Lahat ng Kabanata ng Marreid to the secret Billionaire: Kabanata 111 - Kabanata 120

Pagkagising ni Calestine kinabukasan, agad niyang naramdaman ang malamig na ihip ng aircon at ang init ng braso ni Adrian na nakayakap sa kanya nang sobrang higpit, parang ayaw niya itong pakawalan kahit isang segundo. Nakatalikod si Calestine sa kanya, pero ramdam niya ang steady breathing ni Adrian sa likod niya, pati ang mahinang pagdampi ng labi nito sa balikat niya.“Good morning, love…” bulong ni Adrian nang maramdaman niyang gumagalaw si Calestine.“Morning… Adrian,” sagot niya, medyo paos ang boses, halatang bagong gising.Agad siyang hinila ni Adrian para harapin ito. Mabilis, para bang ilang oras na nitong hinihintay ang simpleng tingin niya. “Love, ang ganda mo kahit bagong gising,” bulong niya bago kiniss ang noo nito.“Adrian naman…” tumatawa si Calestine habang hinahampas ng mahina ang dibdib niya. “Exaggerated ka.”“Hm. Hindi exaggerated. Totoo lang,” sagot ni Adrian, seryoso pero may halong lambing. “At hindi ka puwedeng lumabas ng kwarto hangga’t hindi kita nahahawaka

Pagkatapos ng mahabang yakap nila sa harap ng malaking bintana, napansin ni Adrian na sobrang tahimik ni Calestine. Hindi siya tense, hindi rin upset—pero may something sa paraan ng paghigpit ng yakap niya na parang ayaw pa niyang kumalas.“Love,” bulong ni Adrian habang hinahaplos ang likod niya, “you okay?”“Mm-hmm,” sagot ni Calestine nang hindi umaangat ang mukha niya mula sa dibdib niya. “I’m just… processing.”“Processing what?”“You,” sagot niya softly. “Lahat ng sinabi mo kanina. Tapos yung kiss… tapos yung sinabi mo ulit na ako lang…”Umayos ng upo si Adrian para mas makita ang mukha niya. Tinanggal niya ang isang kamay sa bewang ni Calestine para hawakan ang pisngi nito.“You don’t have to process me,” malumanay niyang sabi. “I’m yours. Hindi ako mawawala. Hindi rin ako magbabago.”“Pero minsan kasi…” Calestine swallowed hard. “Parang hindi ako makapaniwala.”“What do you mean?”“Na ikaw yung asawa ko.”Napangiti si Adrian nang marinig ‘yon. Gusto sana niyang tumawa pero pin

Pagkatapos ng malamig na gabi sa bench sa labas ng café, naglakad sila papunta sa Central Park, parehong excited pero relaxed. Ang skyline ng New York ay kumikislap sa dilim, parang nagbubunyi sa bawat hakbang nila.“Love, game ka ba sa night stroll?” tanong ni Adrian, hawak ang kamay niya.“Of course,” sagot ni Calestine, nakangiti. “Sarap ng vibe, at kasama ka pa.”Habang naglalakad, pinisil ni Adrian ang kamay niya, halatang protective. “Promise, walang ibang titingin sa’yo habang kasama mo ako. Well… except sa mga lights and tourists,” biro niya.“Ha! Parang worried ka pa sa akin,” sagot ni Calestine, tumatawa.“Always,” sagot ni Adrian. “Territorial mode on. Lalo na ikaw ang kasama ko.”Huminto sila sa isang maliit na tulay sa gitna ng park, kung saan makikita ang reflection ng mga city lights sa tubig. Tumingin si Calestine sa view, huminga ng malalim, at ramdam ang peace.“Ganda talaga dito,” bulong niya.“Yes, but not as beautiful as you,” sagot ni Adrian, marahan niyang niyak

Ang araw sa beach ay tumatagal, at mas lalo pang nagiging perfect ang bonding nila Adrian at Calestine. Matapos nilang mag-swim sa clear water at magtawa-tawa sa alon, nagpasya silang maglakad sa tabing-dagat, habang nakasandal sa isa’t isa. Si Adrian, hindi pa rin mapakali sa kaninang mga tingin sa asawa niya, kaya kahit simpleng sandcastle lang ang ginagawa ni Calestine sa buhangin, hawak niya pa rin ang kamay nito at minsan ay niyayakap mula sa likod.“Love, ikaw lang ang makakagawa ng perfect sandcastle,” biro ni Adrian, habang pinapakita niya ang maliit na castle na nilikha ni Calestine.“Adrian, hindi mo ba naiintindihan? Ang cute lang nito, hindi para sa contest,” sagot ni Calestine, tumatawa habang inaayos ang maliit na tower ng castle.“Cute? Babe, ikaw ang cute dito,” sagot niya agad, hindi mapigilan ang ngiti. “Ang ganda mo, lalo na sa ilalim ng araw. Kahit hindi mo sinusuklay ang buhok mo, perfect ka.”Napalingon si Calestine, kilig na kilig. “Stop it, Adrian. Nag-iingat a

Matapos ang dinner nila sa beach, nagpasya silang maglakad sa tabi ng dagat habang unti-unting lumulubog ang araw at nagiging malamig ang simoy ng hangin. Ang mga paa nila ay nakasubsob sa basa na buhangin, at ramdam nila ang malamig na alon sa paligid.“Adrian, ang saya pala nito,” bulong ni Calestine, nakangiti habang hinahaplos ang kanyang kamay sa braso niya.“Ang saya lang?” tanong niya, habang dahan-dahang hawak ang kamay niya at ini-slide sa kanyang sariling kamay. “Parang gusto ko pang paliguan ng kilig ka pa, Calestine.”Napatawa si Calestine. “Over ka talaga.”“Hindi,” sagot niya, halatang seryoso pero may halong asar. “Territorial lang. Ikaw lang ang gusto kong makasama dito. Ikaw lang.”Napatigil si Calestine, tumingin sa kanya. “Talaga?”“Talaga. Kahit anong oras, kahit saan, ikaw lang. Kahit kanina sa café, kahit ilang babae ang tumingin… ikaw lang ang nakikita ko. Ikaw lang ang mahal ko,” sagot niya habang humahaplos sa pisngi niya, dahan-dahan.Napangiti si Calestine a