All Chapters of BAD BABY (SEAN) : ตกหลุมรักร้าย...นายจอมโหด: Chapter 11 - Chapter 20

(Sean’s talk)หลังจากอาจารย์ยกคลาสกระทันหันทำให้ผมและพวกเพื่อนๆ ว่างกันยาว แล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนกันด้วยเลยเลือกมานั่งกันที่โต๊ะม้าหินหน้าคณะ ไม่ทันไรเพื่อนผมคนหนึ่งมันก็เปิดประเด็นขึ้นมาทันที“เฮ้ย… เรื่องที่รุ่นน้องโดนทำร้ายในห้องน้ำสงสัยจะจริงว่ะ ไม่งั้นอาจารย์ไม่เลิกคลาสแบบนี้หรอก”“เออ! กูว่าหลังจากนี้คณะเราดังแน่เลยเว้ย ปกติมีแต่เด็กวิศวะผู้ชายตีกันต่อยกัน แต่นี่เป็นนักศึกษาหญิงต่างคณะถูกทำร้าย เรื่องใหญ่แน่ๆ”ผมนั่งฟังพวกมันเงียบๆ โดยที่ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร นึกไปถึงคนที่พวกมันกำลังพูดถึงก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ จากที่ได้ยินตอนอยู่ในห้องเรียนเพื่อนของผมที่ชื่อเอต้องอุ้มเธอไปที่ห้องพยาบาล แสดงว่าอาการคงจะหนักน่าดู“แล้วน้องเขาไปมีเรื่องกับใครวะ ถึงได้โดนขนาดนั้นน่ะ”“ก็ถ้าพวกมึงอยากรู้ก็ถามมันดูสิวะ โน้น! มันเดินมานั่นแล้ว” ไอ้ร็อคที่นั่งเงียบอยู่ข้างผมมาตลอดพูดขึ้นและพยักหน้าไปทางหนึ่งผมหันไปมองตามทางที่ไอ้ร็อคบอกก็เห็นไอ้เอเพื่อนในกลุ่มของผมเอง ซึ่งมันก็คือคนที่ช่วยเลิฟไว้นั่นแหละ“ไอ้เอมึงมาก็ดีแล้ว พวกกูอยากรู้ใจจะขาดแล้วเนี่ย เรื่องของน้องที่ถูกทำร้ายน่ะ เล่าให้ฟังหน่อ

เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการร้าวระบมและไข้ขึ้น ฉันนอนซมอยู่บนเตียงตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายโดยที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย จนตอนนี้ท้องก็เริ่มร้องจนนอนนิ่งบนเตียงต่อไม่ได้อีก เลยเดินเข้าครัวเพื่อหาอะไรทานเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะเดินกลับไปนอนต่อ ในช่วงเย็นอลิซก็กระหืดกระหอบซื้ออาหารเข้ามาให้หลายอย่าง พร้อมกับสั่งอะไรอีกมากมายจนฉันจำไม่หมดก่อนจะรีบกลับไปทำงาน“เฮ้อ…”ฉันถอนหายใจอย่างเหงาๆ จะนอนก็นอนไม่หลับเพราะนอนมาทั้งวันแล้ว ส่วนอาการไข้ของตัวเองก็ลดลงแล้ว ฉันกวาดตามองไปรอบห้องอย่างเบื่อหน่าย ก่อนตัดสินใจว่าคืนนี้จะดูซีรี่ย์ที่ตัวเองดูค้างเอาไว้ให้จบ ยังไงพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดอยู่แล้วจะนอนตื่นสายก็ไม่เป็นไร“ลงไปซื้อขนมมากินด้วยดีกว่า”ฉันไม่รอช้าให้เสียเวลารีบเปลี่ยนจากเสื้อนอนมาใส่เสื้อฮู้ดคว้ากระเป๋าตังค์กับคีย์การ์ดลงไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตทันที ฉันเลือกหยิบขนมสองสามอย่างก่อนจะเดินกลับมายังคอนโด วันนี้อากาศดีมากฉันเลยเดินเอื่อยๆ มองข้างทางที่ไร้ผู้คนอย่างผ่อนคลาย“ได้สูดอากาศตอนกลางคืนแบบนี้ค่อยรู้สึกดีหน่อย”ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงทางเข้าคอนโด สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่หน้

ฉันถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินทันที หลังจากที่พาร่างของตัวเองลงมาจากแท๊กซี่ได้อย่างทุลักทุเล ตอนนี้ภายในห้องฉุกเฉินก็วุ่นวายกันมาก เพราะฉันมาเยือนโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นครั้งที่สาม ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องปกติอีกแล้วเพราะการที่ไหล่หลุดเป็นครั้งที่สามอาจจะส่งผลให้แขนของฉันใช้การไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์อีก เส้นเอ็นรวมถึงกระดูกข้อต่ออาจจะมีปัญหาทำให้แค่ใส่เฝือกอย่างเดียวอาจจะไม่ช่วยให้ดีขึ้นฉันถูกพาไปเอ็กซเรย์อย่างละเอียด คุณหมอเลยสรุปว่าฉันต้องได้รับการผ่าตัดเพราะเอ็นหัวไหล่ฉีก ทำให้ต้องผ่าตัดในทันที หัวไหล่ฉันบวมและเขียวจนคุณหมอบอกว่าจะรอผ่าในวันพรุ่งนี้ไม่ได้ต้องผ่าเดี๋ยวนี้แล้วก็นั่นแหละค่ะ ฉันถูกพาขึ้นเขียงในที่สุด ไม่รู้เหมือนกันว่านานแค่ไหนแต่ฉันมารู้สึกตัวอีกทีก็เช้าของอีกวันแล้ว ในห้องพักฟื้นนี้มีเพียงแค่ฉันเท่านั้น พอเริ่มขยับความเจ็บที่หัวไหล่ก็แล่นแปลบไปทั่วตัว จนต้องนิ่วหน้าออกมาด้วยความทรมานตอนนี้ฉันมีเฝือกที่ช่วยพยุงหัวไหล่แบบจัดเต็มครบเซ็ต จะขยับเขยื้อนก็แสนจะลำบากไม่สบายตัว“เฮ้อ! เกิดเป็นฉันทำไมมันลำบากอย่างนี้นะ” ฉันบ่นอย่างท้อใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหนึ่งที่ใช้ประกันได้คุ้มเกินคุ้

หลังจากที่เหวอไปกับคำตอบของร็อค สติของฉันกับอลิซก็ยังไม่ได้กลับมาเต็มร้อย ยิ่งนึกถึงคำตอบของเขาตอนที่อยู่ร้านข้าวต้มฉันก็อยากจะกรีดร้องออกมาให้เหมือนสัตว์ถูกเชือด เพื่อปลดปล่อยความอึดอัดขับแค้นใจออกมาให้หมด พวกเขายังคงเป็นปิศาจที่ร้ายกาจในสายตาของฉันไม่เปลี่ยน“รัก...เราต้องทำจริงๆ ใช่ไหม ฉันไม่อยากทำเลย” อลิซนั่งหมดอาลัยตายอยากบนโซฟาตัวเดียวกับฉัน“แต่พวกเขาสัญญาแล้วว่าถ้างานนี้เสร็จ พวกเขาจะไม่มายุ่งกับพวกเราอีก ฉันคิดว่าเราต้องทำเพื่ออิสรภาพของพวกเรานะ”ฉันรู้สึกว่าเสียงตัวเองแห้งแร้งไร้ชีวิตสิ้นดี สิ่งที่พวกเขาขอมันหนักสำหรับเราสองคนก็จริง แต่เพราะอยากจะหนีให้พ้นจากน้ำมือของพวกเขา คำตอบจึงมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นในตอนนี้คือยอมทำตามที่พวกเขาสั่ง“แล้วเราสองคนจะตายก่อนที่จะได้อิสรภาพรึเปล่า?” คำถามที่คล้ายกับละเมอของยัยอลิซ ทำให้ฉันคิดตามอย่างกังวล“เราต้องรอดสิ ยังไงเราก็ต้องรอด เรามาสู้เพื่ออิสรภาพของพวกเรากันดีกว่า” น้ำเสียงแข็งขันมุ่งมั่นของฉันพอจะทำให้สีหน้าของคนข้างๆ ดีขึ้น“งั้นก็มาลองกันสักตั้งแล้วกัน!” อลิซลุกขึ้นนั่งหลังตรงยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อเชคแฮนด์ ฉันไม่รีรอจับมือของ

“อื้อ!” ฉันครางในคออย่างรำคาญเมื่อรู้สึกเหมือนมีแมลงมาบินระอยู่แถวต้นคอฉันยกมือพัดไปบนอากาศเมื่อยังรู้สึกถึงลมร้อนๆ แมลงตัวนี้คงจะตัวใหญ่น่าดูแรงของลมถึงได้แรงอย่างกับลมหายใจของคนไม่มีผิด“จุ๊บ!”หื้อ...เสียงอะไรน่ะ แล้วทำไมฉันรู้สึกอุ่นๆ ที่ต้นคอด้านหลังหรือว่าฉันจะถูก...แมลงกัด แต่เสียงแมลงกัดมันแปลกๆ อยู่นะ เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็ใช้มือกุมคอตัวเองทันที ก่อนจะหันไปมองเจ้าแมลงที่บังอาจมากัดต้นคอของฉันได้“เอ๊ะ! ทำไม...?” แมลงตัวนี้หน้าตาเหมือนฌอนเลยล่ะ มีแมลงยักษ์ที่หน้าตาแบบนี้บนโลกใบนี้ด้วยเหรอฉันคิดอย่างสงสัยพลางจ้องแมลงตรงหน้าไปด้วยอาการที่ยังไม่ตื่นเต็มตา แต่เดี๋ยวนะ! ยัยเลิฟบ้า แมลงบ้าอะไรจะหน้าเหมือนคน แถมตัวสูงใหญ่อย่างกับมนุษย์อีกด้วย“ฌอน...” ฉันขยี้ตาแรงๆ อีกครั้ง ก่อนจะมองตรงหน้าว่าคือคนไม่ใช่แมลงยักษ์อย่างที่ฉันคิดเพ้อเจ้อไป“นี่ถ้าฉันเป็นโจร เธอได้ตายคาห้องครัวไปแล้วยัยมัมมี่”น้ำเสียงห้วนๆ ดูหยิ่งๆ แบบนี้ใช่เลยล่ะ ฌอนตัวจริงเสียงจริง!“ฌอน!” ฉันตื่นเต็มตาโดยที่ไม่ต้องใช้น้ำล้างหน้าเลยล่ะ“เรียกอยู่ได้กลัวจะลืมชื่อฉันรึไง”ฉันกระพริบตาปริบๆ ตอนนี้สติกลับมาครบถ้วนสมบ