All Chapters of ดรุณีกลางใจอ๋อง: Chapter 71 - Chapter 80

จางฮองเฮาตกใจจนคุมสติไว้ไม่อยู่ อุทานเสียงดัง “นี่ไม่ใช่ว่าเจ้า…” นางเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็หันไปมองฮ่องเต้ที่ยังคงยืนนิ่ง ไม่มีท่าทีตกใจ นั่นไม่ได้หมายความว่าฮ่องเต้รู้เรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นแล้วหรอกหรือ หลินเหวินซานตกใจไม่ต่างกัน เขาคิดว่าการจะสังหารฉินอ๋องเป็นเรื่องง่ายดายเสียกว่าฆ่ามดตัวหนึ่ง จึงยังยอมปล่อยคนบ้าเข้าออกวังหลวงตามอำเภอใจ ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่แล้ว หลี่หยางเฉิงไม่สนสายตาสงสัยของผู้คนเกินครึ่งท้องพระโรง สายตาเย็นเยียบยังจ้องมองหลี่เยว่ซิงไม่วางตา “สุดท้าย เจ้าก็ยังเลือกใช้แผนที่ลับนั่นอยู่ดีสินะ” คำเอ่ยแสนเรียบง่ายของฉินอ๋อง กลับทำให้ฉู่อ๋องหัวเราะลั่นราวคนเสียสติ ตราหยกพร้อมหนังสือสัญญาการค้าของฉู่อ๋องกับหอพันธสัญญาถูกมอบให้ฮ่องเต้ในทันที “คุณชายหอพันธสัญญาก็คงเป็นฉินอ๋องสินะ ท่านพี่ของข้าช่างปิดบังตัวตนได้เก่งนัก” คำพูดของฉู่อ๋องยิ่งทำให้ผู้คนตกตะลึง แม้แต่ฮ่องเต้เองยังไม่ทรงทราบว่าหอพันธสัญญาที่กุมความลับของใต้หล้าไว้มากที่สุด แท้จริงแล้วอยู่ในมือโอรสองค์รองของต

ราวหนึ่งเค่อ กว่าฮูหยินเฒ่าจะยอมคลายอ้อมกอดจากบุตรสาวคนโต ทั้งเหรินหมิงฮ่าว และเหรินซือเฉิงช่วยกันประคองมารดาและพี่สาวเข้ามาในโถงเรือน ก่อนที่จวิ้นอ๋องและฮูหยินนั่งลงบนเก้าอี้เจ้าบ้าน โดยมีเหรินชิงหรงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยยังสั่นเครืออยู่ไม่น้อย “ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” เหรินชิงหรูที่สุขุมเยือกเย็น รีบเข้าประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้น “ลูกเอ๋ย พ่อนึกว่าเจ้าสิ้นใจจากไปตั้งแต่คราวนั้น เป็นพ่อที่ผิดต่อเจ้า” เหรินชิงหรงส่ายหน้า พลางหันมองมารดาที่ยังนั่งเช็ดน้ำตา โดยมีดรุณีน้อยใบหน้างดงามผู้หนึ่งคอยปลอบโยน ก่อนจะหันมามองบิดาอีกครั้ง “ท่านพ่อไม่ผิดเลยเจ้าค่ะ เหตุการณ์ครั้งนั้นมีเพียงฮองเฮาองค์ปัจจุบันกับแม่นมที่บาดเจ็บหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเท่านั้น ที่หลีกหนีความตายมาได้ อีกทั้งศพทั้งหมดยังถูกเผาทำลาย ผู้ใดพบเห็นย่อมคิดว่าไม่มีผู้ใดเหลือรอด” เหรินฉีเหนียงได้ฟังก็ยิ่งร้องห่มร้องไห้ ไม่ต่างจากจวิ้นอ๋องที่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น ใจผู้เฒ่ายิ่งปวดร้าวยิ่งนัก ตนที่

หลี่เทียนอี้ไม่รอช้า ลุกขึ้นจากบัลลังก์มังกร จากนั้นก็คุกเข่าหน้าบัลลังก์ เหล่าขุนนางที่เห็นเช่นนั้นจึงคุกเข่าตามองค์จักรพรรดิ เหรินชิงหยูลุกขึ้นอ่านราชโองการดังลั่นทั่วท้องพระโรง “ราชโองการแห่งข้า หลี่เจี๋ยหง ปฐมกษัตริย์แห่งต้าหยาง ขอประกาศความอาจหาญของเหรินชิงหยู ขุนศึกและสหายของข้า ตระกูลหลี่เป็นหนี้บุญคุณเหรินชิงหยูที่ช่วยชีวิตข้าในสนามศึก แม้จวิ้นอ๋องผู้นี้มีโอกาสสังหารข้าแล้วขึ้นนั่งบัลลังก์เองหลายครั้ง ทว่าเขากลับเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์จนไม่มีผู้ใดในใต้หล้าสามารถเปรียบได้ เช่นนั้นบัลลังก์มังกรนี้ข้าจึงขอฝากไว้ในมือเหรินชิงหยู หากเมื่อใดหลี่เทียนอี้ไท่จื่อของข้าไร้คุณธรรม เข่นฆ่าราษฎร ก็ขอมอบบัลลังก์นี้ให้ตระกูลเหรินสืบทอดต่อไป แต่หากเมื่อใดจวิ้นอ๋องไม่ได้รับความเป็นธรรม ราชโองการของข้าสั่งให้หลี่เทียนอี้จงคืนความเป็นธรรมให้จวิ้นอ๋อง” หลี่เทียนอี้นิ่งฟังจนจบ จึงค้อมกายลงรับราชโองการ จวิ้นอ๋องถือราชโองการเดินขึ้นไปหยุดอยู่หน้าบัลลังก์มังกร ก่อนจะมอบราชโองการคืนให้ฮ่องเต้ ส่วนตัวเองกลับลงมาคุกเข่าเช่นเดิม ฮ่องเต้ลุกขึ้

ซูอวี้หนิงอดแปลกใจไม่ได้ ได้แต่เงยหน้าเอ่ยถามบุรุษข้างกาย “เจ้าสำนักหอบูรพาหมายความว่าอย่างไร ทำไมเขาต้องขอให้ท่านอ๋องละเว้นหอบูรพาด้วย ท่านอ๋องคิดจะทำอันใดกันแน่เพคะ” หลี่หยางเฉิงยิ้มละมุนให้กับนาง ก่อนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด ข้าเพียงบอกเขาว่าหากไม่ยอมออกจากหอบูรพามาเป็นพยานในความผิดของจางฮองเฮา ข้าจะขึ้นเป็นฮ่องเต้องค์ถัดไปเอง และจากนั้นทั้งเขาอู่ถง และราชสำนักต้าหยางจะบดขยี้หอบูรพาไม่ให้เหลือแม้แต่ต้นเสาของสำนัก” ซูอวี้หนิงนิ่งงันกับคำขู่แสนน่ากลัวของฉินอ๋อง ทว่าเจ้าตัวกลับทำราวกับเป็นเรื่องไม่สำคัญ “เจ้าสำนักหอบูรพาเชื่อคำลวงของท่านอ๋องด้วยหรือเพคะ” “ข้าไม่ได้โป้ปดเขา” คำตอบของหยางเฉิงยิ่งทำให้นางหน้าซีดเผือด สามีของนางน่ากลัวเสียยิ่งกว่านางคิดเสียอีก หลี่หยางเฉิงเห็นท่าทีตกใจกลัวของนาง ชายหนุ่มผู้เยือกเย็นจึงเปลี่ยนท่าทีกลายเป็นลูกแมวขี้อ้อนเช่นเดิม “หนิงเอ๋อร์ ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อเจ้า เพื่อตระกูลเหรินนะ หรือข้าทำผิดไปหรือ” ใ

เวลาเพียงหนึ่งเดือน ทัพตระกูลเหรินต้องเร่งเดินทางไปสมทบกับแม่ทัพเหิงหมิงฮ่าว แม้ครั้งนี้แม่ทัพใหญ่จะให้กองทัพตระกูลมู่โยกทหารในมือที่ปกป้องแคว้นฝั่งเทียนไห่ ที่บัดนี้สงบมาหลายปี ช่วยตระกูลเหรินทำศึกกับต้าเหลียง ถือเป็นการเลือกหนุนไท่จื่อองค์ใหม่อย่างชัดเจน ทว่าครั้งนี้อ๋องต้าเหลียงที่ซุ่มศึกษาต้าหยางนานหลายปี ไม่คิดจะรามือโดยง่าย การศึกยืดเยื้อและมีทีท่าว่าจะขยายวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ราษฎรไม่น้อยต้องพลัดที่นาคาที่อยู่ หนีตายเดินทางเข้าเมืองหลวง ทุกย่อมหญ้าบัดนี้มีแต่ความระทมทุกข์ ทว่ากลับไม่ใช่ที่เขาชิงหนิง ที่มีชาวบ้านอาศัยอยู่ไม่น้อย ทว่าที่นี่กลับสงบสุขไร้ความวุ่นวาย เรือนหลังใหญ่ที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่บัดนี้อบอวลไปด้วยความรัก หลี่หยางเฉิงถือโอกาสที่ราชสำนักวุ่นวาย กังวลเรื่องการศึก พาซูอวี้หนิงย้ายออกมาอยู่ตามลำพัง อย่างที่นางปรารถนามาช้านาน ในที่นี้พวกเขากลับเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ไม่มีผู้รู้ที่มาของพวกเขา ชาวบ้านต่างคาดเดาว่าเป็นคหบดีในเมือง อยากใช้ชีวิตเรียบง่ายตามป่าเขาก็เท่านั้น ซูอวี้หนิงแม้เป็นห่วงคนตระกูลเหริน ทว่าก็ไม่อาจขัดใจฉิ