Lahat ng Kabanata ng กลรักพี่ชายแสนร้าย: Kabanata 11 - Kabanata 20

รถคันหรูจอดนิ่งอยู่บนถนนที่การจราจรสุดแสนจะหนาแน่น แม้ภายในห้องโดยสารจะเปิดแอร์ไว้จนเย็นฉ่ำก็ไม่สามารถดับความร้อนภายในใจของหญิงสาว น้ำหวานยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูเวลาที่หน้าจอด้วยความกังวลใจ เธอมีเรียนตอนเก้าโมง ทว่าตอนนี้เหลืออีกแค่ยี่สิบนาทีก็จะถึงเก้าโมงอยู่แล้วทิวเขาเหลือบมองคนด้านข้างเป็นระยะ ถึงหญิงสาวไม่ได้พูดออกมาแต่เขาก็มองออกว่าเธอกำลังเป็นกังวล แม้ไม่อยากสนใจแต่สุดท้ายคนหน้านิ่งก็อดเอ่ยถามไม่ได้“เธอมีเรียนเช้าเหรอ”“ค่ะ”คิ้วเรียวขมวดมุ่นขณะตอบ นัยน์ตาสวยเอาแต่จ้องมองถนนด้านหน้า วันนี้มีทำแล็บเพราะฉะนั้นเธอจะสายไม่ได้“ถ้าหลุดจากไฟแดงตรงนี้แล้วก็นั่งดี ๆ ละกัน”พูดแบบนี้แปลว่าเขาจะพาเธอซิ่งอีกแล้วใช่ไหมเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวรถคันหรูก็แล่นผ่านสี่แยกด้วยความเร็ว ทิวเขาพาเธอเลี้ยวเข้าซอยที่เขียนป้ายเอาไว้ว่าทางเลี่ยงรถติดแล้วลัดเลาะไปตามซอกซอยเล็ก ๆถนนสองเลนแทบไม่มีรถวิ่งผ่านแม้จะเป็นเส้นทางในเขตเมืองหลวง ถึงจะทำความเร็วได้ไม่มากแต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องมานั่งลุ้นกับรถติด ช่วงเวลาเร่งรีบแบบนี้บีบหัวใจเป็นที่สุดพอออกจากซอยเปลี่ยวได้ทิวเขาก็เหยียบคันเร่งอย่างแรง

ช่วงเย็นทิวเขามีนัดกับเพื่อนที่ผับ พอถึงเวลานัดหมายชายหนุ่มก็ซิ่งรถคันโปรดออกจากบ้าน ผู้เป็นแม่ได้แต่นั่งกุมขมับเอ่ยปากชื่นชมลูกชายยังไม่ทันข้ามวันก็ดีแตกเสียแล้ว@ผับหรูแสงไฟหลากสีสันกะพริบระยิบระยับสาดส่องไปทั่วทั้งผับ บรรยากาศคึกคักไปด้วยเสียงเพลงและเสียงพูดคุยของผู้คน นักท่องราตรีมากมายยืนโยกย้ายส่ายสะโพกอย่างแน่นขนัด ลูกค้าส่วนใหญ่ของผับล้วนเป็นนักศึกษาซึ่งมาจากหลากหลายสถาบันร่างสูงของสี่หนุ่มตำนานคิงวิศวะของมหาลัย KU กำลังยืนโยกย้ายเบียดเสียดกับผู้คนอยู่ตรงโต๊ะด้านหน้า พอเหล้าเข้าปากสัญชาตญาณนักล่าก็เข้าสิงร่างผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันจีบสาวโต๊ะข้าง ๆ ราวกับกลัวน้อยหน้ากันโดยเฉพาะออสติน ที่ดูจะระริกระรี้กว่าเพื่อนในกลุ่ม แป๊บเดียวชายหนุ่มก็ควงสาวสวยนางหนึ่งเดินมาที่โต๊ะแล้วแนะนำเพื่อน ๆ ให้เธอรู้จัก"น้องพลอยสวยจ๊ะ นี่พี่วายุ พี่เจ้าขุน และพี่ทิวเขา เพื่อนพี่จ้ะ""สวัสดีค่ะ"หญิงสาวกล่าวทักทาย สายตาคู่สวยกวาดมองทั้งสี่หนุ่มแล้วยิ้มหว่านเสน่ห์ผู้ชายโต๊ะนี้งานดีทุกคน"นี่พลอยสวย"ออสตินแนะนำสาวสวยให้เพื่อนรู้จักพลางยักคิ้วยิก ๆ เชิงรู้กัน หลังจากทักทายกับสามหนุ่มได้ไม่นานหญิงสาว

การแข่งขันในสนามกำลังดุเดือดเชือดเฉือน แม้ทิวเขาจะเป็นฝ่ายขึ้นนำอยู่ตลอดจนถึงตอนนี้แต่ทว่าก็ไว้ใจอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะก่อนลงสนามเจเลอร์ดูมั่นอกมั่นใจจนน่าสงสัยว่าเขาจะมีแผนสกปรก การแข่งขันวนมาใกล้ถึงรอบสุดท้าย รถของทิวเขาทิ้งห่างเกือบสองช่วงคันรถ จู่ ๆ รถของเจเลอร์ก็เร่งเครื่องขึ้นมาประกบอยู่ด้านหลัง ก่อนจะชนท้ายจนรถของทิวเขาอย่างจังจนตกขอบสนามไปตอนนี้รถของเจเลอร์เร่งเครื่องเป็นฝ่ายขึ้นนำ “ไอ้สัตว์หมายังไงกูก็ไม่ยอมให้มึงชนะหรอก” หลังจากตั้งหลักได้ทิวเขาก็เหยียบคันเร่งขับตาม ยังไงวันนี้เขาก็แพ้ไม่ได้เด็ดขาด เสียงเหยียบคันเร่งดังกระหึ่มอย่างน่ากลัว รถคันหรูวิ่งฉิวด้วยความเร็วเกือบสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง ก่อนจะแซงหน้าเจเลอร์ได้ในระยะร้อยเมตรสุดท้ายแล้วเอาชนะไปได้อย่างฉิวเฉียดเพื่อนสามคนยืนลุ้นตัวโก่ง ก่อนจะกระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจเมื่อเห็นว่าทิวเขาเป็นฝ่ายชนะอีกด้านน้ำหวานดูการแข่งขันผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ภายในห้องนั้น หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักตลอดการแข่งขัน ยิ่งตอนที่รถของทิวเขาโดนเบียดลงข้างทางเธอยิ่งรู้สึกเป็นห่วงร่างเล็กเทียวลุกเทียวน

เมื่อกลับมาถึงบ้านน้ำหวานก็เดินนำหน้าเจ้าของรถเข้าบ้าน เธอไม่สนใจ ไม่มองหน้า ไม่พูดคุยแถมยังเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วไหนบอกว่าหายงอนแล้ววะ ผู้หญิงแม่งเข้าใจยากฉิบเป๋ง "คิดว่าฉันอยากสนใจรึไง"พูดพึมพำคนเดียวกับบานประตูห้องนอนของหญิงสาว ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ เข้าห้องของตัวเองเช่นกัน ทางด้านน้ำหวาน หลังจากเข้าห้องเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านเด็กกำพร้าที่เธอเคยอาศัยอยู่สมัยเป็นเด็ก แม้จะย้ายไปอยู่กับครอบครัวบุญธรรมมานานหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยลืมถิ่นฐานที่เคยให้ข้าวให้น้ำตั้งแต่เมื่อครั้งยังแบเบาะ มีเวลาก็ยังหมั่นไปเยี่ยมเยียน แม่ครู และพี่ชายที่สนิทเป็นประจำ วันนี้แม่ครูโทรมาแจ้งข่าวเรื่องของ ดิน ซึ่งเป็นคนที่เธอรักเสมือนพี่ชายแท้ ๆ ดินเป็นคนร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เจ็บออด ๆ แอด ๆ แถมยังป่วยง่ายพอเติบโตจึงไม่ได้แยกย้ายไปอยู่ต่างหาก เขาช่วยแม่ครูดูแลน้อง ๆ ในบ้านเด็กกำพร้าจนถึงทุกวันนี้เมื่อหลายเดือนก่อนทางโรงพยาบาลตรวจพบว่าเขาป่วยเป็นโรคไตเรื้อรัง แม้ไม่ได้รุนแรงนักแค่ทานยาตามหมอสั่งและหมั่นรักษาสุขภาพให้แข็งแรงก็จะดีขึ้น ทว่าวันนี้แม่ครูกลับโทรมาแจ้งว่าดินป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพย

อีกด้าน ร่างเล็กลงจากรถเมล์สายที่นั่งประจำ จากนั้นก็เดินเข้าซอยซึ่งเดินอยู่ทุกวัน ถ้าเป็นช่วงแรก ๆ เธอคงกลัวมากถ้าต้องเดินลำพังในช่วงเวลาค่ำมืด แต่ตอนนี้เริ่มชินซะแล้ว ความรีบเร่งทำให้เธอไม่ทันได้มองว่ามีใครบางคนแอบจ้องเขม็งมองมาจากตรงมุมมืดเธอจึงเดินผ่านเขาไปโดยไม่ได้สนใจ “อะแฮ่ม!” ทิวเขากระแอมไอขึ้นมาราวกับมีอะไรติดอยู่ในลำคอ หญิงสาวหันไปมองคนที่กำลังยืนพิงรถหรูอยู่ตรงนั้น “คุณทิวเขา มายืนทำอะไรตรงนี้คะ” บอกไม่ได้หรอกว่ามารอรับเธอไม่อย่างนั้นเสียฟอร์มแย่ “พอดีออกมาซื้อของหน้าปากซอยอะ เห็นเธอบอกว่ากำลังกลับก็เลยจอดรอ นี่ถ้าเธอมาช้ากว่านี้อีกนาทีเดียวฉันก็กะว่าจะกลับแล้วนะ” ความจริงเขามายืนรอเกือบครึ่งชั่วโมงต่างหาก “อ๋อค่ะ ถ้างั้นคุณเข้าบ้านไปก่อนเลยค่ะ พอดีหวานว่าจะแวะซื้อของก่อนน่ะค่ะ” ว่าจบเธอก็เดินเลยไปยังร้านมินิมาร์ทที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ได้สนใจว่าคนที่จอดรถอยู่ริมทางจะรอรับเธอกลับไปด้วยหรือเปล่า ทิวเขามองร่างเล็กที่เดินผ่านหน้าเขาไปอย่างหน้าตาเฉยแล้วพ่นลมหายใจ