บททั้งหมดของ ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: บทที่ 131 - บทที่ 140

เฟิ่งหวู่เฉิงชำเลืองตามองเกาฟางเฟยด้วยความสงสัย สตรีผู้มากับเทพเจ้าที่ตนเองเฝ้ารับใช้ด้วยความรัก นางเป็นใครกันทำไมท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ ถึงให้ความสำคัญต่อนางนัก ปกติมิเห็นท่านเทพจะให้ความใส่ใจกับใคร แต่ก็ต้องรีบไปทำตามคำสั่งของซื่อเว่ยต้าตี้ ด้วยไม่ต้องการให้ผู้ที่นางแอบรักไม่พอใจซื่อเว่ยต้าตี้พาฟางเฟยมาที่ห้องพัก หญิงสาวมองของตกแต่งที่เรียบง่ายตามรสนิยมของเทพเจ้าดวงดาว แต่ที่นี่มีเตียงใหญ่ที่เปิดโล่ง ของตกแต่งน้อยชิ้น ผ้าม่านสีขาวพริ้วไหวในสายลม“ท่านซื่อเว่ยต้านตี้ เฟิ่งหวู่เฉิงนางเป็นใคร”“คิดแล้วว่าเจ้าต้องถาม หึงข้าหรือไม่”“ข้าแค่ถามว่านางเป็นใคร” ฟางเฟยเท้าเอวมองหน้าเทพเจ้าหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจัง“เฟิ่งหวู่เฉิง นางเป็นปีศาจนกห้าสีตัวน้อย นานมาแล้วข้าแอบลงมาเที่ยวเล่นที่นี่ พบเจ้านกห้าสีถูกทำร้ายปางตาย เลยเอามารักษา แต่ไม่คิดว่าเจ้านกห้าสีตัวนั้นกลับเป็นปีศาจนามว่าเฟิ่งหวู่เฉิง นางหลอกลวงคนไปเป็นเครื่องสังเวยต่อจอมปีศาจไม่สำเร็จ ทำงานผิดพลาดหลายครั้ง จึงถูกจอมปีศาจทำโทษจนไม่สามารถคืนร่างมนุษย์ได้ พอข้าให้พลังเทพรักษา นางจึงคืนร่างมนุษย์ ข้าสงสารเห็นนางไม่มีที่ไป เลยให้นางอยู่ที่

“เฟิ่งหวู่เฉิง ข้าไม่เคยมีความรู้สึกรักผู้หญิงคนใดในสามโลกนี้ได้เท่ากับที่รักนาง เจ้าฟังไม่ผิด เกาฟางเฟยคือคนรักของข้า เมื่อหน้าที่ที่ต้องทำจบลง นางจะเป็นชายาของข้าซื่อเว่ยต้าตี้แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น สำหรับเจ้า ข้าเพียงเมตตาสงสาร ถึงช่วยรักษาและให้ที่อยู่กับเจ้า เพื่อให้เจ้ามีที่สำหรับฝึกตนบรรลุเป็นเทพเซียน ระหว่างเจ้ากับข้ามีแต่ความเป็นนายกับบ่าว เป็นพี่กับน้อง เป็นสหายที่ดีต่อกันเท่านั้น”“ท่านเทพ ข้า…ข้า…เสียใจ ตลอดเวลาข้าเอาแต่เฝ้ารอท่านทุกคืนวัน หวังแค่สักวันหนึ่งท่านจะมาที่นี่ มาหาข้า ข้าหลงคิดมาตลอดว่าความเมตตาของท่านคือความสิเน่หา นี่ความรักที่ข้ามีต่อท่าน สุดท้ายก็เป็นเพียงเรื่องปลอบประโลมจิตใจตนเอง” ปีศาจนกร้องไห้เสียใจแล้วกลายร่างเป็นนกห้าสี ที่มีรูปลักษณ์เหมือนไก่ฟ้า โผล่บินหายไปในอากาศ“ไม่คิดเลยว่า สาวน้อยเฟิ่งหวู่เฉิงจะมีความคิดเช่นนี้ต่อข้าได้”“อะไรกันพ่อรูปงาม ท่านมิรู้จริงหรือ ว่าการที่นางแสดงออกขนาดนี้ เรียกว่าอ่อย”“อะไรคืออ่อย เจ้าพูดจาอะไร ช่างเข้าใจยาก”“อ่อย ก็คือ” ฟางเฟยเดินเข้ามาใกล้ซื่อเว่ยต้าตี้ จ้องมองใบหน้าของเขา แกล้งทำเป็นพูดช้า ๆ ใช้สายตากับรอยยิ้ม

“ชายสูงศักดิ์งั้นรึ” ภาพที่ปรากฏตรงหน้า คือบุรุษผู้หนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์เนื้อดี กำลังวิ่งไล่จับบรรดาสาวงามของหอนางโลมต้าลี่ฮวา บังคับพวกนางเปลื้องผ้าทีละชิ้นเหมือนเป็นการละเล่นเดิมพันอะไรบางอย่าง โดยที่ไม่อายสายตาผู้ใด ส่งเสียงกรีดร้องและหัวเราะดังลั่น ทั้งที่ในห้องยังมีองครักษ์ยืนรักษาการอยู่ ไม่ได้มีเพียงเขาผู้เดียว ถึงทำอุจาดบาดตาเช่นนั้นได้โดยไม่สะทกสะท้านอะไรเกาฟางเฟยหันกลับมามองหน้าซื่อเว่ยต้าตี้ ที่เวลานี้ถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น “ซื่อเว่ยต้าตี้ ท่านหันกลับมานะ” เกาฟางเฟยเสียงดังใส่เทพเจ้าหนุ่ม“ทำไมเล่า ก็เจ้ามิใช่รึสั่งให้ข้ามอง” ซื่อเว่ยต้าตี้หันกลับมาพร้อมยักคิ้วให้หญิงสาว“ก็ใช่ แต่ท่านมองอะไร ข้าให้มองชายผู้นั้น ช่างไม่มียางอายเสียจริง”“บุรุษสูงศักดิ์ผู้นั้น ดูแล้ว การหาความสำราญกับสาวงาม ไม่น่าเป็นเรื่องยากหากจะทำในเขตจวนตนเอง เหตุใดจึงต้องมาหอนางโลม อย่าสนใจเลย สถานที่เช่นนี้ย่อมมีเรื่องสกปรก กินอาหารเถอะ ข้าพาเจ้ามาพักผ่อนมีความสุขกับอาหารเลิศรสของเมืองเจียงเป่า และชมการแสดงอย่าสนใจสิ่งอื่นเลย”ฟางเฟยหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้า สักพักห้องตรงข้ามก็ปล่อยผ้าม่านริมร

“นางเป็นภรรยาข้า มิใช่หญิงคณิกาแห่งหอต้าลี่ฮวา เจ้าพูดจาไม่ให้เกียรตินางเท่ากับไม่ให้เกียรติข้า” ซื่อเว่ยต้าตี้เพียงสะบัดมือออก เตรียมเรียกดาบดาราพิฆาต เกาฟางเฟยเห็นท่าไม่ดีรีบคว้าแขนของเขาไว้ ก่อนที่ดาบจะปรากฏขึ้นแล้วทำให้ผู้คนตกใจ“ท่านพี่ แค่คนเมาสุราเท่านั้น ไม่ต้องถึงมือท่านหรอก”ฟางเฟยยักคิ้วให้เขาแล้วยิ้มมุมปาก หญิงสาวก้าวเท้าเข้าหาตัวปัญหา เพียงเหมือนลมพัดผ่าน ชายสูงศักดิ์ผู้นั้นก็ถูกเกาฟางเฟยตบจนหน้าหัน ล้มลงไปนั่งโอดครวญ“นี่มันอะไรกัน นางเป็นปีศาจ นางหายตัวได้” ชายสูงศักดิ์ที่ผู้ติดตามเรียกว่าองค์ชาย หันหน้ามามองชายหนุ่มหญิงสาวในชุดสีขาวที่ยืนตรงหน้า ด้วยแววตาตื่นตกใจ พูดจาละล่ำละลักปากคอสั่น ด้วยในชีวิตไม่เคยมีใครกล้าลงมือทำร้ายเขาได้ถึงเพียงนี้ เพียงฝ่ามือเดียวชายผู้นั้นถึงกับเลือดกลบปาก ใบหน้ามีรอยฝ่ามือแดงจนเห็นได้ชัด“ปีศาจเช่นนั้นรึ ข้าไม่ใช้เท้ากับปากของเจ้าก็ถือว่าบุญหนักหนา หรือเจ้าจะลองดู” ฟางเฟยเท้าเอวเตรียมยกเท้าใส่องค์ชายขี้เมาที่นั่งลงไปกองบนพื้น" จนองค์ชายหวาดกลัวรีบยกมือสั่นเทาป้องกันตัวซื่อเว่ยต้าตี้เห็นอาการโกรธของหญิงสาว ที่เวลานี้นางเองก็คงมีอาการมึนเมา

“แต่มัน มันมีค่ามากนะขอรับ” ชายชรามองไข่มุกมีค่าในมือ พอเงยหน้าจะส่งคืน บุคคลทั้งคู่ก็เดินออกไปไกลแล้ว ชายชราเจ้าของเรือได้แต่คุกเข่าลงบนเรือ คำนับขอบคุณน้ำใจต่อเทพเจ้าดวงดาวด้วยความซาบซึ้งใจ“ท่านมักให้ของมีค่าผู้คนเช่นนี้เหรอ เมื่อครู่ท่านก็มอบทองก้อนใหญ่ให้แม่เล้าของหอต้าลี่ฮวา ตอนนี้ก็มอบไข่มุกเม็ดใหญ่ให้ท่านลุง กับท่านลุงข้าพอเข้าใจได้ แต่กับแม่เล้านั่น”“สำนักหอนางโลมต้าลี่ฮวา เป็นสถานที่รื่นเริงบำรุงกามอารมณ์ก็จริง หญิงคณิกาในต้าลี่ฮวาล้วนแต่เป็นผู้ที่สมัครใจ นางมิได้บังคับหญิงใดให้ต้องค้าบริการ เจ้าเห็นการแสดงวันนี้หรือไม่ นางสรรหากลุ่มนักแสดงจากที่ต่าง ๆ เข้ามาทำการแสดง เพื่อสร้างรายสำหรับดูแลคนในหอ คนงานในต้าลี่ฮวาล้วนเป็นผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก หญิงงามนางใดมีความสามารถ นางก็เอามาฝึกฝนเรียนรู้วิชา เพื่อจัดรำดับสร้างรายได้ ทำให้ทุกคนต่างต้องพัฒนาตนเอง”“ท่านนี้รู้ลึก อย่างกับเป็นหุ้นส่วนเลยนะ”ซื่อเว่ยต้าตี้หัวเราะออกมา “ข้าตอบแทนนางด้วยทองคำ เพราะต่อจากนี้ข้าจะไม่ไปที่นั่นอีก มีเจ้าแล้วชีวิตข้ามิได้เงียบเหงาเช่นที่เคยเป็น ข้าไปจำเป็นต้องไปนั่งดูชีวิตของผู้คนที่นั่นอีก”“นี่ท่า