All Chapters of ของเล่นที่เคยทิ้ง (20+): Chapter 21 - Chapter 30

นับ‍ดาวและไอ‍ร่าที่เสร็จหน้าที่ทุกอย่างก็ลงจากเวทีมาเพราะจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับ พัช‍ชากลับไปก่อนแล้วเมื่อยังไม่ทันจบงานเพราะมีประชุมสำคัญ“ป้าพายหายไปไหนคะ” ไอ‍ร่าชะเง้อคอมองเมื่อไม่เห็นพัช‍ชา“ป้าพายทำงานค่ะ งานสำคัญมาก ๆ แต่เมื่อกี้ป้าพายดูหนูจนจบเลยนะคะ”“ช่ายค่ะ ไอ‍ร่าเห็นป้าพายแล้ว” ไอ‍ร่ายิ้มดีใจ แม้จะลงจากเวทีมาแล้วไม่เจอป้าพายแต่เด็กน้อยก็เข้าใจได้ ไม่มีงอแงร้องไห้ แค่เจอป้าพายยืนมองอยู่แล้วยิ้มให้กำลังใจ แค่ได้ยกมือถือมาถ่ายรูปเธอไอ‍ร่าก็ดีใจนับ‍ดาวสั่งสอนลูกเสมอมาว่าต้องเกรงใจพัช‍ชาให้มาก อย่าเอาแต่ใจเพียงเพราะรู้ว่าพัช‍ชารักและเอ็นดูมาก กลัวว่าหากทำตัวไม่น่ารัก วันหนึ่งลูกจะไม่เป็นที่รัก เหมือนตัวเองในอดีตที่ไม่เคยเป็นที่รักสำหรับใครเลย“คุณดาวคะ ตุ๊กตาค่ะ มีคนฝากมาให้หนูไอ‍ร่า” ทีมงานคนหนึ่งยื่นตุ๊กตาที่มีคนฝากมา“ขอบคุณค่ะ” นับ‍ดาวรับมาก็ได้แต่ถอนหายใจ“เฮ้อ... พี่พายนะพี่พาย ก็บอกว่าไม่ต้องซื้ออะไรให้แล้วไง” ตัวไม่อยู่ก็ยังจะฝากของขวัญมาให้อีกจนได้หญิงสาวบ่นที่พัช‍ชาซื้อตุ๊กตาตัวโตให้จูงลูกเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับบ้านตุ๊กตาแบบนี้ไอ‍ร่าเคยบอกว่าชอบเพราะเคยเห

“งั้นก็ไม่ต้องคืนหรอกค่ะลุง เขาให้โดยเสน่หาก็รับไป ลุงไม่ได้เรียกร้องสักหน่อย” คนเรียนกฎหมายอย่างเธออดเอ่ยขึ้นไม่ได้ ถ้าเขาฟ้องร้องลุงข้อหายักยอกทรัพย์ขึ้นมาเธอนี่แหละที่จะหาทนายรุ่นพี่ฝีมือดีมาช่วยลุงเอง“ได้เรอะ” ลุงทมถามนับ‍ดาวอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็พับเก็บธนบัตรเข้ากระเป๋าเสื้อประจำตำแหน่งอย่างไว“อย่ามาวอแว เอ้อ... คนเดี๋ยวนี้นี่มันยังไง เห็นดาราหน่อยไม่ได้” ลุงทมใช้แขนยกขึ้นกันไอ้หนุ่มหน้าหล่อแต่งตัวดูรวยออกห่างจากหญิงสาว ใจก็ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ อยู่หรอก ด้วยกลัวว่าจะโดนชายหนุ่มทำร้ายร่างกายเอาหรือเปล่า“เรียนมานิด ๆ หน่อย ๆ ทำซ่านะนับ‍ดาว” ปริญที่สืบรู้เรื่องราวของหญิงสาวมาบ้างแล้วก็อดพูดไม่ได้“แค่เรียนสูงกว่าคนอื่นก็ไม่ควรมาดูถูกกันนะคะ” นับ‍ดาวประกายตาวาววับเมื่อได้ยินคำนั้น เธอรู้ว่าเขาเรียนสูง มีความสามารถ แต่คนเราก็ไม่ได้เก่งไปเสียทุกด้านและเรื่องความรู้ด้านกฎหมายของเธออาจจะไม่เท่าบิดาหรือพี่ขายของเขาแต่เธอก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเธอตั้งใจเรียนมาก เธอใช้ความพยายาม เธออ่านตำรามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ความพยายามของเธอกลับโดนเขาดูถูกว่า ‘เรียนมานิด ๆ หน่อย ๆ’ มันฟังไม่ลื่

“มึงด่ากู?” เสียงทุ้มนิ่งมาพร้อมกับร่างสูงที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงเข้ามาหา“พี่ไปนั่งตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!”ตายห่า! ปริญตะโกนในใจ“กูมาก่อนมึงอีก” ปรมะตอบ เสียงเยือกเย็นราวกับหนังสยองขวัญสยองก็ตรงที่บอกว่ามาก่อนเขานี่แหละ เพราะนั่นเท่ากับว่าทุกเรื่องที่เขาเล่าให้ภูวิศฟัง ปรมะก็คงได้ยินชัดทุกคำ แล้วมันต่างจากคำสารภาพก่อนตายตรงไหน!ความจริงปรมะมีนัดกับภูวิศไว้แล้วว่าจะมาหาเพื่อปรึกษาเรื่องคดีความสำคัญที่ตนกำลังทำอยู่ในปัจจุบัน ระหว่างที่ปรึกษากันตนก็ลุกมาจากที่นั่งเพื่อจะมาหยิบเอกสารที่ภูวิศวางทิ้งไว้ รวมหนังสือกฎหมายที่วางอยู่บนชั้นหนังสือใกล้ ๆแต่แล้วอยู่ ๆ ปริญก็เข้ามาปุบปับ มันเคาะประตู 3 ครั้ง ไม่ทันรอให้เจ้าของสถานที่อนุญาตด้วยซ้ำ จังหวะนั้นปรมะกับภูวิศก็มองตากันอย่างเข้าใจปรมะเลือกที่จะนั่งลงอ่านเอกสารเงียบ ๆ และรอสาระแนว่าน้องชายเข้ามาที่นี่ทำไม เข้ามาถึงก็โวยวายเสียงดังไม่มองห่าเหวอะไรทั้งนั้น ช่วยไม่ได้“มึงไม่คิดจะบอกกูกับพ่อมึงเลยว่างั้น?” ปรมะเลิกคิ้วถามไอ้น้องชายตัวดีที่หน้าซีดเป็นไก่ต้ม“ก็ผมอยากจัดการเองก่อน”“สรุปมึงจัดการได้ไหมล่ะ” แต่จากที่ฟังมันเล่าก็ย

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีตั้งแต่มีลูกสาวที่นับ‍ดาวใจอ่อน ยอมกินข้าวกับใครสักคนในห้องส่วนตัวแบบนี้“ยินดีมากครับ”“แต่นับมีแค่อาหารง่าย ๆ พี่อู๋กินได้ใช่ไหม” เธอเตรียมเนื้อสำหรับทำผัดกะเพราไว้ตั้งแต่เช้า กับไข่พะโล้ที่ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวานช่วงค่ำ เพราะเผื่อเวลากลับมาจะได้เอามาผัดไว ๆ แล้วพร้อมกินได้หลังเลิกงาน เธอเป็นคนกินง่าย ไม่ได้พิถีพิถันกับอาหารของตัวเองนัก“พี่เองก็คนบ้าน ๆ คนธรรมดานะนับ” เขามั่นใจว่าไม่เคยใช้ชีวิตติดหรูติดแกรมให้เธอเห็นเลยสักครั้งตั้งแต่รู้จักกัน เวลาไปกินข้าวด้วยกันก็ไปร้านอาหารธรรมดา ถ้าอยู่คนเดียวเน้นกินข้าวร้านข้างทางด้วยซ้ำ“งั้นรอแป๊บนะคะ นับหุงข้าวก่อนค่ะ” นับ‍ดาวห่มผ้าให้ลูกสาวที่หลับอยู่แล้วก็รีบเดินไว ๆ เข้าครัว หากทว่ามือหนาก็เข้ามาแย่งหน้าที่หุงข้าวของเธอไป“พี่ช่วยค่ะ”“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเป็นเจ้าของบ้าน จะปล่อยให้แขกอย่างเขามาหุงข้าวได้อย่างไร“ช่วยกัน พี่หุงข้าว นับผัดกะเพรา จะได้เสร็จเร็วไง” ไม่ว่าเปล่า เขาพูดไปก็จัดการล้างข้าวสารไป ในขณะที่นับ‍ดาวยังยืนอึ้งอยู่อุกฤษฏ์ก็เอาข้าวลงหม้อหุงอัตโนมัติไปเรียบร้อยแล้ว“ยังไงคะ ให้พี่ช่วยผัดให้ด้วยเลยไหม” ชายห

“โอ๊ย! คุณปริ๊น!” นับ‍ดาวแหวลั่นเมื่ออยู่ ๆ ปริ‍ญก็กระทำการอุกอาจ เขาลากเธอเข้ามาในรถตู้สีดำที่สตาร์ตเครื่องเปิดแอร์รออยู่ ก่อนจะปิดมันแล้วกักขังเธอไว้“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” นับ‍ดาวโวยวาย สายตากวาดมองออกนอกหน้าต่าง“มองหามันรึไง!”“ค่ะ” นับ‍ดาวยอมรับ เธอมองหาเพราะอยากขอความช่วยเหลือจากอุกฤษฏ์ และสำรวจตรวจตราว่าจะมีใครเห็นไหมช่วงนี้เธอเริ่มมีชื่อเสียงขึ้นกว่าเก่า เริ่มเป็นที่จับตามอง หากเป็นข่าวเสียหายเกรงว่างานที่ได้รับจะหลุดมือไปได้ยิ่งมีข่าวกับผู้ชายอย่างนายปริ‍ญ โชติ‍ภิวรรธ มีหวังเธอโดนชาวเน็ตขุดยับ โดนสาปจนไม่ได้ผุดได้เกิดแหง ๆ“หันมามองฉันนี่!” นัยน์ตาคู่คมเป็นประกายมืดดำเมื่อหญิงสาวยอมรับเช่นนั้น ความเดือดดาลจากเรื่องลูกเพิ่มขึ้นทบทวีกว่าเก่าตอนนี้เขาถือโอกาสที่ไอ‍ร่าอยู่กับไอ้ตี๋ใส่แว่นนั่นเดินมาหานับ‍ดาวเพื่อลากเธอมาคุยกันในรถอย่างจริงจัง ปล่อยให้อิทธิคอยประกบไอ‍ร่าไว้ และช่วยกันไม่ให้ไอ้ตี๋แว่นอุ้มไอ‍ร่ามาขัดจังหวะการเจรจาของเขาได้มือหนารวบแขนหญิงสาวไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วฉุดรั้งเธอเข้ามาใกล้ มืออีกข้างจับปลายคางสวยให้หญิงสาวหันมามองกันเขาอยู่ตรงนี้ เธอมีสิทธิอะไรไปสนใจ