บททั้งหมดของ คุณสามีเป็นมาเฟีย: บทที่ 161 - บทที่ 170

@หลายวันต่อมา“…คุยกับใคร ตั้งใจพิมพ์อะไรขนาดนั้น” คาลวินแซวคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม มองรอยยิ้มบนใบหน้าในยามที่นิ้วเล็กจิ้มลงบนแป้นพิมพ์เพื่อส่งข้อความหาใครสักคน“เปล่า~”“แอบมีแฟนป่าวเนี่ย” “มาฟงมาแฟนอะไรก่อน” พลอยชมพูส่ายหน้ารัวๆ แทนคำตอบ ทำพร้อมๆ กับการดับหน้าจอโทรศัพท์เพื่อไม่ให้ใครได้เห็นว่าเมื่อกี้เธอกำลังคุยอยู่กับใคร “แล้วไอ้สามคนนั้นไปไหนเนี่ย หิวแล้วนะ เมื่อไหร่พวกมันจะมา”“ไปกินก่อนไหมล่ะ ไว้สามคนนั้นมาถึงก็ค่อยให้ตามไป”“แหม ตามใจได้ตลอดเลยนะ คนบางคนก็ถูกตามใจจนเสียนิสัย” ขุนเขาเดินเข้ามาพร้อมซีดีและสิงโต อดไม่ได้ที่จะกระแหนะกระแหนคนที่ทำหน้าที่ตามใจตลอด และคนที่ถูกตามใจตลอดด้วยความหมั่นไส้ “พูดแบบนี้คืออิจฉาฉันใช่ไหม อิจฉาที่ฉันมีผู้ชายคอยตามใจ ไม่เหมือนแกที่ไม่มีใครเลยใช่ไหมล่ะ”“ก็แล้วแต่จะให้ฉันพูดไหมล่ะ” ขุนเขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ใช้แขนโอบบ่าพร้อมกับล็อกคอคนตัวเล็กเข้ามาหา“ไอ้บ้าขุน ฉันเจ็บนะ”“เออไอ้ห่า ล็อกซะแรงเลยนะมึง ปล่อยเลยๆ” ซีดียกมือเตรียมสอยขุนเขา หวังช่วยเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มอีกแรง “ตัวก็เล็กแค่นี้ ช้ำหมดพอดี” สิงโตเดินมาจับมือก่อนจะใช้มือของต

“วันนี้ว่างกันเหรอลูก มีเวลามาทานข้าวเป็นเพื่อนแม่ด้วย” คุณคริสทักทายสองหนุ่มสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนหน้านี้ต่างคนต่างมีธุระของตัวเอง ไม่มีใครกลับมาทานข้าวที่บ้านเลยสักคนการทำตัวแปลกของลูกชายคนโตอย่างไคเลอร์ คือการที่เมื่อก่อนไม่ค่อยกลับบ้าน แต่พอน้องมีแฟน พาแฟนมาเปิดตัว รายนั้นกลับเข้าบ้าน แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่าเหตุผลคงเป็นเพราะแฟนน้อง ไม่จ้องจับผิดเรื่องใดก็เรื่องหนึ่งนั่นแหละ แล้วพักนี้อยู่ดีๆ ก็เงียบหายไป หากเป็นเพราะไม่ได้คิดอะไรแล้วมันก็ดี ขอแค่ไม่ได้มีเหตุผลอย่างอื่นในใจเท่านั้นก็พอส่วนคาลวิน บุตรชายคนเล็กที่แสนจะอบอุ่นนั่นก็ด้วย บ่อยครั้งกว่าคนเป็นพี่ที่กลับมากินข้าวเย็นกับแม่ แต่พักหลังแฟนหายคาลวินเองก็หาย ไม่รู้ว่าหายไปด้วยกันหรือต่างฝ่ายต่างแยกกันอยู่ ไม่มีคำตอบอะไรที่มันชัดเจนเลย“ขอโทษด้วยนะครับแม่ที่พักนี้ไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยเลย” ทั้งน้ำเสียงและแววตา อบอุ่นจนคนเป็นแม่ใจฟู“ไม่เป็นไรเลยลูก แม่ไม่ได้จะบ่นอะไรเลยนะ แค่แซวเฉยๆ”“แบบนี้คุณแม่เหงาแย่เลย”“เหงาอะไรกันล่ะ เวลาทานข้าวก็มีทีวีให้ดู คนในบ้านก็เยอะแยะ ไม่ได้เหงาอะไรขนาดนั้น ลูกๆ ใช้ชีวิตกันได้เต็มท

“แช่อ่างไหม” ไม่ถามเปล่า ไคเลอร์อุ้มร่างบางขึ้นแนบอกก่อนจะพาตรงดิ่งไปยังอ่างด้วยกัน มือหนาเลื่อนไปเปิดและเริ่มปรับอุณหภูมิน้ำ พร้อมๆ กับการไล่ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างบอบบาง ความใกล้ชิดส่งผลให้เราสองได้กลิ่นหอมๆ จากเนื้อตัวกันและกันอย่างชักเจน“พักนี้หุ่นดีกว่าตอนที่กลับมาเจอกันวันแรกอีกนะ” ไคเลอร์ไล่สายตาสำรวจร่างบองบาง ที่จริงพลอยชมพูหุ่นดีอยู่แล้ว แต่พักนี้หน้าอกเธออวบแน่นขึ้น ทุกสัดส่วนกระชับจนทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้น“อ้วนขึ้นเหรอคะ”“ไม่อ้วน สมส่วน กำลังพอดี ช่วงแรกๆ ที่กลับมาเจอกันเธอผอมลง ตัวเล็กลงมาก” “ชีวิตมันแตกต่างจากตอนที่อยู่กับเฮียเลอร์มาก มากจริงๆ ค่ะ” บอกอย่างจริงใจ ไม่ปฏิเสธเลยว่าก่อนหน้านี้ที่ชีวิตเธอมันดีมันก็เป็นเพราะเขา“แล้วทำไมถึงทิ้งพี่ ทิ้งโดยไม่บอกให้รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ผิดอะไร แบบนั้นมันเกินไปนะ” ถึงปากจะบอกว่าเกินไป ทว่าสายตากลับไม่เหมือนคนโกรธกัน ร่างสูงโน้มเข้ามาหาก่อนจะฝังจูบเบาๆ ที่หน้าผากมน “พี่เลอร์….” ในจังหวะที่เธอกำลังตัดสินใจที่จะบอกความจริงทุกอย่าง ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นและทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอคิดให้เขารู้ในวันนี้ซะ แต่ไม่ทันได้เปิดปากออกมา เสี

วันต่อมา หมับ~ แรงโอบกอดจากทางด้านหลังส่งผลให้ร่างบอบบางเสียหลักเซไปด้านหน้าเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาที่เธอจำได้ดีทำให้เลิกสงสัยว่าใครกันที่กล้าทำแบบนี้ จะมีก็แต่ความเกรงใจที่กลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้าจนต้องเอียงใบหน้ามองหาแม่บ้านอีกคนที่ก่อนหน้านี้หยิบจับช่วยเธออยู่ในครัว "ตื่นมาทำอะไรแต่เช้าครับ" ไคเลอร์กระซิบถามจากนั้นก็กดปลายจมูกโด่งคมลงบนขมับบางหนักๆ ตอนนี้เป็นเวลาตีห้า ถ้าจะมีคนตื่นนอนแล้วก็คงมีแต่แม่บ้านที่ต้องลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเท่านั้น"ปกติไม่ค่อยมีเวลาว่าง วันนี้เลยตั้งใจลุกขึ้นมาช่วยทำอาหารให้คุณแม่น่ะค่ะ" "ขยันเกินไปแล้ว มีอะไรให้พี่ช่วยไหม" "พี่เลอร์ปล่อยก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น" บอกออกมาก่อนจะดึงข้อมือหนาออกจากเอวคอด เอี้ยวตัวออกมาอีกด้าน รักษาระยะห่างอย่างจงใจ "โกรธอะไรพี่หรือเปล่า ทำไมเช้านี้ถึงดูไม่ค่อยสดใสเลย" "ก็ปกตินะคะ หรือพี่มีอะไรที่คิดว่าพลอยต้องโกรธพี่เหรอ" ย้อนถามพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก หากเขาจะมองว่าเธอไม่ปกติ ไม่เหมือนเดิม มันก็เป็นปัญหาของเขา อะไรเป็นยังไงเขานั่นแหละที่รู้ดีแก่ใจ ครืด~ ครืด~ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารส

@คอนโดมิเนียมของไคเลอร์แกร๊ก~ ประตูห้องชุดถูกเปิดจากคนที่อยู่ด้านนอก ส่งผลให้ร่างบอบบางของคนที่นั่งคอยอยู่ที่โซฟาขยับตัวลุก ก้าวขาวิ่งเข้าไปหาคนตัวโตและสอดแขนเข้าไปกอดกายหนาเอาไว้ทันที ไม่รู้ว่าวินาทีนี้เธอควรจดจ่ออยู่ที่สิ่งใดก่อน ระหว่างบางเรื่องที่มันค้างคา บาดแผลบนใบหน้า หรือสีหน้าเรียบเฉยที่ไม่สามารถคาดเดาสิ่งใดได้เลย “ขอโทษนะพี่เลอร์… ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องมาเดือดร้อนแบบนี้” “ร้องไห้เหรอ?” ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปประคองแก้มเนียนนุ่ม ดันให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเพื่อให้เราสองได้สบตากันริมฝีปากอวบอิ่มของคนถูกถามเม้มเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ บางครั้งก็เห็นความห่วงใยในตาของเขา บางครั้งก็ไม่เห็นอะไรเลย มันเลยทำให้เธอรู้สึกสับสนและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน “เราไปนั่งคุยกันไหมคะ พลอยว่ามันมีหลายเรื่องเลยที่เราต้องคุยกัน” คนบอกอยากดึงเขาไปที่โซฟาพร้อมกัน ไปคุยมันจะได้จบๆ จากนี้จะได้ไม่มีสิ่งใดค้างคาอีกแล้ว แต่แทนที่ไคเลอร์จะยอมเดินไปพร้อมเธอ เขากลับใช้มือสอดเข้าไปประคองท้ายทอยของเธอให้เชิดขึ้น ก่อนจะประกบริมฝีปากกระแทกลงไป แม้จะตกใจในคราแรก แต่พลอยชมพูไม่ได้ขัดขืน ต่อให้เขาทำ