All Chapters of ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: Chapter 121 - Chapter 130

เล่ม 2. อัคคีพันธนาการซื่อเว่ยต้าตี้จูงมือเกาฟางเฟยเดินคู่มาด้วยกัน โดยมีเกาจางจิ้งเดินตามหลังมาติด ๆ “ทำไมท่านพาข้ามาตำหนักสวรรค์ ทำไมไม่ใช่ตำหนักซื่อเว่ย”“ข้านัดให้พวกเขาทั้งสี่มาที่นี่เอง เพื่อจะได้ให้เสด็จพ่อรับทราบถึงการตัดสินใจของข้า”ฟางเฟยดึงมือเทพเจ้าหนุ่มให้หยุดเดิน “ไม่นะซื่อเว่ยต้าตี้ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน นี่มันเสี่ยงมากเกินไป ทำไมต้องทำแบบนี้”“เพื่อความปลอดภัยในอนาคตของเจ้า และทุกคน พระบิดาไม่สามารถปิดผนึกมันได้ตลอดไป ข้าควรจบมันด้วยตนเอง พลังมารในแก่นจิตของข้า มันมีอานุภาพเกินกว่าที่ใครจะรับมือได้ ฟางเฟยสบายใจเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ ข้าจะจัดการกับมันก็ต่อเมื่อ ข้านำทางเจ้าจนวนไปถึงหลิงหยางโม่โฉว่เทพเจ้าธาตุน้ำ ส่วนผลมันจะเป็นเช่นไร เจ้าก็อย่ากังวลเกินไป อย่างน้อยตอนนี้เราทั้งสามก็ได้ผลท้อวิเศษ ข้าจะปลอดภัยเจ้าเองก็ทำใจให้สบายเถอะ อย่าได้กังวลในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง”“ใช่ท่านซื่อเว่ยต้าตี้พูดถูก บางที่เราก็อาจคิดมากไปเอง ท่านซื่อเว่ยต้าตี้คงมั่นใจในเรื่องนี้ ถึงตัดสินใจลงไป เราควรเชื่อมั่นในการตัดสินใจครั้งนี้สิถึงจะถูก”“ได้ค่ะพี่จางจิ้ง ได้ท่าน

“แล้วอย่างไง ก็มีแค่เธอคนเดียวที่เข้าออกหลับนอนกับคุณหนู เธอเห็นแบบนั้นทุกคืนรึเปล่า ซินถ้าว่างมาก เธอเดินไปที่ศาลเจ้านะ ดูตุ๊กตาปั้นบนหลังคาขื่อคาน และก็ภาพวาดต่าง ๆ ในศาล บางที่อาจเจอเทพเจ้าชุดขาวก็ได้”อาฉู่เดินออกไปทางลานยุทธ ปล่อยให้ซินก้มหน้าคิดตามคำพูดของเขา “พี่อาฉู่พูดได้น่าสนใจดี ตุ๊กตาเซียนในศาลเจ้าฮั่นยุหวี่ ฉันเคยโดนลงโทษให้ไปทำความสะอาด ฉันจะไปดูตามที่พี่ว่า" ซินเงยหน้าขึ้นแต่ก็พบว่าอาฉู่เดินหายไปจากตรงนี้แล้ว "อ้าวพี่…อาฉู่ จะไปทำไมไม่บอกกัน โอ๊ย…ปล่อยให้ฉันคุยกับใครอยู่ได้ตั้งนาน” ซินไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องยอมหันหน้าไปบ้านคุณหนูเกาฟางเฟย ที่เวลานี้เข้าสู่การหลับใหลไปอีกครั้ง จากที่เพิ่งตื่นมาเมื่อเช้า แต่ยังไม่ถึงตอนเย็นก็หลับไปอีก แม้แต่นายน้อยเกาก็หลับไปพร้อมกัน เหมือนกลับมาเพื่อสะสางสกุลซูโดยเฉพาะ พอเสร็จเรื่องก็จากไปอีก สมควรที่ประมุกของตระกูลจะเครียดกับสิ่งที่ตระกูลต้องประสบพบเจออยู่อาสี่เกาเจียวเจี๋ย เดินผ่านเข้าซุ้มประตูบ้านพักสกุลเกา ที่กั้นระหว่างลานจอดรถและบริเวณบ้าน มีสตรีท่าทางสุภาพเรียบร้อยใบหน้างดงาม แม้ผ่านกาลเวลาล่วงเข้าสู่เลขห้าแล้วก็ตาม เดินติดตามทิ

“เกาจางจิ้ง ตอนนี้เจ้าสามารถเดินทางข้ามห้วงเวลาด้วยตนเองได้แล้ว เจ้าอยากลองดูหรือไม่”“ข้าจะทำได้หรือท่านซื่อเว่ยต้าตี้ คือ…ข้าจะไม่หลงระหว่างห้วงเวลาใช่ไหม”“เจ้าอยากไปที่ใด แค่เจ้าคิดอย่างมีสมาธิ ถ่ายพลังลงผสานบนฝ่ามือแล้วร่ายมนต์ แบบที่ตงฉางสอนเจ้า แต่พลังนี้จะใช้ได้ดียามเจ้าอยู่ที่นี่ วันเวลาในแดนมนุษย์ไม่จำเป็นอย่าใช้ มันอาจทำให้เจ้าอายุลดสั้นลงได้ ในวันเวลาของเจ้าใช้พลังแบบปกติของเจ้าก็พอ เก็บความสามารถนี้ไว้สำหรับหน้าที่ของเจ้า และอย่าข้ามไปมาด้วยความสนุกคึกคนอง เพราะทุกครั้งในการข้ามห้วงเวลา ต่อให้เจ้าหรือข้ามีพลังมนต์เคลื่อนย้ายเวลาได้ คันฉ่องของฟางเฟยจะยังคงเป็นตัวเชื่อมช่องว่างของเวลาเช่นเดิม ”"หมายความว่าการเดินทางข้ามเวลา จะยังถูกควบคุมโดยคันฉ่องทองแดง ข้ามาหนึ่งครั้งคันฉ่องจะทำงานหนึ่งครั้ง ข้าเข้าใจแล้ว ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ข้าขอฝากน้องสาวข้าด้วย มาถึงตอนนี้ข้าเชื่อว่าท่านจะดูแลน้องข้าอย่างดี ส่วนเจียวหั่วลี่หมิง ข้าจะคอยแวะเวียไปเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของเขา”“แต่ห้ามเด็ดขาดนะจางจิ้ง ห้ามเจ้าเข้าไปแดนฝันของเจียวหั่วลี่หมิงเองเป็นอันขาด เรื่องนี้เป็นหน้าที่นาง เราสองคนมีหน้

ชายหนุ่มหญิงสาวผู้มีใบหน้างดงาม เดินจูงมือมาตามถนนที่ปูด้วยก้อนหินกลมแบนอัดจนแน่น สองข้างทางเต็มไปด้วยอาคารร้านรวง ที่เปิดกิจการค้าขายกันอย่างคึกคัก ร้านค้าเล็ก ๆ สองข้างทางก็มีของขายน่าสนใจ ผู้คนล้วนแต่งกายสะอาดงดงาม จะมีบ้างที่แต่งกายพื้น ๆ แต่ก็เป็นผ้าฝ้ายเนื้อดี บ่งบอกได้ถึงเศรษฐกิจที่ดี ชาวบ้านชาวเมืองล้วนอยู่ดีมีสุข“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ที่นี่คือดินแดนของเผ่าใดกัน”“ที่นี่คือแดนมนุษย์ แต่เป็นวันเวลาในอดีตที่มิใช่วันเวลาของเจ้า ข้ามักมาท่องเที่ยวยามว่าง ที่นี่มีของกินอร่อยที่แดนสวรรค์ไม่มี ข้าเลยพาเจ้ามา”“แดนมนุษย์ในอดีตงั้นเหรอ ท่านซื่อเว่ยแวะร้านนั่นหน่อย” ฟางเฟยมองเห็นร้านขายภาพวาดโบราณที่แขวนอยู่ หญิงสาวรีบจูงมือเทพเจ้าดวงดาวเข้าไปแวะชม"“แม่นางสวัสดีขอรับ ท่านสนใจผลงานชิ้นไหนดี ภาพนี้ก็สวยนะขอรับ นี่เป็นภาพนางพญางูขาวกับสี่เซียน ดูซิใส่เสื้อผ้าสีเดียวกับท่านและคุณชายเลย สนใจมั้ยขอรับ”“ไม่ ข้าอยากได้ภาพเจ้ามังกรสีขาว ที่มีดวงตาสีฟ้า เจ้ามีไหม”“อ่า…เดี๋ยวนะขอรับ” จิตรกรหนุ่มก้มหน้าพลิกม้วนภาพในหีบ หาภาพตามที่หญิงสาวต้องการ “ข้าเคยวาดไว้สองภาพ แต่คนมักชอบมังกรสีทองข้าเลยม้วนเ

ฟางเฟยและซื่อเว่ยต้าตี้ตั้งใจกับความอร่อยของอาหารตรงหน้า พลันเสียงฟ้าร้องก็เริ่มดังขึ้นเพียงครู่เดียวฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างบ้าคลั่ง“ฝนตกหนักขนาดนี้ เราจะกลับบ้านกันอย่างไง”“ก็รอฝนหยุด”ฟางเฟยเอามือเท้าคางกับขอบหน้าต่าง จากจุดที่โต๊ะหญิงสาวนั่งอยู่ สามารถมองเห็นทัศนียภาพบนท้องถนนของเมืองได้ตลอดสาย ร้านรวงที่ตั้งริมสองข้างทางเวลานี้ถูกเก็บจนไม่มีเหลือให้เห็น ทั้งถนนร้างราผู้คนด้วยฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก“อิ่มแล้วเหรอ”“อิ่มแล้ว ท่านสั่งมาเยอะเกินไป ข้ากระเพาะเล็กเท่าลูกไก่ จะกินแบบวัวได้อย่างไงกัน”“ก็ข้าอยากให้เจ้าได้กินของอร่อยมาก ๆ เดี๋ยวไปอยู่แดนสี่สัตว์เทพ ไม่รู้ว่าเราจะกินอยู่กันอย่างไง หนาวหรือไม่ มานั่งข้าง ๆ ข้าเถอะ โดนละอองฝนเยี่ยงนั้นจะไม่สบายเอาได้นะ”ฟางเฟยขยับมานั่งข้างเทพเจ้าหนุ่มอย่างว่าง่าย เพราะตรงตำแหน่งที่ซื่อเว่ยต้าตี้นั่ง ลมไม่พัดเอาละอองฝนเข้ามาโดนตัวพอดี ซื่อเว่ยต้าตี้โอบไหล่ฟางเฟยให้อิงไหล่ตนเอง นั่งมองสายฝนด้วยกัน“ข้าชอบฝน เจ้าชอบไหม”“ชอบข้าชอบ น้ำฝนเย็นฉ่ำชื่นใจ กลิ่นดินที่ถูกน้ำฝนจะหอมสดชื่น ท่านคิดเหมือนข้ารึเปล่า”“เราเล่นน้ำฝนกันไหม” ซื่อเว่ยต้าตี้มองหน้าฟ