-๒๕- ถ้ามันไปข้าต้องไปด้วย

มือเล็กของหวานใจจับสร้อยพระในมือแล้วพลิกไปมา เหมือนจะคุ้นตาและเคยเห็นมันมาก่อนแต่คงแค่ผ่านๆ เพราะต่อให้ใช้ความคิดเท่าไหร่เธอก็นึกไม่ออก ทันทีที่เสียงของประตูเปิดเข้ามาหวานใจก็รีบกำสร้อยเอาไว้ในมือแน่น ยายนวลเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยปากชวนเธอลงไปช่วยกันทำมื้อเย็น หวานใจพยักหน้าตอบรับอย่างรู้ความ เธอรอให้ยายนวลเดินลงไปก่อนแล้วค่อยซ่อนสร้อยเส้นนั้นเอาไว้ใต้หมอน

กว่าจะทำมื้อเย็นเสร็จก็ร่วมชั่วโมงกว่า หวานใจขอตัวมาอาบน้ำอาบท่าก่อนที่จะมืดเพราะวันนี้ไม่มีใครอยู่เฝ้าประตูหน้าห้องน้ำให้ เธอเดินออกมาจากตัวบ้างพร้อมกับผ้าถุงแล้วอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำก่อนจะเจอกับกะทิที่ยืนกอดอกมองอยู่พร้อมกับแม่หมอก้อนด้วย

"ฉันว่ายังไงมันก็เป็นแกที่เป็นหนอนบ่อนไส้ เอาเรื่องนี้ไปบอกโจรบ้านอื่น" 

กะทิพูดขึ้นเสียงดังราวกับหวังให้คนอื่นได้ยินแล้วมันก็เป็นไปอย่างนั้น ชาวบ้านเริ่มเดินมารวมตัวกันอยู่ตรงนี้แล้ว

"จะให้ฉันพูดอีกกี่รอบว่าฉันไม่รู้เรื่อง"

"ถ้าไม่ใช่ว่าเอ็งเป็นหนอนบ่อนไส้ ก็คงเพราะว่าเอ็งเป็นตัวกาลกิณีนั่นแหละ ถึงได้เกิดแต่เรื่องไม่รุ้จักจบจักสิ้น" &