Lahat ng Kabanata ng กลรักพี่ชายแสนร้าย: Kabanata 41 - Kabanata 50

มือหนาประคองตัวตนที่ตั้งผงาดด้วยฤทธิ์ของยาปลุกเซ็กส์แล้วชักรูดสองสามครั้ง ดวงตาคมกริบเพ่งพิศเรือนร่างสวยด้วยความลุ่มหลง ดาริณสวยไปหมดทุกส่วนไม่ว่าจะเป็นสองเต้าอวบนูนขนาดเต็มไม้เต็มมือ หรือผิวกายขาวผุดผ่องและร่องรูเนียนกริบสีชมพู ชายหนุ่มรู้สึกคอแห้งผากกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เห็นแล้วอยากดูดเลียร่องรักของดาริณให้สาแก่ใจเอาให้เธอร้องครวญครางเสียงหลงไม่เป็นภาษา แต่ก็ติดตรงที่ตอนนี้อารมณ์มันพลุ่งพล่านเกินกว่าจะมัวมาเสียเวลาทำอย่างอื่น ตอนนี้ขอเอาก่อนละกัน เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยหาโอกาสทำทีหลัง เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงบ้วนน้ำลายลงบนฝ่ามือของตัวเอง จากนั้นก็เอาไปถูชโลมบนเอ็นแท่งใหญ่ จ่อปลายเอ็นไว้ตรงปากทางร่องกลีบที่ยังปิดสนิทแล้วถูไถเพิ่มความกระสันเสียวให้เธอ “นายช่วยอ่อนโยนกับฉันหน่อยนะ” ทำเป็นมาร้องขอความอ่อนโยนทั้งที่เธอมันกร้านโลกซะขนาดนี้ เจ้าขุนแค่นหัวเราะอย่างนึกดูถูกในตัวหญิงสาว อ่อนโยนบ้าบออะไรเขาไม่เคยอ่อนโยนกับใคร นอกจากไม่ตอบเจ้าขุนยังส่งลำเอ็นเข้าไปในร่องรักทันที เรื่องแบบนี้ไม่มีใครเขาประนีประนอมกันหรอก ไม่อย่างนั้

วงแขนเรียวยกขึ้นมาคล้องคอหนาเอาไว้อย่างหลวม ๆ ดวงหน้างดงามเคลื่อนเข้าไปแนบชิดกับใบหน้าเรียบนิ่งที่กำลังเพ่งมองเธอตาเป็นมัน ครั้งนี้น้ำหวานไม่หลบตาเขาเฉกเช่นแต่ก่อนริมฝีปากนุ่มค่อย ๆ ประทับลงบนเรียวปากหนา บดจูบเงอะงะแต่มันสร้างความกระสันเสียวอย่างแปลกประหลาด เขาอยากจะเป็นฝ่ายดูดดุนริมฝีปากของเธอเสียเองแต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ก่อน นั่งนิ่งรอดูผลงานของหญิงสาวดูซิว่าเธอจะแน่สักแค่ไหนแต่สุดท้ายก็อดใจไม่ได้จึงเป็นฝ่ายตวัดลิ้นหยอกล้อแล้วดูดดึงลิ้นเล็กที่เงอะงะไม่เป็นงาน“ถ้าจะจูบอย่างนี้จนถึงพรุ่งนี้เช้าฉันก็ไม่พอใจหรอกนะ”เขาพูดขณะริมฝีปากยังแนบชิดกันน้ำหวานผละริมฝีปากออกมาตั้งหลักทว่ามือหนากลับดึงรั้งศีรษะเล็กเข้ามาบูดจูบเร่าร้อน สอดแยงลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากนุ่มแล้วตวัดเลียอยู่ด้านใน ดูดลิ้นหญิงสาวแล้วกลืนกินน้ำลายของเธอลงคอเสียงจูบอันดูดดื่มดังจ๊วบจ๊าบอย่างน่าอาย น้ำหวานเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปหลอกล่อปลุกอารมณ์ของเขาบ้างจากนั้นก็ดูดชิมน้ำลายเลียนแบบชายหนุ่ม“หัวไวเหมือนกันหนิ”ผละริมฝีปากออกมาเอ่ยชมจากนั้นก็ประกบจูบอีกครั้ง ขณะมือซุกซนเริ่มเคลื่อนไปตามร่างบางซึ่งคร่อมอยู่บนหน้าตักผ่านเสื้อผ้า

ร่างเล็กส่ายหน้าแล้วตั้งท่าจะผละออกจากอ้อมแขนของคนตัวสูง แต่เขากลับกระชับวงแขนกอดรัดเธอแน่นขึ้น“จะรีบไปไหน”“วันนี้วันเสาร์หวานต้องไปทำงาน อีกอย่างเมื่อวานเราคุยกันแล้วว่าตั้งแต่วันนี้คุณจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับหวานอีก เพราะฉะนั้นคุณปล่อยหวานเถอะค่ะ”นอนฟังเธอพูดประโยคยาวเหยียดแล้วรู้สึกวูบโหวงอยู่ภายใจอก ในเมื่อตกปากรับคำเธอไปแล้วก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเป็นข้ออ้าง ทิวเขานอนนิ่งแล้วพยายามใช้ความคิดขณะที่น้ำหวานพยายามแกะมือของเขาออก แล้วลุกจากเตียงนอนเดินไปเข้าห้องน้ำคนใจสั่นเดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวายใจ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นน้ำหวานเปิดประตูออกมาร่างสูงโผเข้าหาร่างเล็กแล้วกุมมือสองข้างของเธอเอาไว้ อยากพูดอะไรบางอย่างกับเธอแต่น้ำหวานก็พูดดักคอขึ้นมาเสียก่อน“หวานหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะคะ”ดูเธอพูดเข้าสิ แล้วอย่างนี้เขาจะพูดอะไรได้เธอสลัดมือเบา ๆ ให้หลุดออกจากการเกาะกุมจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องนอน“เดี๋ยวก่อนน้ำหวาน”ชายหนุ่มดึงรั้งข้อมือเล็กเอาไว้ หญิงสาวหันกลับมามองเขาแววตาว่างเปล่าราวกับไม่รู้สึกอะไร ต่างจากเขาที่พยายามสื่อความอาวรณ์ไปทางสายตาให้เธอรู้“คุณทิวเขามีอะไรอีกคะ”“ถ้าเ

อีกด้านคิ้วหนาย่นเข้าหากันพลางชะเง้อคอมองออกไปนอกประตูบ้านด้วยความร้อนอกร้อนใจ ก่อนจะรีบกุลีกุจอวิ่งออกไปเมื่อเห็นป้าสุกำลังเดินเข้ามา"คุณแม่ล่ะครับป้าสุ""คุยกับคุณน้ำหวานอยู่ค่ะ คุณขวัญให้ป้ากลับมาก่อน"แค่ได้ยินชื่อของหญิงสาวทิวเขาก็ร้อนรนกว่าเดิม ขืนให้นั่งรออยู่อย่างนี้อีกแค่นาทีเดียวเขาอาจคลั่งตายได้ ชายหนุ่มทำท่าจะออกจากบ้านทว่าถูกผู้เป็นพ่อเรียกเอาไว้"แกจะไปไหน""ผมจะไปหาน้ำหวาน""หยุดเลยทิวเขา แกหัดอดทนรอซะบ้างสิ""ผมรอไม่ไหว แค่นี้ใจก็ใจจะขาดอยู่แล้ว"หันกลับมาตะคอกเสียงใส่ผู้เป็นพ่อ จากนั้นคนใจร้อนก็ตั้งท่าจะก้าวออกจากประตูท่าเดียว"ไม่ไหวแกก็ต้องรอ"ทิศเหนือตวาดลูกชายก่อนจะตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ด้านนอก"ไอ้กล้า"กล้าวิ่งตะลีตะลานเข้ามาโค้งศีรษะมือกุมต่ำ"ครับคุณเหนือ""เฝ้ามันไว้ อย่าให้มันออกจากบ้าน""ได้ครับคุณเหนือ"น้อมรับคำสั่งเรียบร้อยผู้เป็นมือขวาก็ส่งสัญญาณให้ชายฉกรรจ์อีกสองคนมายืนคุมเชิงอยู่ตรงประตู ทิวเขาจ้องหน้าผู้เป็นพ่อนัยน์ตาแดงก่ำ เขาไม่สนคำสั่งเดินฝ่าบอร์ดี้การ์ดร่างใหญ่ออกจากบ้านทว่าสุดท้ายก็ถูกจับตัวเอาไว้อยู่ดี"ปล่อยกู"ชายหนุ่มดิ้นพล่านพ

วันต่อมา หลังเลิกเรียนน้ำหวานก็ยังมาทำงานที่คาเฟ่ตามเดิม วันนี้ดูยูโรอารมณ์ดีเป็นพิเศษอาจเป็นเพราะเขาได้พนักงานคนใหม่มาช่วยงานแล้ว เห็นยูโรบอกว่าพรุ่งนี้เขานัดให้คนใหม่มาเริ่มงานได้เลย เมื่อน้ำหวานเห็นว่ายูโรมีคนมาช่วยงานแล้วเธอจึงขอทำงานวันนี้เป็นวันสุดท้ายซึ่งยูโรเองก็ไม่ได้ขัดข้อง เขาส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและยังพูดคุยอย่างเป็นกันเองตามเดิม แถมยังบอกกับเธออีกด้วยว่าถ้าอยากมาทำงานที่ร้านเมื่อไหร่ก็กลับมาได้เสมอ ขณะทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้นมา น้ำหวานล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนขึ้นมากดรับเมื่อเห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากฝ้าย “ว่าไงฝ้าย” [ใกล้เลิกงานรึยังเนี่ย] “ใกล้แล้วเหลือทำความสะอาดครัวอีกนิดหน่อยมีอะไรรึเปล่า” [ก็ว่าจะชวนมากินส้มตำด้วยกัน ตอนนี้เรากับเจนอยู่ที่ร้านส้มตำหน้าหอ] “ฝ้ายกับเจนกินเลย อีกครึ่งชั่วโมงนู่นแหละกว่าเราจะเลิกงาน” [ไม่เป็นไรพวกเรารอได้ เดี๋ยวเราสั่งรอ] “เอาอย่างนั้นก็ได้ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ”