บทที่ 20 ทวงคืน

ต้นยามเว่ย สาวใช้ของหลินอี้เหนียงก็นำสินเดิมของมารดาอวี้หนิงมามอบให้กับนาง ใช้เวลาตรวจดูไม่นาน เสี่ยวเหม่ยก็เข้ามาแจ้งด้วยท่าทีร้อนรน

“คุณหนู สินเดิมของฮูหยินที่หลินอี้เหนียงให้ยกมา กับรายงานสินเดิมของฮูหยินที่บันทึกไว้ก่อนสิ้นใจ หายไปหลายอย่างเลยเจ้าค่ะ”

อวี้หนิงเพียงนั่งฟังเงียบ ๆ นางไม่แปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินแม้แต่น้อย

“สิ่งใดหายไปบ้าง”

“โรงน้ำชาสองร้าน ร้านขายเครื่องประดับหนึ่งร้าน โรงเตี๊ยมหนึ่งแห่ง ร้านขายยาอีกหนึ่งร้าน ร้านขายข้าวอีกหนึ่งร้าน เงินหนึ่งหมื่นตำลึงทอง ผ้าไหมสองหีบ และเครื่องประดับอีกสามหีบเจ้าค่ะ”

“หึ!” หญิงสาวแค่นเสียงออกมาก่อนจะวางถ้วยน้ำชาลง

“ไปพบท่านพ่อกันเถอะ” ร่างบางลุกขึ้นเดินไปยังประตูเรือน เสี่ยวเหม่ยรีบหยิบเสื้อคลุมกันลมวิ่งตามเจ้านายไป

ภายในเรือนใหญ่ ฮูหยินเฒ่ากำลังนั่งคุยกับบุตรชายด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก อวี้หนิงคลี่ยิ้มที่ไม่ต้องเสียเวลาให้คนไปเรียกผู้เป็นย่ามาไต่สวนทวนความให้ยุ่งยาก

“ท่านพ่อ ท่านย่า” ร่างบางเข้ามาหยุดตรงหน้