บททั้งหมดของ คุณสามีเป็นมาเฟีย: บทที่ 171 - บทที่ 180

คนเพลียผล็อยหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่สัมผัสได้ถึงความเหน็บหนาวจากบรรยากาศรอบตัว พลอยชมพูหันมองเวลาบนนาฬิกาติดผนัง เป็นเวลาตีสองที่ยังปราศจากการกลับมาของคนที่เธอยังคอยความร้อนอกร้อนใจตีตื้นจนต้องคว้าโทรศัพท์มากดโทรออกอีกครั้ง และยังเป็นอีกครั้งที่เขาไม่รับสายเธอ เลยต้องวกกลับไปอ่านข้อความที่เคยส่งไปก่อนหน้า ไคเลอร์เปิดอ่านแต่ไม่ตอบกลับ มันยิ่งทำให้ไม่เข้าใจและสับสนมากกว่าเก่า เงียบหายไปแบบนี้แปลว่าอะไร ไม่ว่าง หรือจริงๆ แล้วไม่ได้ใส่ใจ… คนที่กำลังเคว้งเพราะอะไรหลายๆ อย่างยังไม่ชัดเจนน้ำตาคลอเบ้า นอกเหนือจากความร้อนในใจมันคือความห่วงใยทั้งสิ้น เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า ทำไมถึงหายไปเลยแบบนี้ ไหนบอกว่าจะรีบกลับมา ไม่รู้เลยเหรอว่ามีคนกำลังคอย พลอยชมพูรอเวลาจนถึงเช้า เจ็ดโมงจากตอนนั้นมาถึงตอนนี้มันนานเกินกว่าจะรอ เพราะโทรอีกครั้งแล้วเขาก็ยังไม่รับสาย เป็นการตัดสินใจให้เธอลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องทันที เป้าหมายที่คิดไว้ในตอนนี้คือที่ที่เขาเคยพาเธอไปเจอรุ่นน้องที่เป็นคนสนิทและหุ้นส่วนของเขา และก็เป็นแบบที่คิด ไปถึงคือเจอเลย เจอเขาอยู่ที่นั่น มี

@คอนโดมิเนียมของไคเลอร์ แกร๊ก~ ร่างสูงโปร่งกลับเข้ามาในห้องชุดหรูก่อนที่สายตาจะกวาดมองหาร่างบางที่กลับมาถึงก่อนเป็นอันดับแรก พลอยชมพูไม่ได้หันมาสนใจเขา ตากลมช้ำก้มมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ จนเป็นเขาที่เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา“เสียเงินไปตั้งสามล้าน แลกมากับการมีท่อนไม้หายใจได้อยู่ในห้องแบบนี้เหรอวะ” เธอเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรกลับมาทั้งนั้น มีเพียงริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงและยังเป็นเขาที่ยังมองการเคลื่อนไหวของเธอก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “ไปเอากล่องยามาทำแผลให้ฉัน” คำว่า ‘พี่’ ที่เคยใช้แทนตัวเองในตอนแรกเปลี่ยนผันไปแล้ว ส่วนคนที่ถูกเปรียบเปรยเป็นท่อนไม้หายใจได้ก็ทำได้เพียงลุกขึ้นจากที่ เดินไปหากล่องยาเพื่อมาทำแผลที่ใบหน้าให้เขาแบบที่เขาต้องการ ตากลมสวยแกมเศร้ามองหาอยู่นาน ก่อนจะพบว่ากล่องยาที่เขาเก็บไว้ มันไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่ควรจะอยู่ มองหาหลายที่จนต้องเปิดตู้ไม้สีน้ำตาลเข้มที่เคยมีไว้เพื่อเก็บพวกกระเป๋าเดินทาง จังหวะที่ประตูเปิดออกหัวใจดวงน้อยกลับหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เสื้อผ้าผู้หญิงจำนวนหนึ่งอยู่ในตู้ไม้ มันไม่ใช่แค่ชุดสองชุดเหมือนมานอนแล้วก็กลั

ไคเลอร์เดินเข้ามาในห้องนอนที่มีใครอีกคนเข้ามาเก็บตัวอยู่นานแล้ว ข้าวปลาที่เขาอุตส่าห์สั่งมาไว้ให้เธอไม่คิดจะแตะมันเลยด้วยซ้ำ เข้ามาก็ยังเจอแต่ภาพเดิมๆ คือภาพที่เธอสนใจแต่โทรศัพท์ แม้แต่เขาเข้ามามายืนมองอยู่ตั้งนานเธอยังไม่สนใจ จนต้องเดินเข้าไปกระชากโทรศัพท์ออกจากมือได้ผล! พลอยชมพูหันกลับมามองเขาทันที… แต่ก็นั่นแหละ เธอพยายามที่จะขยับเข้ามาแย่งกลับ การยื้อแย่งทำให้หน้าจอปิดลง พอเขายกมือถือขึ้นสูงจนเธอไม่สามารถแย่งกลับคืนไปได้ เขากลับไม่สามารถปลดล็อกหน้าจอมือถือของเธอเพื่อดูในสิ่งที่เธอสนใจก่อนหน้านี้ได้เช่นกันรหัสเดิมไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป… “เธอเปลี่ยนพาสเวิร์ดมือถือ?”“พี่รู้งั้นเหรอคะว่ารหัสหน้าจอโทรศัพท์เครื่องนี้คือเลขอะไร” คนตัวเล็กถามกลับ ยิ่งเขาไม่ตอบมันก็ยิ่งเป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่ในตัวของมัน“พี่รู้จริงๆ ด้วย… แปลว่าวันนั้นเป็นพี่สินะที่เปิดโหมดห้ามรบกวน”“….”“และเป็นพี่สินะที่กดโทรหาวิน จนวินเดินมาเคาะประตู เพราะโทรกลับแล้วไม่มีใครรับสาย” “….”“ทั้งหมดที่พูดมาและทั้งหมดที่พี่ทำ เป็นเพราะพี่อยากให้วินรู้ พี่อยากให้วินกับพลอยทะเลาะกัน ใช่ไหมคะ”“แล้วทำไมฉันต้อง

ลมหายใจอุ่นร้อนพวยพุ่งออกมาแบบติดขัดในตอนที่กำลังอ่านฉลากวิธีการใช้งานข้างกล่องของปรอทตรวจการตั้งครรภ์ มองออกไปนอกตัวบ้านพักเห็นขุนเขายืนสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าเครียดจัด แต่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เธอและขุนเขาสนิทกันมาก มากพอที่เพื่อนจะเครียดพอๆ กับเธอเวลาที่ปัญหามันกำลังถาโถมเข้ามาเมื่อรู้วิธีใช้ที่แน่ชัดแล้ว พลอยชมพูสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ จากนั้นก็พ่นมันออกมา พยายามควบคุมตัวเองราวกับทำใจเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นแบบไหน เธอพร้อมที่จะเผชิญกับมัน มือเรียวเกาะขอบเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าภายในห้องน้ำ มืออีกข้างวุ่นวายกับการตรวจปัสสาวะของตัวเองเพราะไม่อยากได้รับผลที่มันผิดพลาดจากความเป็นจริง ขุนเขาซื้อปรอทตรวจการตั้งครรภ์มาถึงสามอัน ยี่ห้อแตกต่างกันออกไป เผื่อผลมันผิดพลาดอย่างน้อยๆ เครื่องตรวจทั้งสามอันมันก็อาจจะเป็นเครื่องยืนยันในตัวของมันในขณะที่เธอภาวนาให้ผลมันปรากฏแค่หนึ่งขีดที่หมายความว่าไม่ท้อง ในจังหวะที่อุปกรณ์กำลังประมวลผล ทว่าไม่กี่วินาทีต่อมา ก็เหมือนมีไอความเย็นสาดกระทบลงมาบนใบหน้า ผลจากอุปกรณ์การตรวจเป็นไปในทิศทางเดียวกันนั่นคือสีแดงทั้งสองขีด สองขีดที่แปลว่า

ขุนเขาและคาลวินช่วยกันเลือกอาหารแล้วกดสั่ง รอคอยไม่นานทุกอย่างก็มาส่งถึงห้อง คนที่เห็นเพื่อนไม่สบายใจคอยทำหน้าที่ปรนนิบัติทุกอย่าง ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ามีใครอีกคนกำลังคอยให้เขาไปหา แต่ตอนนี้ขุนเขาก็ยังทิ้งเพื่อนไม่ได้เหมือนกันอย่างน้อยๆ ก็ให้เพื่อนเขาได้กินอะไรก่อน จากนั้นค่อยหาทางปลีกตัวออกไป เขาเชื่อว่าการอธิบายต่อหน้ามันดีกว่าการส่งข้อความหรือโทรหาแน่นอน หากฝืนส่งข้อความหรือคุยกันโทรศัพท์ ดีไม่ดีมันมีแต่จะทำให้ความเข้าใจคลาดเคลื่อนและแย่ไปมากกว่าเดิม“ต้มยำอร่อย มีเห็ดที่เธอชอบด้วย กินเยอะๆ” ขุนเขาตักต้มยำให้คนท้องที่ไม่ค่อยจะสนใจอาหาร เช่นเดียวกับคาลวินที่ช่วยอีกแรง“ผัดผักด้วย กินเยอะๆ นะพลอย”การแจ้งเตือนของโทรศัพท์พลอยชมพูยังดังต่อเนื่องอีกหลายครั้ง แต่คาลวินเป็นคนห้าม บอกให้เธอไม่ต้องให้ความสนใจ ปล่อยให้เขาล้มเลิกความพยายามไปเอง เพราะหากเธอเอาแต่สนใจบ่อยๆ ตอนนี้ผลเสียมันไม่ได้อยู่ที่เธอคนเดียวแล้ว แต่มันอาจจะมีผลกระทบไปถึงเด็กในท้องที่เป็นหลานเขาด้วย แต่พอทุกคนไม่ให้ความสำคัญกับคนที่พยายามส่งข้อความเข้ามาในเครื่องของคนท้อง เสียงนั้นกลับดังที่เครื่องของคาลวินแทน ครืด