บทที่ 27 เข้าวัง

เรื่องงามหน้าของหลินซือเหยียนทำให้ตระกูลซูและตระกูลหลินกลายเป็นที่น่าขบขันของชาวเมือง

ในวันที่หลินซือเหยียนไปคุกเข่าขอโทษอวี้หนิงถึงหน้าจวน นางกลับบอกว่าเรื่องในศาลทำให้นางสะเทือนใจจนล้มป่วย ไม่อาจออกมาต้อนรับบิดาและอนุได้ ทำให้หลินซือเหยียนต้องคุกเข่าหน้าประตูจวน โดยมีซูจิ้งซวนประกาศความผิดของนาง

ผู้คนต่างพากันสงสารซูอวี้หนิงที่เป็นถึงบุตรสาวสายตรง ทว่าถูกอนุของบิดารังแก จนเกิดข่าวลือว่าจวนตระกูลซูอยากตัดสัมพันธ์กับจวนจวิ้นอ๋องเพราะอำนาจ เมื่อตระกูลเหรินไร้อำนาจก็ทิ้งขว้างฮูหยินและบุตรสาว ซูจิ้งซวนอับอายจนไม่อาจออกไปนอกจวนได้

อวี้หนิงนั่งเย็บผ้าพลางฟังเรื่องภายนอกจากเสี่ยวเหม่ยที่เล่าอย่างออกรสออกชาติ

“ได้ยินว่าเรื่องในศาลครานั้น คุณชายรองจวนกั๋วกงถึงขั้นตำหนิคุณหนูซูเจินหยูต่อหน้าบ่าวไพร่เลยนะเจ้าคะ ซ้ำร้ายยังทิ้งคุณหนูรองเที่ยวหอนางโลมทุกคืนอีก”

“หึ! ข้าว่าคุณชายรองผู้นั้นเพียงหาความชอบธรรมให้ตนเองมากกว่า ใครจะไม่รู้ว่าเขาเที่ยวหอนางโลมบ่อยเสียกว่าการเข้าโรงน้ำชาเสียอีก” อวี้หนิงเอ่ยเสียงเรียบ โดยไม่คิด