Lahat ng Kabanata ng กลรักพี่ชายแสนร้าย: Kabanata 21 - Kabanata 30

เวลาต่อมาวายุขับรถมาถึงสนามแข่งในช่วงเวลาเย็น ความจริงเขาควรจะถึงตั้งนานแล้วถ้าไม่มัวไปสนใจเรื่องของน้ำหวาน เพราะหลังจากทานข้าวอิ่มเขาเห็นไอ้เจ้าของร้านมันพยายามรบเร้าจะไปส่งหญิงสาวให้ได้ทั้งที่เธอก็เอ่ยปากปฏิเสธไปตั้งหลายครั้งเขารู้สึกรำคาญไอ้นั่นแทนหญิงสาวก็เลยทำทีเป็นแกล้งชวนให้เธอกลับบ้านด้วยกัน น้ำหวานเองก็เหมือนจะรู้ว่าวายุกำลังช่วยเธออยู่ก็เลยตอบรับคำชวนทว่าขับรถออกจากร้านได้ไม่นานน้ำหวานก็ขอลงกลางทางแล้วบอกว่าจะนั่งรถเมล์กลับเองวายุจึงไม่อยากรบเร้า“กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง”เสียงเพื่อนสนิทพร่ำบ่นแกมประชด น้ำเสียงแบบนี้สงสัยกำลังเมาได้ที่“เพื่อนมึงเป็นห่าอะไรเนี่ย”หันไปถามเจ้าขุนด้วยความสงสัย ทิวเขาเมาเหล้าตั้งแต่หัวค่ำราวกับมีเรื่องกลัดกลุ้มทุกข์ใจ“ไม่รู้ มันไม่บอก แล้วมึงอะทำไมมาช้า ไหนว่ากินข้าวเสร็จแล้วจะมาไง ปล่อยให้กูนั่งอยู่กับมันสองคนตั้งนานอึดอัดก็อึดอัด ไอ้ห่าทิวเขาแดกแต่เหล้าอย่างเดียวไม่คุยกับกูเลย”“พอดีกูเจอเด็กที่บ้านมันน่ะ ก็เลยคุยกันยาวหน่อย” เอ่ยตอบพลางบุ้ยปากไปทางทิวเขาเด็กที่บ้านเขาหมายถึงใคร น้ำหวานเหรอ?ทิวเขายืดตัวนั่งตรงพลางหันขวับไปมองหน้าวายุแล้วร

“ว่าไงดาริณ” ชายหนุ่มกดรับสายเพื่อนสาวแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ เมื่อปลายสายได้ยินก็ร้องห่มร้องไห้อย่างหนัก สะอึกสะอื้นจนเขาจับใจความไม่ได้ว่าเธอพูดอะไร “ใจเย็น ๆ ก่อนดาริณอย่าเพิ่งร้อง ค่อย ๆ พูด” ดาริณสูดลมหายใจเพื่อตั้งสติเมื่อหายสะอื้นจึงเริ่มพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ “ทิวเขามาอยู่เป็นเพื่อนดาริณหน่อยได้ไหม ตอนนี้ดาริณไม่เหลือใครแล้ว” ชายหนุ่มหัวใจกระตุกวูบด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เขารีบตกปากรับคำดาริณทันที“เดี๋ยวเราจะไปหาดาริณตอนนี้แหละ ดาริณใจเย็น ๆ ก่อนนะ”พูดจบก็กดวางสายจากเพื่อนสาว ก่อนจะหันมาพูดกับผู้เป็นแม่ที่นั่งแอบฟังบทสนทนาของลูกชายอย่างตั้งอกตั้งใจ“ฝากบอกน้ำหวานด้วยนะแม่ว่าเดี๋ยวผมกลับมา”ว่าเสร็จร่างสูงก็รีบออกจากบ้านไปทันทีเสียงสตาร์ตเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้น จากนั้นรถคันหรูก็เคลื่อนออกจากบ้านด้วยความเร็วร่างเล็กเดินลงมาจากบันไดแล้วมองตามหลังรถคันสีแดงที่เพิ่งแล่นออกจากประตูรั้วด้วยความสงสัย“พี่เขาฝากบอกว่าเดี๋ยวกลับมารอก่อนนะน้ำหวาน”“ค่ะอาขวัญ”ขานรับอย่างเข้าใจแต่กลับรู้สึกใจหวิวแปลก ๆ รีบร้อนขนาดนี้เขาคงมีธุระสำ

“ดาริณมีอะไรจะคุยกับเราก็พูดมาเถอะ” นั่งลงไม่ถึงวินาทีชายหนุ่มก็รีบถามขึ้นมาก่อน ดาริณเพ่งมองคนตรงหน้าด้วยแววตาอาวรณ์น้ำตาไหลรินออกมาคลอหน่วย อยากให้เขากอดปลอบเหมือนเมื่อวานแต่เธอกลับเรียกร้องอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว “ดาริณอยากขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวาน พอได้กลับไปทบทวนและย้อนมองตัวเองแล้วก็รู้สึกเสียใจที่เผลอทำเรื่องแย่ ๆ แบบนั้น” ตีหน้าเศร้าประหนึ่งว่าสำนึกแต่ลึก ๆ ก็ยังอยากได้เพื่อนสนิทมาเป็นของตัวเอง ชีวิตนี้ไม่มีอะไรที่เธออยากได้แล้วไม่ได้โดยเฉพาะผู้ชายที่เธอรัก ถ้าสารภาพตรง ๆ แล้วชายหนุ่มไม่สนใจเธอก็จะใช่เล่ห์กลแทน “ไม่ต้องขอโทษหรอกเราไม่ได้โกรธดาริณเลย ดาริณอย่าโทษตัวเองเลยนะ” พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางเอื้อมมือมากอบกุมมือนุ่มนิ่มอย่างลูกคุณหนู นัยน์ตาสีเข้มสะท้อนความรู้สึกห่วงใยเพื่อนสาว ยังไงดาริณก็เป็นเพื่อนของเขามานานเขาเองก็ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจและคิดมาก “พวกเรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหมทิวเขา” “ใช่สิ ยังไงเราก็ยังรักและหวังดีกับดาริณเหมือนเดิมนะ” “ขอบคุณนะ รู้สึกสบายใจจังเลย”

น้ำหวานพยายามขัดขืนพลางร้องไห้เสียงดังประหนึ่งว่าจะขาดใจ ใบหน้าสวยเอียงหนีคนที่โน้มหน้าลงมาหมายจะจูบปากสุดท้ายก็ต้านทานเรี่ยวแรงมหาศาลของชายหนุ่มไม่ได้ เมื่อมือหนาละจากข้อแขนบอบบางมาบีบปลายคางเรียวให้อยู่นิ่งแล้วประกบจูบทันที ริมฝีปากหนาบดเบียดพร้อมกับส่งเรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ดูดชิมลิ้นอุ่นรสหวานพลางตวัดต้อนให้อีกฝ่ายหมดหนทางต่อต้าน น้ำหวานนอนนิ่งหมดแรงขัดขืน มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นที่ยังดังอย่างต่อเนื่องพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับสายธาร เสียงร่ำไห้ไม่หยุดทำให้คนเมาพอได้สติขึ้นมาบ้าง มือหนาละจากปลายคางพร้อมทั้งถอนจูบออกมา ชายหนุ่มจดจ้องนัยน์ตาแดงก่ำของคนที่ร้องห่มร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ไม่รู้ทำไมต้องแพ้ให้น้ำตาของเธออีกแล้ว เขาคลายมือเพื่อปล่อยให้เรียวแขนเล็กเป็นอิสระ แล้วเปลี่ยนมาลูบตรงผมนุ่มยาวของหญิงสาวแทน นัยน์ตาลุ่มลึกจ้องมองเธอพลางไล้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด รู้สึกงงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าไอ้ทิวเขาคนก่อนหน้านี้มันหายไปไหน แม้หัวใจแข็งแกร่งจะกระตุกวูบไหวยอมใจอ่อนให้กับคนเจ

“เจ้าขุน”ลุกพรวดขึ้นนั่งแล้วเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง เจ้าขุนละความสนใจจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วหันมาคุยกับคนร้อนใจ“ว่า?”“ผู้หญิงที่เลือดออกตอนมีอะไรกับเราครั้งแรกคือซิงรึเปล่าวะ” “มึงถามทำไม อย่าบอกนะว่ามึง...” คนฟังถึงกับตาลุกวาว อดเดาไม่ได้ว่าทิวเขาไปทำระยำตำบอนอะไรไว้กับน้ำหวาน“เออ” ยอมรับเสียงอ่อย“ไอ้เหี้_ย”“เออกูรู้ แต่กูทำไปแล้ว มึงจะให้กูทำไง”“น้ำหวานไม่ยกโทษให้มึงแน่” “ย้ำจังนะไอ้สัส กูยิ่งเครียด ๆ อยู่” คนกำลังว้าวุ่นใจไอ้เพื่อนตัวดีก็ขยันซ้ำเติมเสียเหลือเกิน รู้สึกเบื่อที่จะฟังเจ้าขุนพูดเต็มทนจึงเสียบมวนบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดลงบนที่เขี่ยบุหรี่ จากนั้นก็ลุกจากโซฟาเดินออกจากห้องไปทันที“แล้วมึงจะไปไหน ไม่อยู่รอไอ้สองตัวนั้นก่อนเหรอ” “...” ร่างสูงเดินดุ่ม ๆ ออกไปโดยไม่สนใจจะหันมาตอบเพื่อน เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองแล้วคิดในใจ ตอนนี้น้ำหวานน่าจะทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่คาเฟ่ รถคันหรูวิ่งฉิวบนถนนที่ขึ้นชื่อว่ารถติดยาว เขาสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วพ่นมันออกมาอย่างแรงเพื่อข่มอารมณ์ว้าวุ่นเอาไว้ อยากไปถึงที่ทำงา