All Chapters of BAD LOVE เล่ห์รักเถื่อน: Chapter 61 - Chapter 70

“มาเจอกันข้างหน้าเลยทุกคน”นินิวรีบออกจากห้องนี้ เดินดูความเรียบร้อยว่ามีใครที่อยากได้ความช่วยเหลือตกหล่นอยู่บ้างหรือเปล่า เธอปิดห้องไว้เหมือนเดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่นอนสลบไสลเกลื่อนพื้น เธอจึงหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูป ก่อนจะเดินออกไปข้างหน้าตึกนี้ดวงตากลมโตจ้องมองป้ายหน้าทางเข้า หยิบกระป๋องสีที่ลูกน้องยื่นมาให้เขย่าสองสามครั้ง จัดการเพ้นท์รูปนกต่อรูปเล็กๆที่เป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มไว้ให้ดูต่างหน้า เพ้นท์รูปตรงป้ายชื่อ เท่านั้นยังไม่พอเธอยังเขียนด่าระบายความในใจอีกหลายประโยค“เดี๋ยวมันตามเจอนะครับเจ๊ เจ๊ไม่กลัวเหรอ”“ก็ตั้งใจให้ตามเจอ”เหลียวกลับไปมองลูกน้องข้างหลัง ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโยนกระป๋องสีคืนเจ้าของ“ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะด้วยความสะใจดังขึ้นมาลั่น ลูกน้องหลายคนหัวเราะตาม เธอมองรูปที่เธอเพ้นท์ไว้ด้วยความพึงพอใจ หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ดูเล่น รถตู้คันหรูแล่นเข้ามาจอดพอดี คนที่อยู่ในรถเปิดประตูเชิญให้ขึ้น นินิวไม่รอช้ารีบก้าวเท้าขึ้นรถทันที “ทางนู้นเรียบร้อยดีนะ”“เรียบร้อยดีครับ”“ยามีฤทธิ์กี่ชั่วโมง”“สูตรใหม่ของเฮียน่าจะส

“มึงยังนอนไม่ได้ มึงต้องทำงาน”เคลีสพูดดับฝันด้วยความเย็นชา ประชุมยังไม่ทันเสร็จแพคทริคก็เริ่มออกอาการ นั่งต่อไม่ไหว การประชุมจึงไปต่อไม่ได้“งั้นก็เอาพารามาสิ กูประชุมไม่รู้เรื่อง ยาแก้ปวดท้องด้วย”“ยัยนั่นเทหรือไง ถึงมานั่งเป็นบ้าแบบนี้”เจอาร์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่สายตาที่มองไปที่แพคทริคกลับมีแต่ความเวทนา“…”มาเฟียหนุ่มไม่ตอบอะไรกลับ เขานั่งพลิกเอกสารไปมา กวาดสายตาอ่านกระดาษสีขาวอย่างมีฟอร์ม ดึงใบหน้าขรึมปกปิดอาการตัวเอง อยากให้การประชุมจบสิ้นไปสักที เขาไม่อยากให้ใครมามอง“น่าสมเพช!”มาร์ตินว่าให้ ส่งผลให้หลายคนตรงนั้นหัวเราะตามเบาๆ“ผมว่าทางที่ดีนายควรไปหาคุณนินิวนะครับ”“ไม่พาไปหาหมอเหรอ เหมือนนายมึงจะเครียดลงกระเพาะแล้วนะ”มาร์ตินสะกิดแขนเลโอเบาๆ “แต่ไปหาหมอมันไม่หายหรอกเพราะเป็นไข้ใจและใคร่รัก”หลังจบประโยคนี้เสียงโห่กระเซ้าเย้าแหย่ก็ดังขึ้นมา คนไม่เคยมีความรักอย่างแพคทริคคงหนีไม่พ้นการโดนล้อหากวันหนึ่งจะมีขึ้นมา“พวกกูอโหสิให้ยัยนั่นก็ได้ ถึงมันจะเป็นหนอน แต่มันกลับใจได้”“อย่าพูดถึงยัยอสรพิษอีก”มาเฟียหนุ่มทนไม่ไหวกับเสียงเหล่านั้น ปาเอกสารในมือทิ้งอย่างไม่ใยดี ดันเก้

“ฮ่าๆๆๆ”แพคทริคหัวเราะลั่นเมื่อเห็นคนใต้ร่างหอบหายใจแรง เขากระชากตัวให้เธอพลิกกลับมาในท่านอนหงาย เอนแผ่นหลังขาวเนียนพิงกับเตียงนุ่มริมสระขนาดใหญ่ หยิบโทรศัพท์ไปวางทางอื่นที่ไม่ขวางทางรัก“อย่ากระแทกแรงสิ อ๊า”การกระทำของเขาไม่มีความอ่อนโยน แรงกระแทกอย่างป่าเถื่อนทำให้เธอบิดเร่าร่างกายอย่างทรมาน สมใจเขาอย่างยิ่ง ใจกลางสาวแดงช้ำ ใบหน้าเหยแกแดงระเรื่อเขายิ่งพอใจ ทำให้มือหนาสัมผัสตบเบาๆที่ซีกแก้มซ้ายจนเป็นรอยแดงจางๆ “มันเสียวและจุก อ๊าาา” รอยยิ้มยั่วยวนปรากฏบนใบหน้าสวย หลากหลายความรู้สึกจนเธอไม่รู้ต้องทำอย่างไร ครั้นจะต่อต้านผลักเขาออกห่างก็ไม่เป็นผล จึงปล่อยให้ร่างกายโยกคลอนไปตามจังหวะรักหนักหน่วง “เมียเป็นเด็กดีผัวก็ใจดีน่ะ”มือหนาลูบศีรษะคนใต้ร่างอย่างแผ่วเบา ผ่อนแรงกระทำช่วงล่างลงตามที่เธอต้องการ “เธอเหมาะสมที่จะเป็นเมียฉันที่สุด”“ถ้าไม่ใช่นายก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผัวฉันเหมือนกัน” ประโยคนั้นปลุกสัญชาตญาณดิบของแพคทริคให้ลุกโชน เขาจับสะโพกมนไว้มั่น ขบกรามแน่น ถาโถมแรงกายใส่คนใต้ร่าง บทรักเร่าร้อนดำเนินต่อไปเช่นนี้เมื่อความต้องการของเขายังไม่สิ้นสุดลง บรรยากาศรอบข้างเป็นใจ สายลมพั

“อยู่วงการนี้เธอจะมาโลกสวยไม่ได้นะ”ทันทีที่รินดาออกไปเสียงถอนหายใจพรืดยาวก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงบ่นของเคลีส“ใช่ ถ้าลูกมันโตขึ้นมาฆ่าไอ้แพคทำไง”มาร์ตินถามอย่างใส่อารมณ์“แล้วถ้ามันประสงค์ร้ายจะทำยังไง”ขุนพลเสริม“ใครบอกให้เธอใจดีกับศัตรู”เจอาร์มองอย่าหาเรื่องปึง!“พอ!”ฝ่ามือเรียวตบโต๊ะอย่างแรงตามมาด้วยตะเบ็งเสียงดุ นินิวลุกพรวดขึ้นมาทำให้หลายคนตรงนั้นที่กำลังต่อว่าเธออยู่สงบปากสงบคำ“พวกนายลองคิดอีกแง่ ถ้าฉันไม่ให้เงินมันสักบาท ยังไงถ้ามันจะฆ่ามันก็ฆ่าหมดแหละ แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้โง่ ดูคนออกหรอกน่า”“ทำเป็นเก่ง”เจอาร์กระแนะกระแหน“นายเป็นอะไรมากป่ะ ถ้ามีปัญหาต่อยกันได้นะ นายเนี่ยฉันหมั่นไส้มานานแล้ว”นินิวเดินเข้าไปหาเจอาร์อย่างหาเรื่อง เธอกำหมัดแน่นท่าทางเอาจริงๆเอาจัง เธอไม่ชอบสายตาเจอาร์ที่มองเธอเท่าไร “จะลองไหม ซักหมัด จะได้จบๆ หลายครั้งแล้วนะนายอ่ะ”“นี่เห็นว่าเป็นเมียเพื่อนหรอกนะ เลยไม่ทำอะไร”เจอาร์ตอบกลับอย่างยียวน“พอๆๆๆ มึงเห็นไหมว่าเมียกูเก่ง เก่งขนาดนี้ใครจะกล้าทำอะไร”มาเฟียหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟา เดินมากอดคอคนรักอย่างอวดโอ้ ทำให้หลายคนตรงนั้นเบ้ปากโดยอัตโนมัต

คฤหาสน์แพคทริค“นอนเลยนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปไม่ให้ทำงานแล้ว”หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลแพคทริคก็ประคบประหงมนินิวเป็นอย่างดี ประคองให้เดินขึ้นเตียงไปพักผ่อนสำหรับค่ำคืนนี้“แค่ท้องไม่ได้พิการ ไม่ต้องขนาดนี้”เมื่อศีรษะทุยถึงหมอน ด้วยความหมั่นไส้ที่เขาเห่อมากเกินจึงตำหนิเบาๆ“ฉันเพิ่งเคยมีลูก ไม่รู้ต้องทำไง เป็นห่วงเธอและลูกด้วยเข้าใจไหม”ดึงหมอนอีกใบมาหนุนนอน ตะแคงหันหน้าเข้าหานินิว“รู้ ขอบคุณมาก แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไร”“งั้นก็นอน ดึกแล้ว”“ฝันดีนะคะแด๊ดดี้”“แด๊ดดี้เอาไว้ให้ลูกเรียกเถอะ ฉันว่ามันไม่เหมาะกับคนโฉดอย่างฉัน”“สรรพนามเดิมมันดูห่างเหินไปนะ”“ไหนลองเรียกฉันว่าเฮีย”“เฮียแพค~”“ฟังดูแปลกๆแฮะ น้องนิว”ทั้งสองหัวเราะเบาๆกับสรรพนามใหม่ที่ใช้เรียกของกันและกัน“เดี๋ยวก็ชินนะ”“ขอไปทักทายลูกได้ไหม”“หยุดความคิดนั้นไว้ก่อน เวียนหัวจะตายอยู่แล้ว”“บอกลูกว่าแผ่นดินไหวเขาก็เชื่อ”“ไม่เอาเดี๋ยวลูกมึนหัวตาม”“งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้นอนอยู่บ้านเฉยๆเดี๋ยวเฮียเลี้ยงเอง”“นี่ก็สนับสนุนให้เมียเป็นง่อยจัง”ดันตัวลุกขึ้นเพียงนิดไปหยิบผ้าห่มที่พับอยู่ปลายเท้ามาคลี่ออกแล้วห่มปิดใบห