala yung pinagsaluhan namin sa office niya. Mukhang pareho kami ng iniisip dahil nag-iba yung mga mata niya. Parang nung nasa office siya.Parang biglang uminit yung kapaligiran at naubo ako. “Ehem. Ehem.”“We can discuss your payment back at the house… at our room…” sabi naman niya.Napatingin ako sa kanya.Nangingiti n

RENZO“Anak…” tawag niya kay Maya. Nanghihina pa ang boses niya, pero nangingilid ang luha sa mga mata niya when he saw her.Meanwhile, Maya was bawling her eyes out like a kid as she grabbed his hand.“Tay, sorry. Sorry wala ako sa tabi mo…”“Okay lang, anak. Okay lang. Ang mahalaga nakita kita ulit.”Nakisali na rin si Teo sa pag-iyak. “Tay, akala ko mawawala ka na. Akala ko iiwan mo na din kami.”Na din?“Hindi ako mawawala. Hindi ko kayo iiwan,” sagot naman ni Tatay Rodualdo. Kinuha ng isang kamay niya si Teo at niyakap. Nag-iiyakan silang magkakasama.I stood back watching the scene and my chest cracked.This is real. Raw. Genuine. The love in the room was undeniable. Are they not really her family? How can that be?After they calmed down, napansin ako ni Tatay Rodualdo.“Sino siya, anak?” tanong niya kay Maya.Pero si Teo ang sumagot. “Boyfriend ni Ate Maya, Tay.”Biglang kumunot ang noo ni Tatay Rodualdo. “Boyfriend?” sabay pa kami ni Tatay na nagulat. Napatingin ako kay

MAYA Nanginig ang mga kamay kong nakahawak sa mga papel. “Nagtipid sila,” pabulong kong sabi, nanginginig boses ko. “Gumamit sila ng mumurahing materyales. Kinupitan nila ‘yung pondo. At nung dumating yung bagyo…”Hindi ko na natapos. Napahawak ako sa bibig ko. Mukhang alam ko na.Bumagsak ‘yung flood control system kasi mahina ang materyales. Kasi may nagnakaw.Pumikit ako at nabagsak ko ‘yung folder sa mesa. Pero hindi ako mapakali. Binuksan ko ulit. Kailangan kong makita ang iba pa.Hindi ko mapigilan na mag-scan ng mabilis sa bawat page, parang may radar na naghahanap ng pangalan na magbibigay linaw sa sakit sa dibdib ko. At may nakita ng ako:Approved by:Rogelio Alcantara - CEO, Alcantara Construction and Development CorpCongressman Nicanor Salcedo - Project OversightEngineer Ramon Torres - Chief EngineerTumigil ang mundo ko. “Rogelio Alcantara,” bulong ko. Pangalan na hindi naman dapat familiar pero naging familiar na sa’kin. Ang tatay ni Renzo. “Pinirmahan niya pala

MAYA “A-anong ibig mong sabihin? Sinong huling auditor?” Hindi ko ata alam ang kinukuwento niya. May tatlong taon na rin ako sa kumpanya. Pero wala akong alam na ganung kwento. Tumingin muna si Jenny sa paligid bago yumuko. Mukhang iniisip niya kung dapat ba niya ikuwento sa’kin o hindi. Pero nag-decide din siyang ikuwento sa’kin. “Three years ago, bago ka pa pumasok sa company, may auditor dito. Si Kristine. May hawak din siyang kaso na konektado kay Congressman Salcedo. At may nakita siyang ebidensya. Totoong ebidensya. Gumawa siya ng report at dapat isu-submit na niya sa kinauukulan…” “Kaso?” “Namatay siya,” tuloy ni Jenny. Tumigil siya sandali, tapos tumingin sa’kin nang diretso. Parang tumigil ‘yung mundo ko sandali. Patay agad? Wait lang, what? “Paano siya namatay?” Baka naman nagkasakit lang. O baka aksidente talaga. Pero iba ‘yung tono ni Jenny eh. “Car accident, daw. Pero…” Napatingin siya sa paligid bago nagsalita ulit. “Pero nawawala ‘yung laptop niya. Pati

MAYA Umikot-ikot pa si Teo, ipinagmamalaki ang bagong damit. Napangiti na rin ako. Bihira lang kasi magkaron ng bagong gamit si Teo. Pa’no nga kasi ang priority namin ay yung mga gastusin sa bahay at pampa-check up ni Tatay. “Ito pa ‘te oh, bagong sapatos. Hindi ko na kailangan lagyan ng rugby yung luma ko kapag ngumanganga na. Tapos ‘eto naman bagong pantalon. Makakahinga na din yun tiyan ko.” Natawa siya. Natawa din si Tatay sa kanya. No’ng narinig ni Teo ang tawa ni Tatay, kinuha niya yung isang bag. “‘Eto naman kay Tatay. Meron siyang bagong jacket kapag hindi mo pa nalalabhan yung jacket niya. Minsan kasi kahit mabaho na yun pa din ginagamit niya kasi ginawin siya. Lalo kapag tag-ulan, matagal makatuyo.” “Ano?! Lintik kang bata ka, siniraan mo pa ‘ko,” sabi naman ni Tatay. Yung kamay niya, naghanap ng maibabato kay Teo. “Oh, Tay, ‘yung hiwa mo baka bumuka,” patuloy na pang-aasar ni Teo. “Huwag po kayo mag-alala. Bibili nalang po ako ulit para dagdagan po yung nabili ko n