บททั้งหมดของ คุณสามีเป็นมาเฟีย: บทที่ 191 - บทที่ 200

“วันนี้ดื่มไหมครับ” “ไม่ล่ะ กูมีธุระหลายเรื่องที่ต้องจัดการ” ไบรอันคลี่ยิ้มพลางมองตามคนที่ลุกขึ้นหลังจากที่เอ่ยคำนั้น จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป เฮียเลอร์ทำตัวแตกต่างไปจากเดิมแล้ว อย่างน้อยๆ ก็เลือกที่จะมีสติเพื่อแก้ไขทุกอย่าง ดีกว่าการฟูมฟายแล้วไม่ได้อะไรเลย แต่ไบรอันเชื่ออย่างหนึ่ง หลังจากที่คุยกันในวันนี้ มันต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ไคเลอร์ตรงไปยังคอนโดมิเนียมของคาลวิน ทว่าทันทีที่เขาไปถึงกลับพบเพียงความว่างเปล่า แปลว่าคาลวินไม่ได้พาพลอยชมพูมาที่นี่ แล้วสองคนนั้นไปที่ไหน เป็นไปได้ด้วยเหรอที่จะไปอยู่ที่อื่นทั้งๆ ที่เก็บของออกมาจากบ้านหมดแล้วแบบนั้น อันนี้เรียกว่าไม่ปกติได้ไหม เรียกว่ามันมีนัยยะแปลกๆ ได้หรือเปล่า… ไคเลอร์ยืนนิ่งอยู่นาน นอกเหนือจากการกำลังใช้ความคิดว่าคาลวินพาอีกคนไปอยู่ที่ไหน เขากำลังคิดบางอย่างได้ถึงเรื่องราวที่เคยผ่านมา เอาจริงๆ ตอนที่อยู่ในบ้านเขามีคนของเขาคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของคาลวินและพลอยชมพูอยู่ตลอด สองคนนั้นแยกห้องนอน ถึงจะเจอกันก็ใช้เวลาไม่ได้นานนัก หากจะมีเวลาที่สองคนนั้นอยู่ด้วยกันมากหน่อย ก็น่าจะเป็นที่นี่หรือเปล่า หา

หลังจากออกมาจากคอนโดของอลัน คุยกับเมียน้องอยู่นานสองนาน และเรื่องที่คุยก็เกี่ยวกับคนท้องทั้งนั้น จนเขาได้ข้อสรุปแล้วว่าควรเริ่มต้นและทำยังไงต่อไปไคเลอร์แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อของติดมือมาหลายอย่าง จำได้คร่าวๆ อยู่เหมือนกันว่าเธอเคยซื้ออะไรติดมือกลับบ้านตอนที่อยู่บ้านเขาไปบ้าง ไคเลอร์จัดหาได้จนครบทุกอย่าง ไม่ลืมที่จะซื้อนมบำรุง และอื่นๆ อีกหลายรายการที่เมียอลันบอกว่าคนท้องชอบมาก จากนั้นก็มาหยุดอยู่ที่คอนโดของขุนเขา ตอนนี้เขาเชื่อว่าพลอยชมพูอยู่คนเดียวแน่ๆ ในเมื่อคาลวินอยู่กับผู้หญิงอีกคน ส่วนเจ้าของห้องชุดอย่างขุนเขา เขาก็สืบจนรู้ว่ามันติดผู้หญิงอีกคนอยู่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นถ้าเขาเดาไม่ผิด คนที่อยู่ในห้องก็น่าจะเป็นเธอคนเดียว แล้วความห่วงใยก็กระแทกเข้าใส่อย่างจังเพียงแค่คิดว่าไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเธอสักคน ไม่มีใครคอยดูแลในตอนที่เวลาที่ฉุกเฉินหรือต้องการ ขนาดเพิ่งรู้ว่าท้องเขายังกังวลและห่วงเธอขนาดนี้ ไม่อยากนึกเลยว่าหากท้องโตกว่านี้ความห่วงใยจะทำงานหนักขนาดไหน แต่ก็นั่นแหละ จะไปโทษใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาคนเดียว ถ้าอยากจะโทษก็ต้องโทษตัวเองเหมือนเดิมและในขณะที่กำ

@หลายวันต่อมา “…สะดวกย้ายเลยไหมลูก ที่ห้องพร้อมแล้วนะ” คุณคริสเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอบอุ่น บทสนทนาในวันนี้เป็นเรื่องของการย้ายที่อยู่ ท่านไม่ได้เอ่ยถามว่าเพราะอะไรถึงไม่ย้ายไปอยู่ที่คอนโดของคาลวินตั้งแต่วันที่ย้ายออกจากบ้าน แต่เลือกที่จะเปิดประเด็นเลยว่าเตรียมห้องใหม่ไว้ให้แล้ว เป็นพื้นที่ที่ปลอดภัย สามารถเข้าอยู่ได้เลยและจะได้ไม่ต้องรบกวนเพื่อนด้วย ที่จริงพลอยชมพูอยากปฏิเสธ แต่ลึกๆ ในใจยอมรับว่าที่อยู่ใหม่ คือที่ที่ทำให้เธอสบายใจมากกว่าการอยู่ที่บ้านและคอนโดของคาลวิน พื้นที่ตรงนี้อาจจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับเธอ หากไม่มีอะไรนอกเหนือจากนี้จริงๆ “ขอบคุณคุณแม่มากเลยนะคะที่จัดการทุกอย่างให้ พลอยรบกวนคุณแม่อีกแล้ว”“ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนูท้องอยู่ ห้ามเครียด ห้ามคิดมาก ต้องพักผ่อนดูแลตัวเองเยอะๆ กินอาหารที่มีประโยชน์นะลูก ว่าแต่… พักนี้วินไม่ว่างเลยใช่ไหม” พลอยชมพูชะงักไปเล็กน้อย หากจะตอบออกไปเธอก็ตอบได้ไม่เต็มปาก จำได้ว่าก่อนหน้านี้ไคเลอร์เคยบอกเธอว่าคาลวินไปทำธุระให้คุณแม่อยู่บ่อยๆ ซึ่งความจริงมันเป็นแบบนั้นหรือมันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ตรงกันเธอเองก็ไม่แน่ใจ“เห็นเลอร์บอกว่าน้องพลอย

คนท้องถอยออกมาอยู่ห่างๆ อยากทนก็ทนไป เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทนได้นานแค่ไหน แต่มันก็คงไม่นานเกินรอหรอก สุดท้ายเมื่อรู้แล้วว่ารอไปก็ไม่มีความหมาย วันนึงเขาก็คงต้องถอดใจไปเอง พลอยชมพูเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร กวาดสายตามองทุกอย่างพี่พ่อแท้ๆ ของลูกหอบหิ้วมาให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่จัดอาหารพวกนี้แอบเลือกทุกอย่างได้ถูกใจเธอขนาดนี้ได้ยัง แต่มันก็มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้นเลย… แต่พอจะนั่งทานข้าวจริงๆ ก็อดที่จะหันกลับไปมองใครอีกคนที่หายใจร่วมห้องเดียวกันอีกครั้ง เธอจำเป็นต้องถามหรือเปล่าว่าเขาทานข้าวหรือยัง เธอจำเป็นต้องชวนเขาทานข้าวด้วยไหม เธอไม่อยากตัดสินใจหรือเก็บเรื่องนี้มาคิดมากเลย“เธอกินเลย พี่เรียบร้อยแล้ว” เหมือนกับว่าคนตัวโตที่อยู่ในห้องจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เขาไม่อยากให้เธอคิดมากอยู่แล้ว มันไม่ดีต่อตัวเธอและเด็กที่กำลังจะเกิดมา จากนี้เขาจะพยายามเรียนรู้และเข้าใจทุกอย่างให้ง่ายที่สุด ยกเว้นเรื่องเดียวที่เขาจะขัดใจเธอ คือการพาตัวเองออกไปไกลๆ เธอแบบที่เธอต้องการ เรื่องนั้นแหละที่เขาไม่มีวันทำ เมื่อได้ความสบายใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พลอยชมพูจึงก้มหน้าก้มตาแทนข้าว มีเมนูเกี่ย

ที่ร้านหนังสือภายในห้างสรรพสินค้า เวลานี้ผู้คนค่อนข้างจะบางตาทำให้พลอยชมพูพาตัวเองไปที่โซนหนังสือสำหรับแม่และเด็กได้แบบสบายใจ จริงๆ ก็ใช่ว่าจะแคร์สายตาผู้คนมากนัก แต่บางครั้งก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้ว่าสังคมปัจจุบันมันเต็มไปด้วยคำติฉินนินทาจริงๆ ต่อให้เราไม่ยุ่งกับเขา ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ยุ่งกับเรา ดวงตากลมสวยกวาดมองหนังสือที่ต้องการอยู่นาน ก่อนจะถูกใจหนังสือที่มีปกสีชมพูอ่อน พลอยชมพูไม่ลังเลที่จะหยิบหนังสือเล่มนั้นมาดูด้วยความสนใจ แต่ไม่ทันไรสิ่งที่เธออยากหลีกเลี่ยงมากที่สุดก็ตามติดเธอเป็นเงาจนได้ “พลอย… พลอยชมพูใช่ไหม” เพื่อนร่วมคณะที่เธอแทบจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำเดินเข้ามาทักทาย มันคงจะดีกว่านี้หากเป็นการทักทายตามประสาเพื่อน ไม่ใช่การทักทายพร้อมกับใช้สายตามองเธออย่างเย้ยหยัน“นี่มาซื้อหนังสืออะไรอ่ะ แม่และเด็ก… อย่าบอกนะว่าเธอท้องอ่ะ” สายตาคนมองหลุบต่ำลงที่หน้าท้องแบนราบ ไม่นานก็ตวัดสายตาขึ้นกลับมาหยุดมองที่ใบหน้าอีกครั้ง “เธอท้องเหรอพลอย? พ่อของเด็กนี่คนไหนอ่ะ วินเหรอหรือขุน แต่วันก่อนฉันเห็นขุนเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นนะ เธอรู้หรือเปล่า” “เธอถามเหมือนเราสองคนสนิทกันเลยนะ”“ก็ไม่ได้สนิทนะ