All Chapters of BAD BABY (SEAN) : ตกหลุมรักร้าย...นายจอมโหด: Chapter 1 - Chapter 10

“ร็อค!”เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนของเขา ซึ่งก็คือผู้ชายคนที่เหยียบแว่นของอลิซแตกนั่นแหละ“เออ! รู้แล้ว...วันนี้ฉันอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย ขอบใจนะยัยชี!” ร็อคหันไปตอบเพื่อนของเขาและโบกมือลาให้กับเราสองคน พร้อมกับรอยยิ้มพอใจราวกับอสูรร้ายที่ได้ล้างผลาญทุกอย่างจนราบเป็นหน้ากองไปแล้วฉันเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของผู้ชายสองคนเมื่อพวกเขาเดินออกไปแล้วอย่างไม่พอใจ ฉันไม่แปลกใจจริงๆ ว่าทำไมพวกเขาถึงมาเป็นเพื่อนกันได้ก็พวกเขานิสัยชั่วร้ายเหมือนกันยังไงล่ะ“รัก...แว่นเราแตกละเอียดเลยอ่ะ ฮือๆ...” อลิซก้มเก็บเศษแว่นไว้ในมือและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนอื่นฉันรู้ดีว่าทำไมอลิซถึงร้องไห้หนักขนาดนั้นก็แว่นอันนี้เป็นแว่นที่เธอได้เป็นของขวัญจากคุณแม่บุญธรรม ก่อนที่ท่านจะประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเป็นแว่นที่เก่ามากแล้วแต่อลิซก็เลือกที่จะใส่มันติดตัวตลอด“อย่าร้องไห้เลยนะ เราขอโทษ...ถ้าอลิซไม่เป็นเพื่อนกับเรา อลิซก็คง...”“รักอย่าพูดแบบนี้ ถ้ารักพูดอีกครั้งเราจะโกรธจริงๆ ด้วย” คนที่กำลังร้องไห้พูดสวนขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง“ตะ...แต่นี่แว่นโปรดของอลิซนะ” ฉันยังคงพูดอย่างรู้สึกผิด ไม่ว่ายังไงมันก็ลบความรู้ส

(Sean’s Talk)“ทำบ้าอะไรของเธอ!” ทำไมยัยนี่ถึงชอบทำให้ผมโมโหอยู่เรื่อยเลย รู้ว่าตัวเองเจ็บก็ยังจะเดินแล้วเป็นไงล้มไปกองที่พื้นเจ็บตัวเข้าไปอีก “ฌอน...”ก็ยังดีที่ปากไม่ได้เจ็บถึงได้เรียกชื่อของผมออกมาได้“อวดดีแล้วเป็นไง สภาพดูไม่ได้!” เห็นแล้วมันหงุดหงิดจริงๆ สภาพตัวเองอย่างกับมัมมี่ผีดิบขนาดนี้ ยังจะโง่เดินหนีถ้าให้ผมมาส่งที่โรงพยาบาลตั้งแต่แรกก็ไม่น่าเวทนาอย่างนี้หรอก ทำเป็นอวดเก่งสุดท้ายก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ล้มกลิ้งอยู่ที่พื้นอยู่ดี“...”“มองหน้าทำไม” ผมยืนกอดอกคร่อมร่างของยัยมัมมี่อย่างเอาเรื่องเพราะยังหงุดหงิดที่เธอเดินลงจากรถโดยที่ผมยังไม่อนุญาต เเม้ว่าตอนนั้นผมเองที่มัวเเต่อึ้งเเละทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้ให้เห็น จะร้องห้ามไว้ตอนที่เธอเดินลงจากรถ เเต่ปากของผมมันกลับไม่ขยับเเละไม่สามารถส่งเสียงออกไปได้เลยส่วนตอนนี้เพราะยังหงุดหงิดผมเลยยังไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเธอ ทำได้แค่กัดฟันข่มอารมณ์ไว้เพราะภาพที่เธอร้องไห้อ้อนวอนผมอย่างหวาดกลัวมันยังคงกวนใจผมอยู่ จนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ถ้าเวลาปกติผมคงว๊ากใส่ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจแค่เห็นเธอตัวสั่นร้องไห้ ม

ในเช้าของอีกวันฉันกำลังนั่งมึนอยู่กลางเตียง เมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองคิดว่าคงกลับไปแล้วตั้งเเต่เมื่อคืน กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ แผ่นหลังกว้างตึงเปลือยเปล่าขาวจัดเด่นหรา ใบหน้าหล่อร้ายเมื่อยามที่เขาตื่น แต่ตอนหลับกลับเหมือนเด็กน้อยที่ไร้พิษสงเเละยังคงความหล่อเหลาไม่เปลี่ยน เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยุ่งไม่เป็นทรงดูนุ่มน่าสัมผัส ทั้งหมดที่เป็นฌอนมันดูดีเเละเซ็กซี่ จนทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้จริงๆ“ทำไม...เขามานอนตรงนี้ได้ยังไงกัน แล้วทำไม…” ฉันได้เเต่จ้องคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอย่างสงสัยฉันนั่งมองฌอนอยู่พักนึง ก่อนจะได้สติรีบสะบัดหน้าแรงๆ ไล่ความคิดแปลกๆ ของตัวเองที่มันคอยเเต่จะสั่งให้เอื้อมมือเข้าไปสัมผัสร่างสูงอยู่ตลอด“หยุดๆ” ฉันรีบดีดตัวเองออกจากเตียงราวกับถูกไฟลวกเเต่ฉันลืมไปว่าตัวเองขาเจ็บผลที่ได้คืออะไรรู้ไหม...พอลงน้ำหนักไปที่ขาความเจ็บก็แล่นเข้ามาทำให้ประคองตัวเองไม่อยู่ ก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรมาพันอยู่ที่ขาซ้ำเข้าไปอีก ทำให้ล้มหน้าฟาดกับโต๊ะข้างเตียงเต็มแรงมันเจ็บจนชาไปหมด พอขยับก็ยิ่งเจ็บ ทำให้ฉันได้เเต่นอนตะแคงอยู่ที่พื้น สายตาพร่ามัวจนมองอะไรแทบไม่เห็น หูทั้งสองข้า

“ฉันถามว่าเธอตบหน้าฟ้าทำไม!”ฌอนตะคอกเสียงดังจนฉันสะดุ้งสุดตัว ตอนนี้ความรู้สึกหิวและตื่นเต้นที่ได้เจอเขามันกลายเป็นศูนย์ไปแล้ว มีแค่ความกลัวจับใจเท่านั้นเข้ามาจู่โจมความรู้สึกฉัน“ฉะ...ฉันไม่” ฉันปากคอสั่นกำถุงอาหารในมือแน่น พยายามจะอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ“เธอทำฟ้าทำไม!”เป็นอีกครั้งที่ฉันถูกแทรกด้วยเสียงตะคอก ทำไมเขาไม่หยุดตะคอกแล้วฟังที่ฉันพูดบ้างนะ เขาเล่นตะคอกจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหยุดยืนมองเราสองคนด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นกันหมดแล้วแม้ว่าตอนนี้จะเย็นมากแล้ว แต่ก็ยังมีนักศึกษาที่มานั่งทานอาหารตามร้านอยู่มากเหมือนกัน แล้วการที่ฌอนทำท่าทางหงุดหงิดรวมถึงน้ำเสียงแบบนี้ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างรุนแรง ส่วนคนที่ทำให้เขาต้องมีอาการแบบนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ฉันที่ยืนตัวสั่นงันงกทำอะไรไม่ถูกอยู่นี่ไงล่ะทุกสายตาจ้องมองมาทางเราสองคน ฌอนคงรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังยืนตะโกนอยู่ข้างถนน เขาถึงได้หุนหันขึ้นรถละขับออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งฉันให้ใจสั่นขวัญแขวนอยู่ตรงนี้คนเดียว“เธอนี่ก็กล้าเนอะ...ไปตบหน้าคนสำคัญของฌอน ฉันว่าหลังจากนี้เธอเละแน่”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยเปรี้ยวเข็ดฟันพ

(Alice’s talk)“ทำไมรักยังไม่มาอีกนะ นี่อาจารย์สอนมา 10 นาทีแล้วนะ” ฉันชะเง้อมองออกไปนอกห้องเรียนหลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่เห็นวี่แววของเพื่อนรักเลย“เราว่ามันแปลกๆ นะ อลิซลองโทรหาเลิฟดูดีกว่า” กายที่นั่งถัดจากฉันพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ“โทรศัพท์รักอยู่ในกระเป๋าน่ะ ไม่ได้พกติดตัวไปด้วย” ฉันกระสับกระส่ายรู้สึกใจหวิวแปลกๆ ก่อนจะได้ยินเสียงขออนุญาตดังมาจากประตูหน้าห้องเรียน“เชิญค่ะนักศึกษา...ทำไมถึงเข้าเรียนช้าขนาดนี้มันเกินเวลามา 10 นาทีแล้วนะ” เสียงอาจารย์เอ่ยถามนักศึกษาวิศวะชายที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่“ขอโทษครับ...พอดีว่าผมช่วยพาน้องผู้หญิงที่ถูกทำร้ายในห้องน้ำไปส่งที่ห้องพยาบาลมาครับเลยมาเข้าเรียนช้า”“เธอว่าใครถูกทำร้ายนะ” อาจารย์ถามอย่างสงสัยแต่คงไม่ใช่แค่อาจารย์เท่านั้น นักศึกษาคนอื่นที่อยู่ในห้องที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดก็คงอยากรู้เหมือนกันรวมถึงฉันด้วย อดรู้สึกตงิดใจไม่ได้จนต้องหันไปมองหน้ากาย แล้วก็เห็นกายมองหน้าฉันอยู่เหมือนกัน“น้องเขาเรียนวิชานี้ด้วยครับชื่อว่า ลักษณ์นารา กิจบริบูรณ์”“รัก/เลิฟ!” สิ้นคำพูดของพี่ผู้ชายคนนั้น ฉันกับกายก็อุทานออกมาเสียงดัง“เพื่อนของน้องเหรอ?