All Chapters of ภายหลังหมอกฝนก็พลันจางหาย: Chapter 11 - Chapter 20

“อะไรนะ?”หนิงหร่านชะงักไป ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ลู่เฟ่ยถึงดูผิดปกติไป ที่แท้ก็เป็นเพราะ…ลูกของฉู่เยียนไม่อยู่แล้วเหรอ?ในดวงตาของเธอปรากฏรอยยิ้มบางเบาที่แทบมองไม่เห็น เด็กคนนั้นไม่มีแล้ว ดีจริง ๆ! เธอกำลังกลัดกลุ้มอยู่พอดีว่าจะทำอย่างไรให้ลู่เฟ่ยหย่ากับฉู่เยียน ตอนนี้เด็กไม่มีแล้ว อุปสรรคก็หายไป พวกเขาก็สามารถอยู่ด้วยกันได้แล้ว“วันนั้นที่บาร์ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันก็จะไม่โยนความโกรธไปใส่เสี่ยวเยียน และยิ่งไม่คิดจะผลักเธอลงบันได ลูกของฉันกับเขาก็จะไม่ต้องตาย!”ยิ่งลู่เฟ่ยพูดมากเท่าไหร่ ยิ่งบีบแขนของเธอแน่นขึ้นเท่านั้นหนิงหร่านร้องออกมาเพราะเจ็บ “พี่ลู่เฟย ใจเย็นก่อนเถอะ เรื่องวันนั้นมันไม่ใช่ความผิดของพี่เลยนะ เป็นเพราะพี่ฉู่เยียนต่างหาก ที่ตั้งใจสาดน้ำใส่ฉันเอง พี่เคยพูดไม่ใช่เหรอ ว่าเธอทำเรื่องพวกนั้นไว้ เด็กในท้องสักวันก็ต้องได้รับกรรม บางที…นี่อาจเป็นกรรมของเธอก็ได้!”“เธอว่าอะไรนะ!”สีหน้าของลู่เฟ่ยมืดครึ้ม เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าหนิงหร่านที่มักจะอ่อนโยนและไร้เดียงสา จะพูดคำพูดแบบนั้นออกมาได้ผู้จัดการรู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล จึงรีบเข้า

ตอนที่ลู่เฟยโทรมา ฉู่เยียนกำลังนอนอาบแดดอยู่บนชายหาดที่มัลดีฟส์ทิวทัศน์ทางนี้สวยงามมาก ฉู่เยียนไม่เคยเห็นทะเลมาก่อน เธอจึงชอบมันเหลือเกินเดิมทีหลังจากสูญเสียลูกไป เธอรู้สึกเสียใจอย่างหนัก แต่พอได้มาที่นี่ ทุกอย่างในใจก็พลันปลอดโปร่งขึ้นครูฝึกเตรียมจะพาพวกเธอลงไปดำน้ำตื้น แต่โทรศัพท์ของฉู่เยียนก็ดังไม่หยุดเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พอเห็นชื่อคนโทรเข้า ก็เข้าใจทันทีว่าลู่เฟ่ยน่าจะเห็นใบหย่าแล้ว และคงรู้ด้วยว่าลูกของพวกเขาไม่อยู่แล้วฉู่เยียนไม่อยากสนใจเขา จึงกดตัดสายทิ้งทันทีลู่เฟ่ยไม่ยอมแพ้ เขาโทรซ้ำแล้วซ้ำอีก ครั้งแล้วครั้งเล่าครูฝึกเร่งเธอว่า “ดูเหมือนทางนั้นจะมีเรื่องด่วนนะ เธอรับสายก่อนเถอะ พวกเราจะได้รอเธอลงน้ำพร้อมกัน”ฉู่เยียนสูดลมหายใจลึก รู้สึกว่าบางเรื่องควรพูดให้ชัดเจนเสียที จึงตัดสินใจรับสาย“ฮัลโหล?”“เสี่ยวเยียน! ในที่สุดเธอก็ยอมรับสายฉันแล้ว!”เสียงของลู่เฟ่ยที่เต็มไปด้วยความร้อนรนดังมาจากปลายสาย ฉู่เยียนกระพริบตาเล็กน้อยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินลู่เฟ่ยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?”“เธออยู่ที่ไหน? ฉัน

เมื่อสามปีก่อน ตอนที่หนิงหร่านได้รับคัดเลือกให้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ลู่เฟ่ยเป็นคนบอกให้เธออย่าไปเธอไม่ลังเลเลยที่จะบอกเลิกกับเขา เธอบอกว่าความฝันของเธอคือการเป็นดารา และเธอจะไปไล่ตามความฝันของตัวเอง ไม่มีวันหันหลังกลับแม้ลู่เฟ่ยจะบอกว่าเขาสนับสนุนให้เธอไปต่างประเทศ และจะรอเธอกลับประเทศ เธอก็ยังไม่ยอม บอกว่ากลัวว่าระหว่างอยู่ต่างแดนหลายปีจะห้ามใจไม่ไหวแล้วมีคนอื่น จึงยืนยันว่าจะต้องเลิกกับลู่เฟ่ยให้ได้สามปีต่อมา เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว แต่เธอกลับปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหันตอนที่เธอกลับมา ยังตั้งใจส่งข้อความถึงเขาให้ไปรับที่สนามบินด้วยเขายอมรับว่า ตอนที่ได้พบหนิงหร่านอีกครั้ง ยังรู้สึกหวั่นไหวเหมือนตอนวัยหนุ่มเขาเติบโตมากับหนิงหร่านมาตั้งแต่เด็ก หนิงหร่านอายุน้อยกว่าเขาสามปี เขามักจะเอ็นดูเธอเหมือนเจ้าหญิง คอยทะนุถนอมไว้ในอุ้งมือเสมอพอโตขึ้น ทั้งคู่ก็คบกันอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วใครจะคาดคิดได้ล่ะว่าวันหนึ่งจะกลายมาเป็นแบบนี้?“พี่ลู่เฟ่ย... ฉันเสียใจแล้ว” หนิงหร่านพูดเสียงแผ่วเบา ใบหน้าซีดเซียว “ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ ว่าพี่ต่างหากที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน ฉันรักพ

“ลู่เฟ่ย! คุณจะทำอะไรน่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”พอเห็นว่าเขาปีนเข้ามาได้ ฉู่เยียนก็โกรธจัดจนแทบระเบิด“ฉันไม่ไป เว้นแต่เธอจะยกโทษให้ฉันก่อน!”ลู่เฟ่ยเดินเข้ามาพยายามจะกอดเธอ แต่กลับถูกเธอตบหน้าอย่างแรง“ฉันบอกให้ออกไป! นี่มันห้องของฉัน คุณบุกเข้ามาเองแบบนี้ ฉันสามารถเรียกตำรวจมาจับคุณได้นะ รู้ไว้ด้วย!”“จะเรียกก็รียกไปเลย ขอแค่เธอยกโทษให้ฉัน ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ฉันจะไม่โกรธเลย!”เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของลู่เฟย ฉู่เยียนก็รู้สึกเหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก“ลู่เฟ่ย คุณต้องการอะไรกันแน่? คุณจะเลิกวุ่นวายได้หรือยัง?? ฉันหนีมาถึงที่นี่แล้ว คุณก็ยังจะตามมาอีก ฉันยอมให้คุณกับหนิงหร่านได้อยู่ด้วยกันแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปไม่ได้เลยหรือยังไง?” “ฉันกับหนิงหร่านไม่ได้มีอะไรกันเลย! คนที่ฉันรักคือเธอต่างหาก!”“ฮ่าฮ่าฮ่า!”ทันทีที่ลู่เฟ่ยพูดจบ ฉู่เยียนก็เหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง“ลู่เฟ่ย คุณเป็นโรคจิตหรือเปล่า?” หลังจากหัวเราะจบ ดวงตาของฉู่เยียนก็เริ่มแดงขึ้นทีละน้อย “คุณบอกว่ารักฉันที่สุดเหรอ? รักฉันที่สุดจนจำวันฉันตั้งครรภ์ไม่ได้อย่างนั้นสิ รักฉันที่สุดจนในวันครบรอบแต่ง

“อ้าว ประธานลู่ มาแล้วเหรอ?”ชายร่างอ้วนที่นั่งอยู่บนโซฟาเลิกคิ้วมองเขาแวบหนึ่ง ลู่เฟ่ยถึงได้เห็นชัดว่าชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่คือประธานหวังนั่นเอง“ประธานหวัง”ลู่เฟ่ยหรี่ตา มองหนิงหร่านด้วยความตกใจ เธอกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง? ทำไมถึงยอมให้ใครมาจับต้องตัวเธอได้ง่าย ๆ แบบนั้น?“มาช้าขนาดนี้ ก็ลงโทษตัวเองสามแก้วเลยแล้วกัน”ประธานหวังชี้ไปที่เหล้าบนโต๊ะ สั่งให้ลู่เฟ่ยดื่มแต่เขาไม่ได้มาสายเลยสักนิด แถมยังมาถึงก่อนเวลาหลายนาทีด้วยซ้ำ“ยืนเฉยอยู่ทำไมล่ะ? ประธานลู่มีเรื่องจะมาขอความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นแล้วแม้แต่ดื่มเหล้าสักแก้วยังไม่ยอม แบบนี้ก็ดูจะไม่มีน้ำใจเกินไปหน่อยนะ”ข้าง ๆ ยังมีชายอีกคนหนึ่ง อุ้มผู้หญิงคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขนเช่นกันลู่เฟ่ยจำได้ดี ว่าเธอคือดาราสาวที่เข้าสู่วงการพร้อมกับหนิงหร่าน ตอนนี้ก็ซบอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชาย ปล่อยให้เขาทำตามใจเหมือนกันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นทันที เขารีบพุ่งเข้าไปคว้ามือของหนิงหร่านไว้“เธอกำลังทำอะไร? ไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”“ปล่อยฉันนะ!”หนิงหร่านสะบัดมือเขาออก “พี่คิดว่ามาวันนี้เพื่ออะไรกัน? พี่มาขอใ