บททั้งหมดของ ดรุณีกลางใจอ๋อง: บทที่ 11 - บทที่ 20

ภายในเรือนหอมบุปผา อวี้หนิงที่เอาแต่ตรวจบัญชีสินเดิมของมารดาอยู่ในห้องโดยไม่ออกไปพบผู้ใดมาหลายวัน กลับถูกดึงความสนใจจากความโกลาหลภายนอกเรือน “เสี่ยวเหม่ย เกิดอันใดขึ้น” เสี่ยวเหม่ยผู้ทำหน้าที่สอดส่องความเคลื่อนไหวภายในจวน รีบเข้ามารายงาน “ฮูหยินใหญ่เป็นลมหมดสติเจ้าค่ะ ส่วนอนุหลินกับคุณหนูรองก็อาละวาดเรื่องที่ต้องแต่งเข้าจวนฉินอ๋อง นายท่านถึงขั้นตบหน้าอนุหลินเพราะบันดาลโทสะเลยนะเจ้าคะ” เสี่ยวเหม่ยอธิบายตาโต อวี้หนิงก็ตกใจไม่ต่างกัน แต่ไหนแต่ไรบิดาของตนไม่กล้าขัดใจตระกูลหลินด้วยซ้ำ ครั้งนี้ถึงขั้นตบหน้าหลินซือเหยียน คงไม่ใช่เรื่องเล็กแล้ว “ไปดูกัน” อวี้หนิงเอ่ย พลางลุกขึ้นเดิน โดยมีเสี่ยวเหม่ยนำเสื้อคลุมมาสวมทับให้ ภายในจวนยังไม่ทันที่ซูจิ้งซวนจะจัดการกับปัญหา เจากงกงก็อัญเชิญราชโองการมาเสียแล้ว ขันทีเฒ่าหยุดอยู่หน้าลาน มองเห็นความโกลาหลที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก่อนจะเรียกให้ซูจิ้งซวนออกมารับราชโองการ “กระหม่อมรับราชโองการ” จิ้งซวนคุกเข่าลงกับพื้น ด้านหลังเป็นหลินซือเหยียน พร้อมทั้ง

เสี่ยวเหม่ยที่เห็นคุณหนูของตนกลับมา ทว่าใบหน้ากลับไม่สู้ดีนัก จึงรีบเข้าไปประคอง “คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ท่านอ๋องจะมารับเข้าจวนเมื่อใด” “กุ้ยเฟยไม่ยินดีให้ข้าแต่งเข้าจวนอ๋อง วาสนาข้ากับเขาคงมีเพียงเท่านี้” น้ำเสียงของอวี้หนิงสั่นเครืออย่างชัดเจน ดวงตาคู่งามไม่อาจกักเก็บความเสียใจได้อีก ก่อนที่หยดน้ำอุ่นจะพรั่งพรูไหลอาบแก้มนวล “คุณหนู~” เสี่ยวเหม่ยที่เสียใจแทนคุณหนูของตนได้แต่กอดนางร้องไห้ไปพร้อมกัน เรื่องของหลี่เยว่ซิงทำให้ทั้งวันอวี้หนิงไม่มีแรงทำสิ่งใดได้ นางเอาแต่นั่งเหม่อลอยนึกถึงช่วงเวลาในอดีต ตอนที่ตาของนางยังเป็นจวิ้นอ๋องต่างแซ่ ตระกูลเหรินยังเรืองอำนาจ แม้แต่ตระกูลหลินก็อยากเกี่ยวดองด้วย กุ้ยเฟยมักให้คนส่งขนมหวานมาให้นางอยู่บ่อยครั้ง ตอนเข้าวังพร้อมมารดา หลินกุ้ยเฟยยังให้นางกำนัลใกล้ชิดมาเชิญนางไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนอยู่หลายครา นางและฉู่อ๋องแทบจะตัวติดกันทุกครั้ง แม้ไม่เคยเอ่ยความในใจกันทั้งสองฝ่าย ทว่าผู้ใหญ่ต่างรับรู้ได้ หลี่เยว่ซิงเองก็ตามใจนางเสียทุกอย่าง เขาทำให้นางรู้สึกถึงการถูกปกป้อง การให้เกียร

ภายในรถม้า แมวขาว ถูกวางไว้ในกรง แววตาซุกซนแปลเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนที่ร่างสูงจะเอนกายพิงกรอบหน้าต่างรถม้าอย่างเกียจคร้าน ดวงตาคู่คมปิดสนิทพลางเอ่ยถามขันทีคนสนิทที่ควบม้าอยู่ด้านข้าง “เจ้ากับนางไปสนิทกันแต่เมื่อใด” น้ำเสียงเรื่อยเฉื่อยคล้ายไม่ไยดีดังลอดรถม้า โดยไม่กลัวผู้ใดจะได้ยินเพราะสารถี และผู้คุ้มกัน ล้วนเป็นคนของเขาที่ติดตามมาจากเขาอู่ถง หยางเฉิงจึงไม่จำเป็นต้องปิดปังตัวตนที่แท้จริง กัวเจียงเฟิงที่ไม่ได้นำเรื่องก่อนนี้มาใส่ใจ มีหรือจะเข้าใจคำถามของฉินอ๋อง “ผู้ใดพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉิงไม่สบอารมณ์ ดวงตาสีนิลเปิดขึ้นอีกครั้ง เขาปรายตามองไปยังหน้าต่างรถม้า ทว่ากลับเห็นเพียงม่านกั้น “เจ้าเป็นหุ่นฟางหรืออย่างไรถึงจดจำอันใดไม่ได้! เมื่อครู่เจ้าคุยกับผู้ใดเล่า” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยอารมณ์ขุ่นมัวชัดเจน ทำเจียงเฟิงนั่งตัวตรงด้วยความขนลุกขนชัน แม้แต่สารถีที่ไม่เกี่ยวอันใดด้วยแอบหันไปมองขันทีหนุ่มด้วยสายตาหวาดกลัว “คุณหนูใหญ่ซูหรือพ่ะย่ะค่ะ” เจียงเฟิงไม่รอให้เจ้านายเอ่ยสิ่งใดอีก เขาร

อวี้หนิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจความหมายของเขาเป็นอย่างดี ก่อนที่นางจะพยักหน้า รับ หย่งเฉินเห็นนางเข้าใจเรื่องราวได้ง่ายดาย มุมปากก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง พลางยกชาขึ้นดื่ม “ในเมื่อเราจะแต่งงานกันแล้ว เช่นนั้นนับจากนี้เจ้าก็เรียกข้าว่าท่านพี่เฉินเถิด” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ทว่าสองมือกลับกำชายอาภรณ์แน่น ร่างบางนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง แม้รู้สึกว่าเขาและนางยังไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำ ทว่าในเมื่ออย่างไรก็ต้องแต่งให้จวนเว่ยแล้ว นางจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี “เจ้าค่ะ ท่านพี่เฉิน” นางเรียกเขาเสียงเบา ชายหนุ่มกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ เขามีใจให้นางนั้นเป็นเรื่องจริง ใบหน้าคมจึงยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว “หนิงเอ๋อร์” เขาเอ่ยชื่อนางบ้าง อวี้หนิงไม่รู้จะต้องแสดงสีหน้าเช่นไร จึงยกชาขึ้นดื่มเพื่อทำลายบรรยากาศอิหลักอิเหลื่อนี้แทน ทั้งสองคุยกันอยู่ราวครึ่งชั่วยาม ก่อนที่จะเป็นเว่ยหย่งเฉินที่เห็นว่าสายมากแล้ว รั้งอยู่ต่อนานกว่านี้จะไม่เหมาะสมจึงขอตัวกลับ โดยที่อวี้หนิงเดินออกไปส่งย

อวี้หนิงเมื่อหลุดจากการพันธนาการของฉู่อ๋อง จึงพึ่งรู้ว่าภายในห้องรับรองมีผู้มาเยือน ขันทีเฒ่าถือม้วนหนังสือสีทองอยู่ในมือ ใบหน้าที่ควรนิ่งสงบกลับมีร่องรอยความยุ่งเหยิงในแววตา ซูจิ้งซวนที่เพิ่งสังเกตเห็นเช่นกัน ใบหน้ายิ่งมีแววกลัดกลุ้ม ไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นให้เจากงกงเข้าใจอย่างไรดี ด้านหลี่เยว่ซิง แววตาคาดโทษยังจับจ้องไปยังบุรุษในอาภรณ์สีดำ กลางอกปักลายอินทรีย์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ขององครักษ์หลวง “เจ้าเป็นใคร” น้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยถามบุรุษที่กล้าใช้กระบี่จ่อคอตน “ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมจ้าวหาน องครักษ์ขั้นสี่ของฉินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” บุรุษผู้ศักดิ์ต่ำกว่าค้อมกายเอ่ยทูล ท่าทางดูนอบน้อมไม่ห้าวหาญเช่นเมื่อครู่ “นึกไม่ถึงว่าเสด็จพ่อยอมมอบองครักษ์หลวงขั้นสี่ให้กับฉินอ๋องด้วย” เขากล่าวมิได้เจาะจงไปที่จ้าวหาน ทว่าสายตากลับหันไปมองเจากงกงที่ยังยืนนิ่งไม่เอ่ยสิ่งใด เจากงกงรู้ความหมาย จึงรีบค้อมกายกราบทูล “ทูลฉู่อ๋อง ฮ่องเต้ทรงเห็นว่าฉินอ๋องไม่มีองครักษ์ที่จะปกป้องตนเองได้ จึงมอบ