All Chapters of ของเล่นที่เคยทิ้ง (20+): Chapter 41 - Chapter 50

หญิงสาวกัดปากกำหมัดแน่น คราวนี้เธอชะงักด้วยเถียงไม่ออก ก็จริงอย่างเขาว่ามาตอนนี้แม้เธอจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเก่า สามารถดูแลลูกได้อย่างดีและมีพัชชาคอยซัปพอร์ตส่วนหนึ่ง หากทว่าเรื่องการศึกษา ไอร่าก็ไม่ได้ถึงขั้นเรียนที่ดีเด่อะไรมากมายลูกสาวของเธอกำลังเรียนชั้นเตรียมอนุบาลที่โรงเรียนของตระกูลโชติภิวรรธ ท่านแบ่งพื้นที่ส่วนหนึ่งจากมูลนิธิอรุณโชติมาเพื่อเป็นเนิร์สเซอร์รี่เตรียมอนุบาลสำหรับผู้ด้อยโอกาสและผู้ปกครองที่มีฐานะไม่มาก เพื่อที่จะได้ช่วยสังคม ช่วยแบ่งเบาภาระคนจน ๆ และชนชั้นรากหญ้าได้เธอเองที่เติบโตมาจากที่นั่นจึงสนิทชิดเชื้อกันกับหลายคนที่ดูแลมูลนิธิ จึงฝากให้ไอร่าได้เรียนฟรีไปหวังว่าหากได้เข้าชั้นอนุบาลจะย้ายโรงเรียนที่ดีกว่าเดิมให้ เก็บเงินก้อนที่พยายามทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยไว้ให้ลูกได้เรียนเมื่อระดับการศึกษาที่สูงขึ้นไปแม้เธอจะมีเงินเก็บก้อนหนึ่งหากก็ยังไม่กล้าทุ่มให้ลูกเรียนโรงเรียนแพง ๆ ตั้งแต่ระดับเตรียมอนุบาลหรอกนะ เธออยากเก็บไว้ให้ลูกในอนาคตมากกว่าแต่ถ้าเกิดเป็นเขา... เธอรู้ดีว่าเขาจะให้ลูกได้ ตระกูลโชติภิวรรธร่ำรวยล้นฟ้า ลูกหลานแต่ละคนได้เรียนโรงเรียนระดับต้นของประเทศ

เธอรีบเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดูกล้องวงจรปิดถึงได้เห็นว่าหลังจากส่งลูกเข้านอนแล้วเขาเดินออกมา เปิดอ้าประตูห้องเธอทิ้งไว้โดยใช้รองเท้าตัวเองคั่นไม่ให้ประตูปิดลงแล้วล็อกอัตโนมัติ ไม่กี่นาทีจากนั้นเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางใบไม่ใหญ่มากเข้ามาในห้องของเธอแล้วจัดแจงทุกอย่างราวกับว่าที่นี่เป็นพื้นที่ของเขาอย่างไรอย่างนั้น และตอนนี้กระเป๋าใบนั้นมันก็ถูกเปิดแผ่หราอยู่กลางห้องโถง เสื้อผ้าบางตัวยังพาดอยู่พนักโซฟา รกรุงรังจนเธอหงุดหงิด“คุณทำบ้าอะไร!” หญิงสาวแหวลั่นใส่คนที่กลับไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาดังเก่า“อะไรของเธอ ตื่นเช้ามาทำเสียงรบกวนคนอื่นไม่พอ ยังโวยวายอีก วู้!” ปริญต่อว่าเธอแล้วก็ใช้หมอนอิงใบหนึ่งปิดหน้าตัวเองไว้“คุณปริ๊น ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณจะมานอนตรงนี้ไม่ได้” นับดาวกระชากหมอนอิงออกจากหน้าเขาแล้วเอามาฟาดใส่กล้ามหน้าท้องเขาแรง ๆ คิดว่าเขาจะต้องดื้อด้านไม่ยอมลุกไปง่าย ๆแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าปริญจะดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับรอคำนี้มานานแล้ว“โอเค๊!”แต่ทว่าแทนที่เจ้าตัวจะสลดและขนข้าวขนของกลับห้องตัวเอง หากก็ไม่...“เดี๋ยว!” นับดาวร้องห้ามเมื่อเห็นว่าปริญเดินเกาหัวยุ่ง ๆ ไปทางห้องข

“เฮือก!” นับดาวรีบสูดอากาศกอบโกยลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่“นับเกือบตายแล้วนะ!” เธอต่อว่าแล้วเผลอสบนัยน์ตาลึกล้ำของเขาชั่วขณะ เขายังจะมีหน้ามาขำ“ก็อย่าดื้อ” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเพียงเท่านั้นก็เลื่อนใบหน้าลงต่ำ ซุกซอกคอขาวหอมกรุ่นแล้วสูดลมหายใจ“คุณปริ๊น!”“คิดถึงว่ะนับ” เขากระซิบเสียงเบามาก หากทว่าเธอกลับได้ยินมันอย่างแจ่มชัดใจดวงน้อยที่เคยแตกสลายย่อยยับมาแล้วครั้งหนึ่งเพราะเขามันดันเผลอเต้นแรงอย่างไม่อาจห้ามได้ เพียงแค่เราสัมผัสกัน เพียงแค่เขาพูดคำหวานแค่นั้น เธอก็ใจง่าย“นับไม่เอานะคุณปริ๊น อื้อ...”“พูดมาก” เขากลับไปประกบปากหวานอีกครั้ง จากนั้นก็ขบฟันกับกลีบปากสวยแล้วดูดดึงอย่างเอาแต่ใจนับดาวที่บอกว่า ‘ไม่เอา’ กลับเผลอตอบโต้ลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามาล้อเล่นกันลิ้นของเธอไปความหวามหวานซาบซ่านในเวลาใกล้รุ่งสาง บรรยากาศเงียบสงัด หรือเพราะอะไรก็ตามทำเอานับดาวเผลอเคลิ้มตามความร้ายกาจของปริญ ชายหนุ่มเพลย์บอยที่ชำนิชำนาญในเรื่องยั่วสวาทหญิงสาวอย่างเขา กระต่ายน้อยอ่อนหัดอย่างเธอหรือจะสู้ได้“ฮือ... เด็กดี” เขาถอนจูบแล้วกระซิบชิดใบหูขาวก่อนจะบังคับมือบางให้สัมผัสกับบางอย่างช่วงกลางกายชายที่กำ

“หนูขอกินไอติมได้ไหม” เจ้าตัวแสบขอแล้วมีหรือคนเป็นพ่อจะไม่ให้“ได้ค่ะ”“แต่อย่าบอกหม่ามี้นะคะ” ไอร่าทำท่าป้องมือกระซิบใกล้หูชายหนุ่ม“อ้าว! แม่ไม่ให้กินเหรอคะ”“ช่าย... เดี๋ยวมี้ด่า”ปริญขำในคอแล้วรับปากว่า “ได้ค่ะ แต่กินไม่เยอะนะคะ เดี๋ยวหม่ามี้จับได้”“ได้ค่ะ กินนิดเดียวก็พอ จะได้ไม่เปลืองเงิน ฉิบบาทพอ” ไอร่าพูดจาฉะฉาน ท่าทางเฉลียวฉลาดยิ่งทำปริญตกหลุมรักลูกสาวตัวเองซ้ำ ๆ เขาอยากจะกอดไอร่าไว้แนบอกแล้วประเคนให้ทุกอย่างในโลกนี้เท่าที่ลูกคู่ควรจะได้รับ“สวัสดีค่ะคุณปริ๊น” เสียงหวานของคุณครูผู้ดูแลศูนย์พัฒนาเด็กเล็กคนหนึ่งที่เข้ามาทักทาย“เอ่อ... นี่... น้องไอร่าคือลูกของคุณปริ๊นเหรอคะ” คุณครูถามด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ หากทว่าเพราะประหลาดใจที่อยู่ ๆ ลูกศิษย์ตัวน้อยก็มีพ่อขึ้นมากะทันหัน“ครับ” ปริญตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในขณะที่ใบหน้าหล่อเอาแต่มองใบหน้าเล็กจ้อยกับแก้มกลม ๆ ของลูกสาวไม่วางตา นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายสว่างไสว ทำเอาเหล่าบุคลากรและผู้ปกครองส่งเสียงร้องฮือพร้อมกัน ตามด้วยเสียงซุบซิบ แต่ปริญไม่สนใจ“ไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะ” ที่ผ่านมาทุกคนต่างรับรู้ว่านับดาวเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

“ทำลายชีวิตคนอื่นยังไงก็ได้สินะคะ”“อะไรของเธอ”“ชีวิตนับพังมาครั้งนึงแล้ว เพราะคุณ กว่านับจะกลับมายืนได้อีกครั้ง กว่านับจะขึ้นมาถึงจุดนี้มันยากมากนะ กว่าจะมีงาน กว่าจะมีชื่อเสียง กว่าจะมีคนจ้าง กว่าจะมีอย่างทุกวันนี้มันโคตรยากเลย แต่มันก็พังอีกครั้ง เพราะคุณ!”นับดาวเสียงสั่น เธอกัดฟันข่มกลั้นเดซิเบลไม่ให้ดังจนลูกสาวได้ยิน หากทว่าแรงอารมณ์ที่สื่อไปถึงปริญมันเกินจะต้านไหวชายหนุ่มนัยน์ตาไหววูบ หากก็ยังคงความหยิ่งผยอง“เกินไป” เขาเอ่ย“ไม่เกินไปหรอกค่ะ น้อยไปด้วยซ้ำ แต่คุณเกิดมาอยู่บนยอดพีระมิดคงไม่เข้าใจหรอกว่าคนอย่างนับที่ชีวิตติดลบมันต้องตะเกียกตะกายแค่ไหนกว่าจะกลับมายืนได้ นับต้องพยายามมาก ๆ ไหนจะต้องมาเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นไปทั่ว ไม่ว่าจะเป็นพี่พาย พี่ตะวัน และคนอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วนที่เขายื่นมือมาช่วยผลักดันให้นับมีชีวิตที่ดีขึ้น เพียงเพราะสงสารไอร่าและเวทนาเด็กใจแตกที่ท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบแบบนับ” นับดาวพรั่งพรูออกมาอย่างสุดจะกลั้นและแย่ที่สุดคือกลัวว่าข่าวเสียหายพวกนี้จะมีผลกระทบกับไอร่า ตราบใดที่มีคนรักคนเอ็นดูก็มักจะมีคนคอยริษยา แม้กระทั่งเด็กตาดำ ๆ แบบไอร่าก็ตาม เธอกลัวกับกา