All Chapters of เด็กเลี้ยง เจ้าแม่มาเฟีย: Chapter 81 - Chapter 88

ภายในศูนย์อาหารเวลาเที่ยงวัน เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล ญาติคนไข้ ที่มาซื้ออาหารออกไปกินข้างนอกบ้าง นั่งกินตรงชุดโต๊ะเก้าอี้ที่จัดไว้บ้าง เนื่องจากที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนแห่งใหญ่ที่ค่อนข้างทันสมัย ภายในศูนย์อาหาร จึงมีทั้งอาหารท้องถิ่น และอาหารนานาชาติให้เลือกกิน ไม่ต่างอะไรจากสตรีทฟู้ดด้านนอกเลย อลิศวางติ่มซำกับข้าวไก่อบร้อนควันกรุ่นลงตรงหน้า เธอยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าหลี่ซิ่วอิงเดินถือถาดใส่ซีซ่าสลัดกับสเต็กปลาซัลมอนย่างมาวางลงตรงหน้าเช่นกัน “ดูเหมือนเธอมีอะไรจะคุยกับฉันนะ ซิ่วอิง” “อึม ก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะ จะกินก่อนหรือว่าจะคุยก่อนดี” หลี่ซิ่วอิงมองเพื่อนสาวด้วยนัยน์ตาพราวระยับอย่างไรชอบกล “กินไปคุยไปก็ได้” “งั้นก็ตามนั้น” เธอหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้เบาๆ“ฉันขอพูดตามตรงนะ คือ ที่จริงแล้ว ฉันว่าตัวเองคงไม่ได้ชอบเชนหรอก ที่ทำไปก็แค่หยอกเด็กเล่นเท่านั้นเอง” “แล้วเธอชอบใครอยู่ล่ะ” อลิศถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า คนๆ นั้นจะต้องไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพื่อนที่คบกันมานาน “จริงๆ แล้ว ฉันชอบเผยจิ้นหยางอยู่ เมื่อก่อนชอบยังไง ตอนนี้ก็ยังชอบอย่างนั้น” “แล้วเธอบอกความร

“ฉันขอโทษนะอลิศ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเคยทำให้เธอเสียใจเรื่องเชน เท่าที่ฟังจากครูซูซาน เธอบอกว่าตอนเกิดไฟไหม้เชนเข้าไปช่วยเธอ โดยไม่ห่วงชีวิตและความปลอดภัยของตัวเองเลย แถมตอนที่คานหล่นลงมา ทุกคนล้วนเห็นกับตาว่าเขาเป็นคนเอาร่างบังคานนั้นไม่ให้หล่นลงมาทับเธอ เชนเขาคงรักเธอมากไม่ใช่แค่ความรู้สึกของลูกน้องที่มีต่อเจ้านาย แต่มันเป็นความรู้สึกของคนที่รักเธอ ฉันขอให้เธอกับเชนสมหวัง มีความสุขในความรักนะเพื่อนรัก” “ซิ่วอิง เธอคิดว่าระหว่างฉันกับเขาจะลงเอยกันได้จริงๆเหรอ เราอายุห่างกันตั้งสิบกว่าปีเลยนะ อีกอย่างฉันไม่ต้องการให้ใครต้องมาเสียงอันตรายเพื่อฉันหรอก” อลิศเผยความในใจออกมา “ อีกอย่าง ฉันไม่ต้องการให้พวกท่านผู้เฒ่ามาสร้างแรงกดดันให้เขาเหมือนอย่างที่ทำกับฉัน ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีอย่างที่ฉันเป็นอยู่” “เธอก็ไม่เห็นต้องสนใจพวกท่านผู้เฒ่าหัวโบราณนั่นเลยนี่นา ถ้าอยากมีชีวิตแบบไหนก็ลิขิตเอง พวกเขาจะต้องมากดดันเธอทำไม ในเมื่อทุกวันนี้ภาระหนักอึ้งทุกอย่างเธอก็เป็นคนแบบอยู่คนเดียว ส่วนพวกเขาน่ะหรือแค่วางเงินถือหุ้นไว้ตั้งแต่รุ่นคุณปู่ ตอนนี้ก็กินเที่ยวสุขสบายใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยเงินดอกผลจากน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เชนเป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง ไม่รู้อะไรทำให้เขาอยากจะรู้เรื่องราวความเป็นไปของตระกูลฉีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร ไม่เคยรู้จักฉีเหวินหลงคนนั้นด้วยซ้ำ“ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอก รู้แต่ว่าเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ตระกูลฉีกจะล่มสลาย และหายไปจากวงการมาเฟียมานานทีเดียว ได้ยินป๊าเล่าว่า เขาขัดแย้งกับมาเฟียแก๊งหนึ่ง เขาถูกทำร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส ขณะที่ภรรยาของเขาถูกทำร้ายจนเสียชีวิต หลังจากนั้นพ่อก็ให้คุณชาญชัยกับคุณชุลีกลับไปแต่งงานที่เมืองไทย” “ผมเพิ่งรู้นะครับ ว่าพ่อแม่ผมกลับไปแต่งงานในช่วงนั้น เอ แสดงว่าพี่ชินกับพี่ชาร์ม ก็ต้องเกิดที่นี่ก่อนที่พวกท่านจะย้ายกลับไปเมืองไทยน่ะสิครับ” “คงใช่ แต่แปลกที่ฉันกลับไม่เคยเห็นสองคนนั้นเลย ทั้งยังไม่เคยได้ยินคนเก่าแก่ในบ้านตระกูลลี พูดถึงพี่น้องของคุณเลยนะเชน เหมือนว่าพวกเขาไม่เคยมาอยู่ที่นี่ไม่เคยเกิดที่นี่มาก่อนอย่างไรอย่างนั้น” “ผมไม่คิดเลยว่า ครอบครัวผมจะมีความเป็นมาที่แปลกๆแบบนี้ด้วย เป็นไปได้ไหมครับว่าพ่อกับแม่ผมอาจจะมีพี่ชินกับพี่ชาร์มก่อนหน้าที่จะย้ายไปอยู่ที่เมืองไทย และฝากตากับยายเลี้ยง

อีกด้านหนึ่ง ภายในห้องพักคนไข้วีไอพีของโรงพยาบาล จู่ๆ โจวเยว่ก็ลุกพรวดพราดจากโซฟา ดวงตาทั้งคู่วาววับ เช่นเดียวกับท่าทีเร่งร้อนนั้น บอกให้เชนรู้ได้ในทันทีว่า คงเกิดเหตุการณ์ร้ายขึ้นแล้ว “คุณอลิศกับซูซานกำลังตกอยู่ในอันตราย นายรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปช่วยคุณอลิศกับคนของเรา” “ผมไปด้วย” เชนอาสาอย่างไม่ลังเล“ไม่ได้ นายไม่ต้องห่วงหรอก คุณอลิศกับทุกคนปกป้องตัวเองได้ ถ้านายไปด้วย พวกเค้าจะละล้าละลังเสียเปล่าๆ เอาเป็นว่านายโทรแจ้งตำรวจ ให้ตามไปที่...” เขาบอกพิกัดจากนาฬิกาสมาร์ทวอชบนข้อมือ “ครับ” แม้เชนจะเป็นห่วงอลิศสักปานใด หากเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำตามคำสั่งของโจวเยว่ ครู่ต่อมาโจวเยว่ก็วิ่งออกไปจากห้องพักคนไข้อย่างรวดเร็ว ดีว่ารถยนต์ของอลิศเพิ่งจะแล่นออกจากโรงพยาบาลไปไม่ไกล พออาศัยเรียกแท็กซี่จากหน้าโรงพยาบาลตามไปสมทบกับกลุ่มของอลิศจึงไม่ยากเย็นอะไร หลังจากโทรแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว เชนก็กังวลจนนั่งไม่ติดที่ ทำได้เพียงเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้อง นึกถึงวันแรกที่เขาเจออลิศ พาเธอวิ่งหนีเข้าไปในซอกซอยแคบแถวเยาวราชจนเธอปลอดภัย แต่นี่ เขากลับทำได้เพียงรอคอย เพราะไม่อยากให้ตัวเองต้องไ