All Chapters of BAD BABY (SEAN) : ตกหลุมรักร้าย...นายจอมโหด: Chapter 31 - Chapter 40

“แล้วจะร้องไห้ทำไมเนี่ย! หยุดร้องเลยนะ”ฌอนดูร้อนรนทำอะไรไม่ถูก หันรีหันขวางก่อนจะหยิบทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาเช็ดน้ำตาให้อย่างกระแทกกระทั้น“ฉันหิวข้าว ทำไมต้องห้ามกันด้วยไอ้คนใจดำ ฮือๆ” ฉันทุบอกคนตรงหน้าไปหลายที ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่ยอมให้เขาเช็ดน้ำตาให้“อย่าดื้อได้ไหมเลิฟ เงยหน้าขึ้นแล้วก็หยุดร้องไห้ด้วย” เสียงแข็งๆ ของฌอนไม่ได้ทำให้ฉันยอมเหมือนทุกครั้งเขาไม่รู้หรอกว่าคนที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยเพราะความหิวโหย แล้วถูกกระชากของอร่อยไปต่อหน้าต่อตาแบบนั้น มันน่าโมโหมากแค่ไหน“ฉันหิวข้าว...ฮึก!” เสียงฉันอู้อี้แทบฟังไม่ได้ซับ ยังคงพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่จับคางเอาไว้ให้หันกลับไปทางเดิม“ถ้าไม่หยุดร้องไห้ก็ไม่ต้องกิน” สิ้นคำพูดของเขา ฉันก็เหมือนถูกปิดสวิซหยุดร้องไห้ในทันที“ฉัน…ฮึก…หยุดแล้ว” ถึงจะรู้สึกทุเรศตัวเองที่สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ แต่ฉันไม่สนเพราะเรื่องกินสำหรับฉันมันคือเรื่องใหญ่มาก“อะไรวะ! แค่ไม่ให้กินข้าวนี่ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง” ฌอนบ่นงึมงำ แต่ฉันก็ยังได้ยินทุกคำพูดของเขา“ขอข้าวด้วยค่ะ” ฉันแบมือออกไปตรงหน้า“รู้แล้วๆ อะ! ไอ้เอมาพอดี มึ

(Sean’s talk)ผมนั่งมองยัยขี้แงเงียบๆ ที่วันนี้ทำให้ผมหงุดหงิดโมโหง่ายไม่เป็นตัวของตัวเองมาตลอดทั้งวัน อารมณ์ของผมมันเปลี่ยนไปตั้งแต่เห็นเลิฟถูกแปลงโฉมจนออกมาเป็นเจ้าสาวที่ดูร้ายๆ แรงๆ ตามคอนเซ็ปของไลลาที่ออกแบบเอาไว้ใบหน้าขาวใสที่เคยไร้เครื่องสำอางค์ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อย่างพอเหมาะ ริมฝีปากอิ่มที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีแดงสดทำให้ยัยเอ๋อเปลี่ยนไปเป็นสาวสวยที่ดูร้อนแรงยั่วยวนภายในพริบตา เห็นแวบแรกยอมรับเลยว่าใจผมมันสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนผมคอยยืนดูเธออยู่ไกลๆ และสังเกตเห็นผู้ชายหลายคนที่อยู่ในสตูดิโอต่างก็มองตามเลิฟกันเป็นแถว บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป บ้างก็เดินเข้ามาพูดคุยและขอถ่ายรูปคู่ด้วยกัน มีชั่วขณะหนึ่งที่ผมรู้สึกไม่ชอบใจที่ผู้ชายพวกนั้นให้ความสนใจยัยเอ๋อมากเกินพอดี จนผมเผลอพูดอะไรที่ไม่ดีออกไป ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นอะไรมันเข้าสิงผมทำให้พูดในสิ่งที่มันตรงข้ามกับความรู้สึกของตัวเองออกไปแบบนั้นแล้วเรื่องที่มันทำให้ผมเสียการควบคุม ก็คงเป็นตอนที่เห็นเลิฟหอมแก้มไอ้นายแบบลูกครึ่งคนนั้น จนผมเผลอเดินเข้าไปกระชากแขนเธออย่างลืมตัว และประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะขอเป็นนา

“นอกจากอาหาร อย่างอื่นฉันก็ทำเป็นนะ แถมเก่งมากด้วย”“เอ่อ…ทำอะไรเหรอคะ” ฉันได้แต่จ้องเข้าไปในดวงตาสีอ่อนด้วยใจที่เต้นระทึก นัยน์ตาวาววับเจ้าเล่ห์ชวนให้สงสัยเป็นที่สุด“เอาไว้ถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง”ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อนั่งมองร่างสูงด้วยความสงสัย หลังจากนั้นเขาก็เก็บถ้วยเก็บจานเดินออกไปข้างนอก แล้วไอ้รอยยิ้มมีเลศนัยที่เขาทิ้งไว้ให้มันหมายความว่ายังไงกัน ทำไมเขาถึงบอกตอนนี้ไม่ได้ล่ะ เล่นมาพูดให้อยากรู้แล้วก็จากไปแบบนี้มันอึดอัดนะ“หรือว่าจะติดไข้เรารึเปล่า?” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางชะเง้อมองฌอนอยู่เป็นระยะ แล้วก็เห็นว่าเขากำลังเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง“จะอาบน้ำหรือเช็ดตัว”ฌอนถามพร้อมกับถอดเสื้อยืดออกจากตัว ทำให้ตอนนี้ฉันเห็นกล้ามท้องที่เรียงตัวเป็นลอนสวยอย่างชัดเจน จะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เห็นก็คงไม่ใช่ เพราะตลอดเวลาที่ฌอนมายึดห้องนี้ เขาก็มักจะถอดเสื้อเดินไปเดินมาแบบนี้อยู่ตลอด จนฉันคิดว่าตัวเองคงจะชินแล้ว แต่มันกลับไม่ใช่เลย เพราะใจยังคงเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวทุกครั้งที่ได้เห็น“อาบน้ำค่ะ” ฉันรีบก้มหน้าตอบและก้าวลงจากเตียง กลัวว่าเขาจะจับความรู้สึกเอาได้ฉันปิดประตูห้องน้ำพลางถอนหายใจอย่างโล่ง

เราเดินตรงไปอีกนิดก็ถึงป้ายรถเมล์ ซึ่งไม่ต้องบอกเลยว่าคนเยอะขนาดไหน แบบนี้ได้กลายเป็นปลากระป๋องบนรถเมล์แน่ๆ ฉันยืนชะเง้อมองรถเมล์สายที่ต้องการจะขึ้น แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นวี่แวว หรือว่าวันนี้ฉันจะไม่ได้ไปโบยบินกินเที่ยวกับเพื่อนอย่างนั้นเหรอ ไม่นะ!ตอนที่กำลังนึกกังวลอยู่ในใจเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซึ่งไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลยว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา“ค่ะพี่ฌอน” ฉันกดรับและยังคงมองดูรถเมล์ไปด้วย“[อยู่ไหนแล้ว?]”“อยู่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัยค่ะ” ฉันรีบตอบ ก่อนจะเห็นยัยเพื่อนตัวดีมองมาด้วยสายตาล้อเลียน จนฉันอดเขินไม่ได้“[งั้นรอตรงนั้นแหละเดี๋ยวไปรับ]”ฌอนพูดแค่นั้นแล้วก็ตัดสายไป ฉันได้แต่อ้าปากค้างกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี“มีอะไรรึเปล่า?” อลิซมองมาที่ฉันอย่างสงสัย“เอ่อ…”“อย่าบอกนะว่า… พี่ฌอนไม่ให้ไปดูหนังแล้ว” อลิซทำหน้าหงอยไปทันทีที่พูดจบ จนฉันต้องรีบบอกความจริงออกไป“ไม่ใช่อย่างนั้น เขาแค่บอกว่าจะมารับ”“มารับรักกลับบ้านน่ะสิ! ตกลงวันนี้เราสองคนไม่ได้ไปดูหนังจริงๆ ใช่ไหม” อลิซเริ่มโอดครวญ จนฉันเองก็ใจไม่ดีเหมือนกัน“คงไม่ใช่หรอก พี่ฌอนคงจะไปส่งที่โรงหนังมากกว่ามั้ง”

“เธอไม่รอดแน่!”สิ้นเสียงขู่ริมฝีปากก็ฉกวูบลงมาแนบกับริมฝีปากของฉันทันที ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ในสถานที่เช่นนี้ แม้ว่าจะมิดชิดและเป็นส่วนตัวแต่ที่นี่ก็ได้ชื่อว่าเป็นร้านอาหารแล้วห้องข้างๆ ก็มีคนอีกด้วย“อื้อ!” ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายหน้ามึนอย่างสุดแรง แต่ยิ่งดิ้นฌอนยิ่งบดขยี้ริมฝีปากลงมาแรงมากขึ้นฉันเจ็บแสบไปทั่วริมฝีปากจนเผลอครางออกมา ก่อนที่จูบดูดดื่มจะถูกยัดเยียดเข้ามาอย่างไม่ทันได้พัก ฉันเริ่มสั่นไปทั้งตัว หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นยิ่งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะครื้นเครงจากห้องข้างๆ กลัวว่าห้องข้างๆ จะรู้ว่าตอนนี้เราสองคนกำลังทำอะไรที่ไม่ควร กลัวว่าตัวเองจะเผลอทำเสียงที่น่าอายออกไปจนคนอื่นได้ยิน ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พวกเขาต้องมองว่าฉันเป็นเด็กใจแตกที่ทำอะไรไม่เกรงใจสถานที่แน่ๆยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว แต่คนที่เริ่มเรื่องน่าอายนี่กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ซ้ำยังดึงร่างของฉันที่มันไร้เรี่ยวแรงขัดขืนไปนั่งเกยอยู่บนตัก และเอาแต่ใจสาระพัดโดยไม่คิดถึงจิตใจฉันบ้างเลย“ร้องไห้ทำไม...” ฌอนถามด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า แม้ฉันจะเคยมองว่ามันเช็กซี่มากก็ตาม แต่เวลานี้มันไ