All Chapters of ของเล่นที่เคยทิ้ง (20+): Chapter 11 - Chapter 20

“โวยวายอะไรกัน” ร่างสูงสวยสง่าบนรองเท้าส้นสูงสีแดงก้าวเดินมาในห้องพร้อมกับตระกองกอดหนูน้อยไอ‍ร่าอยู่แนบอก เรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง เสียงแซ่ซ้องในตอนแรกเงียบสงัดลงทันใด“พี่พายอนุญาตให้พี่โรสรับงานให้ไอ‍ร่าเหรอคะ” นับ‍ดาวทรุดกายลงนั่งทิ้งตัวบนโซฟาราวกับคนหมดอาลัยตายอยาก แม้รู้จากปากของรสรินแล้วแต่ก็ยังอยากฟังจากปากพัช‍ชาอีกครั้ง และอยากถามเหลือเกินว่าทำไม“ไม่สงสารไอ‍ร่าเหรอ ยังเด็กมากเลยนะ เจ้ไม่กลัวไอ‍ร่าเหนื่อยเหรอ ถ้าเกิดออกไปนอกบ้านแล้วเจอแก๊งลักเด็กล่ะ แล้วถ้าไอ‍ร่าเครียดล่ะคะ จะทำไง” เพราะรู้ว่าพัช‍ชารักไอ‍ร่ามาก คนไม่อยากให้ลูกสาวต้องออกไปรับงานถึงหาเหตุผลมาอ้าง“ไอ‍ร่าชอบ” คำตอบจากพัช‍ชาจบทุกการโต้แย้งใด ๆสายตาทุกคู่มองไปที่เด็กน้อยในอ้อมกอดของหญิงสาวโดยมิได้นัดหมาย และเป็นจริงตามนั้นเมื่อนับ‍ดาวได้เห็นแววตาสุกสกาวสดใสของลูกสาวที่ได้มองตัวเองในทีวีที่รสรินได้เปิดทิ้งไว้เป็นภาพบรรยากาศในงานการกุศลเมื่อคืนที่ผ่านมา ฉากที่นับ‍ดาวและไอ‍ร่าเดินจูงมือกันบนเวที ไอ‍ร่ายิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นเลยกระมัง ลูกสาวของเธอช่างมีความสุข แววตาเปี่ยมไปด้วยความสดใส“หนูฉวยมั้ยคะป้าพายข

“แกก็เล่ามา ว่าแกกับพี่ปริ๊นจบกันแบบไหน เอาความจริงด้วยนะ ฉันไม่อยากหมาทีหลัง” อย่างน้อยเธอก็จะได้รู้ว่าต้องรับมือกับโชติภิวรรธแบบไหน“แต่เขามาแล้วนะเจ้ จะเอาเวลาไหนไปเล่า”“สรุปจะไม่เล่าใช่ไหม...”“ก็ได้ ๆ นับเล่าแล้วเนี่ย!”“ไปบอกให้เขารอก่อน เดี๋ยวตามไป” พัช‍ชาสั่งแม่บ้านแล้วก็หันมามองนับ‍ดาวด้วยหางตา นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าแล้วเขี่ยเล็บเจล ดูแหวนเพชรในมือรอยายคนปากหนักเปิดปากเล่าเอาตามนั้น ป้าพายว่าอย่างไรเธอก็จะว่าเช่นนั้น ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วนี่นาอย่างไรเสียตั้งแต่นี้ต่อไป เธอคงเก็บลูกหนีให้พ้นสายตาของเขาไม่ได้อีกแล้ว..“สวัสดีค่ะ พี่ปริ๊น” พัช‍ชาเดินออกมาต้อนรับแขกไม่ได้รับเชิญเป็นคนแรกหลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป ร่างเพรียวสวยนั่งลงบนโซฟาชุดรับแขกฝั่งตรงกันข้าม ท่าทางสบาย ๆ เป็นกันเอง ใบหน้าสวยจัดแถมยังเย่อหยิ่งกดยิ้มมุมปากแอบแปลกใจเล็กน้อยที่ปริญมีผู้ติดตามมาด้วยเพียงคนเดียวเท่านั้นคืออิทธิ คิดว่าจะแห่กันมายกบ้านโชติเสียอีก“เหอะ! สักที!” ปริญกำหมัดกัดฟันครั้งแล้วครั้งเล่า รอนานเกินครึ่งชั่วโมงกว่าแม่คุณจะเสด็จออกมาได้ เขาหรือก็อดทนอดกลั้นนั่งรอ อีกนิดหากพัช‍ชายังไม่พา

“ขอน้ำแก้วนึง” เขาบ่นพึมพำเสียงแหบพร่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวที่ฉันเพิ่งนั่งไป “ได้ค่ะ ๆ” ฉันรีบไปเอาน้ำเย็น ๆ มาให้เขา แต่เขายังนอนเอามือก่ายหน้าผาก ขาเรียวยาวสองข้างไขว้กันแล้วพาดบนพนักวางแขนของโซฟา สภาพน่าจะดื่มมาหนัก แต่คนเมาต้องดูดีขนาดนี้ไหมล่ะ คุณปริ๊นหล่อ ดูดีจนฉันแอบใจสั่น“เฮ้อ... บ้าชะมัด” ฉันบ่นให้กับความใจง่ายของตัวเอง ที่แอบคิดกับเขาไปไกลเกินกว่าเจ้านาย ยอมรับว่ามีหลายครั้งที่ฉันแอบคิดไม่ซื่อ แอบมองเขาอยู่ไกล ๆ ก็ดูเขาสิ... จมูกโด่ง ผิวขาว คิ้วเข้ม กรอบหน้าชัด ใบหน้าฟ้าประทาน หุ่นสูงโปร่งแต่ก็มีกล้ามเนื้อแข็งแรงดุจพระเจ้าปั้น ทั้งหล่อ เท่ รวย เก่ง สมาร์ต และมีพร้อมทุกอย่าง แถมยังแสนดีกับฉันขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฉันก็คงไม่มีชีวิตใหม่ที่ดีอย่างทุกวันนี้หรอกจริงไหม ถ้าไม่ตกหลุมรักเขาฉันก็คงเป็นพวกไร้หัวใจ‘ไม่สิยายนับ ไม่เอา ไม่คิด แกจะคิดไม่ซื่อกับเจ้านายไม่ได้ แกมันไม่คู่ควรหรอกเขาสูงส่งเกินไป และที่สำคัญคุณปริ๊นก็จัดอยู่ในของต้องห้าม อันตราย... อันตรายต่อหัวใจโคตร ๆ’ ฉันสะบัดหน้าเคาะหัวเตือนสติตัวเองได้ก็ละสายตาออกจากใบหน้าหล่อที่หลับตาพริ้มเพราะคิดว่าเขาหลั

“คุณปริ๊น ยะ... อ๊า” คำว่าอย่าไม่ทันได้ออกจากปาก ฉันก็ต้องร้องครางเพราะเขาปาดเลียลิ้นร้อนลงบนกลีบดอกไม้ เขาดูดดึง ลิ้มเลียและใช้นิ้วแทรกเข้าร่องรักกลางกาย ความอึดอัดที่แล่นผ่านทำฉันต้องกัดปากกับสัมผัสแปลกใหม่“ฮือ.. เจ็บ” “ทนหน่อยนะ เด็กดี...”ไม่ไหว! ทั้งสายตา น้ำเสียง แล้วสรรพนามที่เขาใช้เรียกว่า ‘เด็กดี’ ทำฉันจะละลายอยู่แล้ว ใครมันจะไปทนไหวยิ่งในตอนที่เขาสอดแทรกเรียวนิ้วเข้าไปข้างใน ลึกขึ้น ลึกขึ้น จากหนึ่งนิ้วก็เพิ่มเป็นสอง นั่นแหละที่ทำให้ฉันยิ่งดิ้นพล่าน“อื้อ!” ฉันร้องในตอนที่รู้สึกราวกับมีเนื้อเยื่อบาง ๆ กำลังฉีกขาด “เจ็บมากไหม” เขาถาม ฉันส่ายหน้าตอบไม่รู้สิ... มันเหมือนมีอะไรฉีกขาด แต่ก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น“หึ ดีมาก” เขาชมแล้วยกยิ้มมุมปาก สายตาและน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาช่างดู... ร้ายกาจ แต่กร้าวใจชะมัด ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น นั่งคุกเข่าอยู่ที่กลางหว่างขา ฉันมองดูเขาถอดเสื้อออกแล้วโยนทิ้ง เปิดเปลือยเรือนร่างกำยำ ขนาดในบ้านมืดมิด มีเพียงแสงสว่างจากไฟอัตโนมัตินอกบ้าน ความเป็นบุรุษเพศของเขาก็ยังส่องประกายเด่นชัดจากนั้นเขาก็ถอดหัวเข็มขัด รั้งขอบกางเกงลงต่ำพร้อมกับกางเกงใน จนท่อ

“นับเคยคิดว่านับสำคัญ คุณปริ๊นทำเหมือนนับสำคัญ” ที่เรานอนด้วยกันทุกวัน ทำเหมือนคนรักกันมาตลอดนั่นมันคืออะไร เขาเคยทะนุถนอมฉัน เคยห่วงใย เคยเอาใจใส่“ฉันเอ็นดูเธอนะนับ ฉันพร้อมเลี้ยงดูเธอให้สบายได้”“แบบไหนคะ แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ เป็นเมียเก็บเหรอ แล้วคุณก็คบคนอื่นออกหน้า นับไม่เอาอะ นับไม่ใช่เมียน้อยใครนะ นับมาก่อนมันด้วยซ้ำ!” “รู้ได้ยังไงว่าเธอมาก่อน ฮึ!” เขาสวนกลับ ประโยคนั้นทำเอาฉันใจหาย นี่ฉันมาทีหลังเหรอ แต่เขาดันได้ฟันฉันก่อนยายดารานั่นสินะยิ่งไปกว่านั้น คำพูดของเขาประโยคสุดท้ายก่อนเขาจะเดินออกจากบ้านไปแล้วทิ้งฉันให้ร่ำร้องเจียนขาดใจ คือคำที่ฉันคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีวันลืมได้ ประโยคที่ฉันเกลียดแสนเกลียด ประโยคที่ฉันจะจำไปจนวันตายว่าเขาเคยดูถูกศักดิ์ศรีของฉันมากมายขนาดไหน...“สัญญาจะดูแลอย่างดี แค่อยู่เงียบ ๆ ในที่ของเธอก็พอ”เพราะประโยคนี้ที่ทำให้ฉันตัดใจ ละทิ้งทุกอย่างที่เคยวาดฝันเอาไว้ แล้วไม่หันหลังกลับไปหาเขาอีกเลยฉันขนข้าวของของตัวเองที่มีเพียงแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียวออกจากบ้านเขาในตอนดึกคืนนั้น หลังจากที่เขาออกไปสักพักสำคัญตัวมากจนคิดว่าเขาจะตามมาง้อหากรู้ว่าฉันหายไป และหยิ