All Chapters of ภายหลังหมอกฝนก็พลันจางหาย: Chapter 1 - Chapter 10

วันครบรอบแต่งงานสามปีของฉู่เยียนและลู่เฟ่ย เขาเชิญเพื่อน ๆ ทุกคนมาร่วมฉลองด้วยกันแต่พอเธอมาถึงงาน กลับเห็นว่าเขาคุกเข่าข้างเดียวขอเพื่อนสาวที่โตมาด้วยกันแต่งงานห้องส่วนตัวอันกว้างใหญ่ ทุกคนต่างตะโกนว่า “ตกลงเขาไปสิ! ตกลงเขาไปสิ!”“จูบหนึ่งที ลู่เฟ่ย! อย่าหาว่าพวกเราไม่ให้โอกาสนายเลยนะ ใคร ๆ ก็รู้ว่าถึงนายจะแต่งงานแล้ว ก็ยังชอบหนิงหร่านอยู่!”“อย่าล้อเล่นเลย ถ้าพี่ฉู่เยียนมาเห็นเข้า เธอต้องโกรธแน่ ๆ”หนิงหร่านก้มหน้าด้วยท่าทีเขินอาย “ยังไงพี่ฉู่เยียนก็ตั้งครรภ์แล้ว ไม่ควรโมโห”“ลู่เฟ่ย นายถอยไม่ได้เชียวนะ แพ้เกมกล้าได้กล้าเสียแล้ว! โอกาสดีแบบนี้ ต้องจูบให้ได้!”เพื่อน ๆ ยังคงส่งเสียงแซวกันต่อ ลู่เฟ่ยมองหญิงสาวตรงหน้า ใจพลันสั่นไหว แล้วก็กำลังจะก้มลงไปจูบเธอตอนที่ลู่เฟ่ยกำลังจะจูบหนิงหร่าน เสียงของฉู่เยียนก็ดังขึ้นจากทางประตูว่า “กำลังทำอะไรกันอยู่?”ทุกคนต่างตกใจ พอเห็นฉู่เยียนก็รีบช่วยกันพูดแก้ตัวแทนลู่เฟ่ยทันที“ไม่ได้ทำอะไรหรอก พี่สะใภ้ พวกเราแค่เล่นกันเฉย ๆ!”“เล่นกันเหรอ? เกือบจะจูบกันอยู่แล้ว ยังบอกว่าแค่เล่นอีกเหรอ?”ฉู่เยียนมองด้วยสีหน้าเย็นชา เพื่อน ๆ ของลู่เฟ่ย

“แล้วพ่อของเด็กไปไหนล่ะ? ฉันโทรเรียกให้เขามาดูแลเธอ”ฉู่เยียนกระพริบตาเบา ๆ เอ่ยด้วยเสียงอ่อนแรงว่า “ลูกคนนี้... ไม่มีพ่อ”“เป็นไปได้ยังไงกัน” หมอพลิกดูประวัติของเธอพลางพูดว่า “ฉันเห็นว่าคุณแต่งงานแล้วนะ มีสามีด้วย แต่ตอนมาตรวจครรภ์ก็ไม่เคยเห็นเขามาด้วยเลย เรื่องแท้งลูกใหญ่โตขนาดนี้ เขายังไม่มาอีกเหรอ?”ฉู่เยียนเพิ่งจะรู้ตัวว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่มาตรวจครรภ์ เธอก็มาเพียงลำพังเสมอสามเดือนก่อน เธอตรวจพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ ตอนแรกลู่เฟ่ยก็รู้สึกดีใจมาก บอกว่าจะมาด้วยกันตอนทำอัลตราซาวด์ครั้งแรกแต่ในวันนั้นเอง หนิงหร่านกลับมาแล้วหลังจากที่หนิงหร่านกลับมา หัวใจของลู่เฟ่ยก็แทบไม่อยู่กับเธอทุกครั้งที่เธอตรวจครรภ์ เขาก็มักจะอ้างว่ามีธุระอยู่เสมอที่จริงแล้วเธอรู้มานานแล้วว่าลู่เฟ่ยกับหนิงหร่านแอบเจอกันมาหลายครั้ง เพียงแต่เธอเห็นแก่ลูกในท้อง จึงไม่เคยพูดออกไปเท่านั้นตอนนี้ลูกก็จากไปแล้ว เธอจะไม่ให้โอกาสเขาทำร้ายตัวเองได้อีกเธอตัดสินใจจะหย่ากับลู่เฟ่ยวิ่งตามเขามานานถึงเจ็ดปีแล้ว... ตอนนี้เธอเหนื่อยแล้ว“ถ้าคนที่บ้านไม่มาล่ะก็ คุณต้องไปชำระค่ารักษาเองนะ”หมอออกใบให้นอนพ

ลู่เฟ่ยมีอสังหาริมทรัพย์อยู่มากมาย แต่มีเพียงหลังเดียวเท่านั้นที่มีชื่อของเธอบ้านหลังนั้นอยู่ในหมู่บ้านข้าง ๆ นี่เอง เป็นของที่คนในตระกูลลู่มอบให้เธอหลังจากรู้ว่าเธอตั้งครรภ์เธอกำลังจะหย่ากับลู่เฟ่ยในไม่ช้านี้ ช่วงนี้เลยอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียวสักพักไม่ว่าจะเป็นหนิงหร่าน หรือลู่เฟ่ย เธอก็ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้นดังนั้นเธอจึงเสนอว่า “มีบ้านอยู่ที่หมู่บ้านข้าง ๆ ไม่ใช่เหรอ? ให้คุณหนิงไปอยู่ที่นั่นสิ จะได้สะดวกหน่อย”“นั่นมันบ้านของเธอ”ลู่เฟ่ยขมวดคิ้ว คิดในใจว่า ทำไมฉู่เยียนถึงได้ใจกว้างขนาดนี้“ถ้าคุณหนิงต้องการ ก็ให้เธออยู่ไปเถอะ”เธอยกเท้าขึ้น ตั้งใจจะเดินขึ้นไปบนชั้นบนลู่เฟ่ยเรียกเธอไว้ “ไม่กินโจ๊กเหรอ?”“ไม่กิน”เธอเกลียดอาหารทะเล และเกลียดที่สุดก็คือโจ๊กทะเลตอนที่ฉู่เยียนเดินลงมาชั้นล่างอีกครั้ง ในห้องนั่งเล่นไม่เหลือเงาของหนิงหร่านและลู่เฟ่ยแล้ว เหลือเพียงแม่บ้านที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่เท่านั้น“คุณนายคะ คุณผู้ชายไปที่หมู่บ้านข้าง ๆ กับคุณหนิงแล้วค่ะ”“อืม”หลังจากแม่บ้านพูดจบ ฉู่เยียนก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษต่อจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของลู่เฟ่ยก็ดังขึ้น

“เธอจะไปถือสาได้ยังไงกันล่ะ? ก็ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรานี่นา”ลู่เฟ่ยลุกขึ้น หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา แล้วเช็ดคราบซุปที่มุมปากของหนิงหร่านอย่างอ่อนโยน“ยัยตัวตะกละ โตขนาดนี้แล้วยังกินเลอะเทอะเหมือนลูกแมวน้อยอยู่เลยนะ”คลื่นไส้พลุ่งขึ้นมาในอก ฉู่เยียนไม่อยากมองพวกเขาทั้งคู่แม้แต่นิดเดียว“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับก่อนนะ”“เป็นอะไรหรือเปล่า?”ลู่เฟ่ยมองเธอด้วยความกังวล “ลูกในท้องดื้ออีกแล้วเหรอ? เจ้าตัวเล็กนี่ไม่เชื่อฟังเอาเสียเลยนะ”ตอนที่เธอคิดว่าเขาจะไปส่งเธอกลับบ้าน ลู่เฟ่ยกลับพูดว่า “ถ้าเธอรู้สึกไม่สบาย ก็กลับไปก่อนเถอะ รอให้เสี่ยวหร่านกินเสร็จแล้ว ฉันจะกลับไปหานะ”ฉู่เยียนมองเขา แววตาเผยรอยเย้ยหยันต่อตัวเองอยู่แผ่วเบาในใจของเขาตลอดมา ต่อให้เธอกำลังตั้งครรภ์ ก็ยังเทียบไม่ได้กับหนิงหร่านที่แค่หิวข้าวจู่ ๆ สัญญาณเตือนควันก็ดังขึ้น มีคนตะโกนว่า “ไฟไหม้! รีบหนีเร็ว!”ฉู่เยียนยังไม่ทันตั้งสติ ก็มีผู้คนกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูออกไปข้างนอกด้วยความตื่นตระหนกในขณะที่สถานการณ์วุ่นวายไปหมด ฉู่เยียนยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเธอเผลอมองไปทางลู่เฟ่ยตามสัญ

หลังจากลู่เฟ่ยไปส่งหนิงหร่านถึงบ้าน เขาก็ตั้งใจจะกลับ แต่หนิงหร่านก็รบเร้าเขาไม่ให้ไป“จะทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกแล้วเหรอ? พี่ลู่เฟ่ย…พี่ก็รู้ว่าฉันกลัวความโดดเดี่ยวนี่นา”“เธอให้ผู้จัดการมาอยู่เป็นเพื่อนได้นะ เสี่ยวหร่าน ฉันต้องกลับแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเสี่ยวเยียน ฉันเคยสัญญาไว้กับเธอว่าจะอยู่ฉลองด้วยกัน”ลู่เฟ่ยมองนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอด เวลานี้ฟ้ามืดแล้ว เขาไม่รู้ว่าฉู่เยียนกลับถึงบ้านหรือยังพอนึกถึงสภาพของเธอในวันนี้ เขาก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้คนที่กำลังตั้งครรภ์ มักจะอ่อนไหวและคิดมากกว่าคนทั่วไปตอนที่สัญญาณเตือนไฟไหม้ดังขึ้นในวันนี้ เขากลับไม่ได้คิดถึงเธอกับลูกเลย ช่างน่ารังเกียจสิ้นดีหนิงหร่านเม้มริมฝีปากสีแดงขึ้นเล็กน้อย “ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้พี่ต้องมาหาฉันนะ”“พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”ลู่เฟ่ยรีบกลับมาถึงบ้านอย่างรวดเร็ว แต่พอผลักประตูห้องนั่งเล่นเข้าไป เขากลับไม่เห็นฉู่เยียนถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาที่เขากลับมาช้า เธอมักจะนั่งรอเขาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ถักเสื้อไหมพรมให้ลูกน้อยที่ยังไม่ลืมตาดูโลกไปพลาง พร้อมกับเฝ้ารอเขากลับมาแต่วันนี้ ห้องนั่งเล่นกลับว่างเปล่าไร้ผู้คน ไม่มีเ