บททั้งหมดของ ห้วงฝันแห่งรักเทพปัญจธาตุ: บทที่ 141 - บทที่ 150

อาสะใภ้ลู่ซินยิ้มอ่อนหวาน รีบเข้ามาพยุงหลานสาวให้ลุกขึ้น “ลุกขึ้นก่อน ไม่เป็นไรนะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ตอนนี้เธอก็อยู่ตรงนี้แล้ว พวกเราทุกคนแค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง” หญิงสาวหน้าตาสวยงาม กิริยาอ่อนหวานน้ำเสียงไพเราะ แม้อายุจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้วก็ตาม ส่งยิ้มอ่อนหวานให้เธอ ก่อนจะหันไปหาสมาชิกท่านอื่นยังโต๊ะประชุม “เอ่อ…ทุกท่าน วันนี้ก็ถือว่าเรามาพบหน้าคร่าตากันนะคะ แล้วก็ถือว่าได้มาทำความรู้จักเกาฟางเฟยของพวกเราด้วย”“ฟางเฟยนี่อาสะใภ้ลู่ซิน เธอเกือบได้เจอคุณอาหลายครั้งแต่ก็คลาดกันตลอด” อาสี่รีบแนะนำภรรยาคนสวย“สวัสดีค่ะคุณอา คุณอาลู่ซินเสียงเพราะจังเลยค่ะ แล้วก็สวยมากด้วย”“เธอก็สวยมากฟางเฟย สมแล้วที่จางจิ้งมักพูดชมเธอกับอาบ่อย ๆ มาเถอะ รู้จักทุกท่านเอาไว้ เครือญาติกันทั้งนั้น แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสมาเจอกันสักที ทุกบ้านต่างห่วงรายได้ จนลืมคนสำคัญของตระกูลไป”“สวัสดีค่ะ เมื่อครู่ตอนฉันอยู่ด้านนอก ได้ยินว่าหลายท่านมีข้อสงสัย ถามมาได้เลยค่ะ เรื่องที่ควรพูดฉันจะพูด แต่เรื่องที่ไม่ควรพูด ฉันจะไม่ขอพูดถึง ขอให้ท่านผู้อาวุโสทุกท่านเข้าใจตรงกันนะค

“ผมพอจะรู้มาบ้างแล้วจากจางจิ้ง แต่เขาก็ไม่พูดทั้งหมด ฟางเฟยเชื่อใจผมได้ ผมจะไม่พูดต่อหรือให้ใครรู้ความลับนี้แน่นอน”“ฉันก็ด้วย เธอก็รู้ว่าจางจิ้งคือคนสำคัญสำหรับฉัน แม้เขาจะคิดไม่เหมือนฉันก็ตาม ฉันไม่มีทางทำให้ความลับของเขาพังแน่นอน”เกาจางจิ้งจับมือลี่จูแล้วยิ้มให้เธอ “ลี่จู คุณก็สำคัญ พวกคุณทั้งสามคนตรงนี้สำคัญกับผมทั้งนั้น”ฟางเฟยหันไปมองหน้าเจียอี “เจียอีคะ คุณช่วยลุกไปล็อคประตูบ้านก่อนค่ะ” “อ่อ…ได้ ๆ ”“จุดสีขาวที่เห็น คือเทพเจ้า นามว่าซื่อเว่ยต้าตี้ มีหน้าที่ดูแลดวงดาว และดูแลฉัน”“แค่เริ่มเรื่องฉันก็ขนลุกแล้ว” เจียอีที่รีบเดินกลับมาฟัง ยืนเอามือลูบแขนตัวเองฟางเฟยค่อย ๆ เล่าตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ แค่ในส่วนของการข้ามเวลาและหน้าที่ แต่หญิงสาวเก็บรายละเอียดในภารกิจเอาไว้ เพราะไม่รู้ว่าจะให้พวกเขารู้ไปทำไม แค่นี้ก็ถือว่ายากเกินกว่าจะเข้าใจได้ ทุกคนตั้งใจฟังโดยที่ไม่มีใครขัดจังหวะ “มหัศจรรย์จริง ๆ จะบอกว่าคันฉ่องนั่นดูดวิญญาณไป คงไม่ใช่ เพราะร่างที่นอนอยู่ก็ยังหายใจเป็นปกติ”“พี่มีข้อสงสัย เธอไปสวรรค์เพราะคันฉ่องนั่น ถ้าคันฉ่องพังล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น”“ฟางเฟยหรือผมอาจติดอยู่ตรงไหนสักแห

เกาฟู่มองดูสิ่งที่คุณปู่เกาซูว่านแสดงออกให้เห็น ถึงรู้สึกแปลกแต่ด้วยความเบาปัญญา เขาก็ยังไม่เข้าใจความหมายอยู่ดี “ในเมื่อคุณปู่ยืนยันที่จะดูแลยายฟาง ผมก็แค่หวังว่าในอนาคต เธอจะไม่เป็นปัญหา ไม่เป็นต้นเหตุของความลำบากใจ จนต่อว่ากันภายหลังว่าตระกูลเกาฝั่งไทย ไม่ดูแลคนของตัวเอง ปล่อยให้เป็นภาระของคนอื่น ขอบคุณมากครับสำหรับการต้อนรับ ค่ำนี้ผมจะกลับเมืองไทยเลย คงไม่รบกวนนายน้อยเกา และเกากังเฟยหรง ขอลา ขอบคุณมากครับ”เกาฟู่ยกมือไหว้คุณปู่เกาซูว่าน โดยไม่หันไปลาน้องสาวที่เหลือเพียงคนเดียวของครอบครัว เดินออกไปด้วยท่าทางบึ้งตึง“เสียใจรึเปล่าฟางเฟย อย่าสนใจเลย พี่น้องแบบนี้จะมีหรือไม่ก็ไม่มีความหมาย เธอมายืนจุดนี้ได้ใช่ว่าได้การสนับสนุนจากใคร มันเป็นเพราะจิตใจและความสามารถของเธอทั้งนั้น ดีที่ฉันเดินมาห้องนี้ ถึงรู้ว่าเกาฟู่มีความคิดแบบไหน ไม่คิดเลยว่าผู้คนที่ย้ายไปต่างถิ่น จะมีความคิดสั่งสอนลูกหลาน จนมองเห็นแต่ผลประโยชน์เป็นหลักขนาดนี้ จะว่าเขาก็ไม่ได้ ต่างคนต่างลำบากปากกัดตีนถีบ เอาเป็นว่าอย่าเอามาใส่ใจ อยู่ด้วยกันที่นี่ เธอมีความหมายสำหรับสกุลเกามีความสำคัญสำหรับเรา ใครไม่เห็นปู่เห็นจางจิ้งเ

“อืม…ท่านเทพพูดถูก แต่เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือจอมปีศาจแน่ ๆ ข้าเคยเห็นเหยื่อที่ข้าล่อมาได้ นางจะสูบกลืนวิญญาณในขณะที่ร่างนั้นตกใจสุดขีด ร่างทั้งร่างจะเย็นเฉียบหมดความรู้สึก ดวงตาเบิกโพลงอ้าปากกว้าง จอมปีศาจจะร่ายมนต์สะกดตรึงร่างมนุษย์ชะตาขาดผู้นั้นไว้ แล้วค่อย ๆ ดูดกลืนวิญญาณของเขา ร่างกายที่มีเลือดเนื้อจะค่อย ๆ แห้งเหี่ยว จนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก น่าสยดสยองมาก ข้าเป็นปีศาจที่กินแต่หนอนแมลงและเกสรดอกไม้ ไม่กินวิญญาณอย่างโหดเหี้ยม ไม่รู้นางเอาวิชาเช่นนี้มาจากไหน”“จอมปีศาจห่าวหราน คงมีฐานชีวิตมาจากแมงมุม” ซื่อเว่ยต้าตี้ออกความเห็น“แมงมุมงั้นหรือ น่าคิดมาก วิธีการสังหารเหยื่อเหมือนแมงมุมจริงด้วย”“เฟิ่งหวู่เฉิน ช่วงนี้เจ้าห้ามออกไปข้างนอก เรื่องนี้คงไม่ได้มีแค่เราที่คิดว่าเป็นฝีมือของปีศาจ บางทีตอนนี้ในเมืองอาจมีนักพรตปราบปีศาจออกมาหารายได้กันทั่วเมือง หากเจอคนที่มีวิชาแกร่งกล้า เจ้าที่อยู่ระหว่างบำเพ็ญตบะคงสู้เขาไม่ได้”“เจ้าค่ะ ท่านเทพข้าจะไม่ออกไปไหน”“ยันต์ของเจ้าแค่กำบังชั่วคราวเท่านั้น ข้าจะปิดผนึกที่นี่ไว้ ห่าวหรานอาจตามกลิ่นเจ้ามา ดีนะที่ข้าพาฟางเฟยมาเที่ยวที่นี่ ไม่เช่นนั้นเจ้

อีกาตัวใหญ่ บินหายเข้าไปตรงระเบียงชั้นบนสุดของหอต้าลี่ฮวา พลันร่างอีกาก็แปลเปลี่ยนเป็นกลุ่มควันสีดำ จากร่างนกกลายเป็นมนุษย์ชุดดำสวมหมวกปีกกว้าง ชายหนุ่มรีบวิ่งไปหลบหลังฉาก เมื่อมีเสียงพูดคุยดังขึ้นและกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา“จะทำอย่างไรกันดี ท่านพี่หรู่อี้ถูกกุมตัวไปแต่รุ่งสางนี่ก็เที่ยงแล้วยังไม่มีวี่แวว พวกเราจะทำอย่างไรกันดี” หญิงคณิกานางหนึ่งพูดด้วยท่าทีร้อนรน“จะทำอย่างไรได้เล่า ใช่ว่ามีแต่นางที่ถูกคุมตัวไป แม้แต่นางคณิกาอันดับหนึ่งของหอ ที่เมื่อคืนถูกเหมา ไปปรนนิบัติองค์ชายบ้ากามนั่น ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ชะตากรรมเช่นกัน”“น่าสงสารพวกนางนะ เห็นว่าหลิงมี่หนึ่งในห้าที่ไปดูแลองค์ชายนั่น มีรอยถูกกัดที่เต้านมจนเป็นแผลเขียวช้ำ แล้วก็ แม่นางโจวด้วยอีกคน เหมือนนางจะโดนองค์ชายนั่นใช้เชือกเฆี่ยนตี ทั้งหน้าอกทั้งก้นแดงยาว เมื่อคืนพวกนางยังไปขอยาที่พี่หรู่อี้กันอยู่เลย ได้ทั้งแผลได้ทั้งทั้งไข้”“บ้ามาก สมควรแล้วที่ไอ้คนวิปริตเช่นมันต้องถึงความตาย”“ว่าแต่ การตายของเขา มันเกี่ยวพันกับพวกเราน่ะสิ ข้าคิดไม่ตกเลยว่า ถ้าหอต้าลี่ฮวาต้องปิดตัวลง พวกเราจะทำอย่างไร ตอนนี้ชาวบ้านคงโจษจันว่าพวกเราเป็นปีศาจไป