Todos los capítulos de Bound to My Ruthless Zillionaire Fiancé: Capítulo 21 - Capítulo 30

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Sa ilang segundong tila huminto ang oras, walang gumalaw sa kanila. Naningkit ang tingin ni Kaizan, ang matatalas niyang tampok ay tinabunan ng pagtataka—at kalaunan, ng di–paniniwala. That face… No way. Little fairy? How could she be here? The sunlight pouring through the glass window fell over Inara’s face, wrapping her in a soft, golden haze. It made her features blur, but the faint curve of her lips, the tilt of her chin—he recognized them instinctively.Hanggang sa hindi niya namalayang nakailang hakbang na siyang papalapit, pigil ang hininga. It can’t be her. Kailangan kong makasigurado. Ngunit pagkakita ni Inara na papalapit si Kaizan, kumabog ang puso niya. Nauna pang gumalaw ang mga paa niya kaysa ang makapag-isip siya. Agad siyang tumalikod at mabilis na pumasok sa pinakamalapit na fitting room. Mabilis niyang isinara at ini-lock ang pinto, idiniin ang likod dito. At nang oras na iyon ay saka pa lang siya muling huminga. Ang

Inara couldn’t take her eyes off him. The way Kaizan ate—calm, composed, every motion deliberate—was so annoyingly elegant it almost made her forget how much he irritated her. She sighed under her breath. Totoo nga, kahit anong gawin ng magagandang tao, maganda pa rin tingnan. Grabeng mga pinagpala. Anak mo rin naman ako, Lord! Nang ibaba na ni Kaizan ang mga chopsticks, nakahinga si Inara nang maluwag. Hay. Salamat naman. Kalayaan, sa wakas. Pero bago pa siya makarating sa pinto ng restaurant, biglang may humawak sa pulso niya—mahigpit. Mabilis siyang lumingon, nakakunot ang noo. “Young Master, hindi ba sabi mo, pagkatapos ng dinner, pwede na akong umuwi? Binabawi mo na agad?” Kaizan raised a brow, lips curling faintly. “No. I just wanted to ask—would you like to come to my place for a bit?” Her answer came instantly. “No.” There wasn’t a trace of hesitation in her voice. If being in the same room as him was already enough to make her nerves fry, what more if she ste

“Hm?” Kaizan turned his head slightly, his sharp gaze slicing toward the man who had just spoken. “Isn’t she your fiancée—” Before the man could finish, a sweet, melodic voice chimed in like honey laced with poison. “Kaizan! Nandito ka na pala! Akala ko ay hindi ka na darating. Ang tagal kong naghintay sa’yo!” Lumapit ang isang babae suot ang makinang na bestidang parang sa prinsesa, kumikislap ang mga diamond sa tiara nitong suot sa ilalim ng gintong ilaw sa paligid. Ngumiti siya na parang siya ang may-ari ng buong silid—at ng mga taong naroon. Sa mala-diwatang galaw, marahan niyang itinulak si Inara sa gilid at kumapit sa braso ni Kaizan na para bang pag-aari niya ito. “Miss Devine, maligayang kaarawan,” malamig at walang emosyon na saad ni Kaizan. Maingat niyang inalis ang kamay ng babae at iniabot ang maliit na kahon ng regalo. Hindi naman talaga siya ang pumili ng regalo na iyon kundi si Kiara para lang masabi na may pakialam siya sa taong may kaarawan nang gabing iy

Inara tried to pull away, but Monica’s nails dug into her wrist. Sa paghila-hila nila, napunit ang mamahaling handbag ni Inara, at kumalat ang laman nito sa marmol na sahig—lipstick, compact powder, cellphone at isang diamond-encrusted watch na kumikislap sa ilalim ng chandelier. The room fell silent. “Miss, ‘y-yong relo po na bigay ni Y-Young Master El Davion,” pautal na sabi ng maid, sabay turo sa sahig. “N-Nandito po sa b-bag ni Miss I-Inara.” Umangat ang kilay ni Monica, at umusbong ang mapagmalaking ngiti sa kanyang mga labi. “Ayan oh, malinaw naman siguro. Ang ebidensya na mismo ang nagpakita. Magnanakaw ka pala talaga.” Inara stared at the watch lying amid her things. Her pulse spiked. She turned her head slightly toward Kaizan, meeting his gaze for only a moment before looking away. What a dirty trick… Pinilit niyang panatilihin ang boses niyang kalmado habang yumuko para pulutin ang mga gamit niya, iniiwasang hawakan ang relo. “Hindi ko pa nakita ang relo na ‘ya

Cornered and with nowhere left to retreat, Inara froze when Kaizan’s shadow loomed over her. Ang tangkad ng lalaki, at para bang natabunan ng presensiya nito ang buong liwanag sa paligid. Dahan-dahan niyang iniangat ang kamay—malalakas na daliri ang humawak sa kanyang baba, kahit natatakpan iyon ng tuyo at basag-basag na mud mask. Nanlabo ang tingin ni Kaizan, malamig at delikado. “Wash that thing off your face,” utos niya, mababa at matalim ang boses. Kusa niyang nahaplos ang pisngi, naramdaman ang basag na texture ng mask. Sandaling naguluhan siya, bago biglang pumasok ang realization. Oh. Right! Hindi niya ako makikilala. Hindi habang ganito ang itsura ko. Thank God for skincare. Agad siyang nakahinga nang maluwag. Pero hindi nagtagal ang ginhawa. Bigla niyang narealize ang sitwasyon. Bakit gusto niyang ipahugas ito? Hala! Baka nagsisimula na siyang magduda? Shit! Hindi puwede. Hindi ngayon. Kapag nalaman ni Kaizan kung sino talaga siya—lalo pa’t ayaw na ayaw niya sa fia