บททั้งหมดของ ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: บทที่ 111 - บทที่ 120

เกาฟางเฟยสวมกอดเทพเจ้าดวงดาวจากด้านหลัง “ซือเว่ยต้าตี้ ข้าไม่ยอมให้ท่านทำแบบนั้น มันจะอันตรายไหม ท่านจะเป็นอย่างไร ข้าไม่สบายใจเลย ทำไมต้องทำแบบนี้ ท่านทำเพื่อข้าหรือเพื่อตนเองกันแน่ ไม่ทำนะซือเว่ยต้าตี้ อย่าทำ พรุ่งนี้หลังจากได้ผลท้อแล้ว ข้าจะยกเลิกทั้งหมด ไม่เอาแล้วพลังปราณพลังเทพของสี่สัตว์เทพ ข้าต้องการท่านเท่านั้น ซือเว่ยต้าตี้”ซือเว่ยต้าตี้หมุนตัวกลับมาสวมกอดเกาฟางเฟยไว้แนบอก “ใจเย็นสาวงามของข้า มันไม่ใช่เวลานี้ มันไม่ใช่ตอนนี้ ดูสิทุกครั้งเจ้าแข็งแกร่งกับทุกเรื่อง ทำไมตอนนี้ถึงร้องไห้ขี้แยเป็นเด็กน้อยเช่นนี้ ข้าจะปลอดภัย เชื่อข้าสิ”เกาจางจิ้งยืนดูเหตุการณ์ตรงหน้า ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ชายหนุ่มกลับมาตั้งแต่ฟางเฟยเดินออกมาจากห้องนอน เขากำลังจะเรียกหญิงสาว แต่ก็ต้องหยุดไว้ เพราะในเวลานั้นเหมือนฟางเฟยจะมีเป้าหมายที่รออยู่แล้ว และเป็นตามที่เขาคิดจริง ๆ เทพเจ้ารูปงามแห่งหมู่ดาว และหญิงสาวที่งดงามที่สุดของสกุลเกา เขาทั้งสองมีความผูกพันกันมากกว่าพี่ชายอย่างเขา เกาจางจิ้งกระชับดาบปัญจธาตุในมือ หันหลังเดินออกมาจากสวน หายไปในความมืด ปล่อยให้เกาฟางเฟยที่เป็นทั้งน้องสาว และผู้หญิงที่เขาม

“นั่นสิ เธอได้มันมาจากความสามารถ เธอก็กินมันเถอะฟางเฟย”“ไม่ถ้าพี่จางจิ้ง และท่านซือเว่ยต้าตี้ไม่ยอมรับ ฉันจะไม่กินเช่นกัน”“ทำไมดื้อแบบนี้” จางจิ้งยืนเท้าเอวมองดูหญิงสาวตรงหน้า“ไม่ได้ดื้อ แต่พี่จางจิ้งคือคนสำคัญ ท่านซือเว่ยต้าตี้ก็สำคัญ ท่านทั้งสองสำคัญต่อข้า หากผลท้อลายม่วงนี้จะสามารถทำให้มีพลังเทพเพิ่มพูน มีอายุเทียบสุริยันจันทรา เราทั้งสามควรได้อยู่ด้วยกันจนถึงวันนั้น เอาแบบนี้ ในเมื่อข้าพลังอ่อนด้อยกว่าท่านทั้งสอง ข้าจะแบ่งผลท้อออกเป็นครึ่งผล ครึ่งแรกเป็นของข้า อีกครึ่งแบ่งเป็นสองส่วน สำหรับท่านซือเว่ยต้าตี้กับพี่จางจิ้ง แบบนี้จะยอมไหม ถ้าไม่ยอมเราก็นั่งดูมันเน่าเสียไปพร้อมกัน”ซือเว่ยต้าตี้มองหน้าเกาจางจิ้ง ชายหนุ่มทั้งสองส่งสายตาขอความเห็นกันไปมา “ได้ ๆ เราสองคนยอมเจ้า เราจะมีอายุยืนยาวไปด้วยกัน”เกาฟางเฟยยิ้มออก เธอส่งผลท้อให้ซือเว่ยต้าตี้เป็นคนผ่าให้ เนื้อในผลท้อส่งกลิ่นหอมหวานชวนลิ้มรส เมล็ดในเป็นสีเหลืองงดงาม ชายหนุ่มและเทพเจ้าดวงดาวรอให้ฟางเฟยกินก่อน แล้วเขาทั้งสองถึงกินตาม“อืม…ผลท้อสวรรค์มันช่างหอมหวาน ความอร่อยที่มีความสุขเป็นเช่นนี้นี่เอง” ฟางเฟยปิติในรสสัมผัสจนน้ำตาไ

“คุณเจียอี ไปกับพี่ตงเจ๋อเหรอค่ะคุณหมอ”“ใช่ นายนั่นอาสาไปเอง คุณปู่ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง ห้าวจริง ๆ ทำอย่างกะเป็นคนหนุ่ม”“คุณหมอ ดูถูกแกไม่ได้นะ คุณเจียอีเป็นแชมป์แม่นปืนค่ะ สมัยวัยรุ่นเคยช่วยนายน้อยปะทะกับอริครั้งนึง เล่นเอาฝ่ายนั้นเกือบตายกันหมด แต่เพราะเป็นเรื่องของสกุลเกา นายน้อยเลยไม่อยากให้คุณเจียอีมาเกี่ยวข้อง ความสัมพันธ์ของเพื่อนเลยห่างกันไป”“งั้นเหรอ มิน่า นายนั่นถึงได้มั่นใจนักรีบเสนอตัว เก็บขยะแทนจางจิ้ง”“ซิน ซิน ขอน้ำหน่อย” เสียงใส ๆ เรียกหาสาวใช้จากด้านในห้อง ซินได้ยินถึงกับตาโตยิ้มกว้าง“ค่ะ คุณหนู คุณหมอค่ะ คุณหนูตื่นแล้วค่ะ” ลี่จูรีบวิ่งเข้าไปดูฟางเฟยที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทีปกติ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน ทั้งที่หลับไปยาวนานถึง 2 วัน 2 คืน “น้องฟางเฟย รู้สึกอย่างไงบ้าง ปวดหัว หน้ามืด หรือมีอะไรตรงไหนผิดปกติไหม”“สวัสดีค่ะ พี่ลี่จู ฉันปกติดีค่ะ ไม่หน้ามืดหรือปวดหัว แต่หิวน้ำมากคอแห้งเท่านั้นเอง”“ดี ๆ เธอดูสดใสมาก คงไม่มีปัญหาอะไร”“พี่ลี่จูไปดูพี่จางจิ้งเถอะค่ะ เขาน่าจะตื่นแล้วเหมือนกัน”“อ่อ…ได้ ๆ พี่จะไปดูจางจิ้ง ดีเลยที่โกดังเกิดเรื่องพอดี ตื่นมาตรงจังหวะมาก”เกาฟ

เกาจางจิ้งชักเพียงดาบปัญจธาตุออกจากฝัก ปรากฏกระแสลมพัดเข้าใส่คนสกุลซู สายลมที่เกรี้ยวกราดหอบเอาฝุ่นละอองตลบฟุ้งกระจาย จนคนสกุลซูเสียกระบวนท่า ไม่ทันระวังตัว เกาจางจิ้งใช้ความเร็วเข้าทำร้ายศัตรู แม้ทุกคนจะจับตามองแต่ก็ยังมองไม่ทันอยู่ดี สิ้นสายลมและฝุ่นฟุ้งกระจาย ร่างคนสกุลซูก็ร่วงล้มลงไม่เป็นท่า ซูเหล่ยอ้ายถูกแทงเข้าหัวใจเป็นแผลขนาดใหญ่เท่าความกว้างของดาบ ส่วนลูกน้องแต่ละคนก็ล้วนบาดเจ็บที่ขาที่แขนกันไป“พี่น้องสกุลซูไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย บาดแผลที่สกุลเกามอบให้ ถือว่าเตือนใจต่อไปอย่าคิดต่อกรกับสกุลเกาอีก”“ขอบคุณครับนายน้อย พวกเราไม่กล้าอีกแล้ว ไปเถอะพวกเรา รีบไปเขาไว้ชีวิตก็บุญแล้ว ไปกันเร็ว เร็วเข้า” ลูกน้องตระกูลซูรีบวิ่งหนีออกไปจากเขตพื้นที่ของสกุลเกา โดยไม่มีใครสนใจร่างไร้ลมหายใจของเจ้านาย ที่พาพวกเขามาเผชิญหน้ากับความตาย เกาจ้างจิ้งให้อาฉู่จัดการกับร่างซูเหล่ยอ้ายและพวก ที่โดนเจียอียิงตาย"จางจิ้งเมื่อครู่นายทำแบบนั้นได้อย่างไง รู้ไหมมันเร็วมากจนฉันยังมองไม่ทัน บ้าไปแล้ว นายรู้ไหมฉากแบบนี้ฉันต้องใช้เทคนิคมากมายใช้กล้องไม่รู้กี่ตัว ตัดต่อกันไม่รู้กี่วันต่อกี่วัน กว่าจะให้พระเอกถือ

“ขอโทษเจียอี ตอนฉันคิดฉายานี้ให้นาย ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ฉันแค่เห็นนายเป็นนักแม่นปืน ยิงเข้าเป้าไม่เคยพลาดเหรียญทองถ้วยรางวัลเต็มบ้าน กระสุนทองคำมันดูมีค่า ก็เลยเอามาเรียกนายเป็นฉายาให้นาย ไม่คิดเลยวันนี้ฟางเฟยจะเอามาแปลความใหม่ แต่ก็ยังเหมาะสมอยู่ดี”“ตรงไหนจางจิ้ง ฉันยังไม่เคยปล่อยกระสุน จะรู้ได้ไงว่ามันเป็นทองคำจริงรึเปล่า” ทุกคนหัวเราะกันอีกรอบ“พอ ๆ แผลนายเลือดไหลอีกแล้ว พอนะ จบ ๆ อย่าหัวเราะกันอีก ตอนนี้ยาชาออกฤทธิ์แล้ว ฉันจะเย็บแผล”เจียอีเอาผ้าขึ้นมากัด รีบคว้ามือฟางเฟยมากุมแบบอัตโนมัติ เขาอยากจับมือเธอมานานแล้ว ครั้งนี้คือโอกาสที่ดี ฟางเฟยไม่ดึงมือออกปล่อยให้เจียอีจับไว้แบบนั้น ตอนนี้ในใจของเธอ ทุกคนตรงนี้เปรียบได้กับครอบครัว พี่ชายพี่สาวที่น่ารักอบอุ่น ทุกคนคือมิตรภาพที่ดีที่สุดสำหรับเธอลี่จูวางอุปกรณ์ทั้งหมดลงบนถาด ถอดถุงมือแล้วลุกไปล้างมือ “ช่วงนี้คุณคงต้องพักก่อน แล้วต้องล้างแผลทุกวัน จนกว่าจะตัดไหม อาจมีแผลเป็นนะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก นายน้อยเกาเห็นหน้าหล่อ ๆ ใต้เสื้อก็มีแผลเป็นแบบนี้เหมือนกัน”“จริงเหรอจางจิ้ง ฉันไม่เคยสังเกตเลย ขอดูหน่อยสิ ดูหน่อยนะ ฉันจะได้มั่นใจ