All Chapters of BAD BABY (SEAN) : ตกหลุมรักร้าย...นายจอมโหด: Chapter 41 - Chapter 50

ฌอนไม่ได้ออมแรงเลยตอนที่กระชากลากถูฉัน รอยแดงที่ข้อมือเริ่มปรากฏชัดขึ้นเป็นรอยนิ้ว พอเห็นแบบนั้นฉันก็ยิ่งโมโห เมื่อความโมโหเข้าครอบงำความกลัว กำปั้นของฉันก็ระดมทุบตีร่างกายของเขาไม่ยั้งโดยที่น้ำตายังนองหน้าอยู่ มันเจ็บในใจจนพูดไม่ออก ทั้งอึดอัดเสียใจกับการกระทำของเขาหลายๆ อย่าง แต่ฌอนก็เป็นจำพวกหนังหนาเขาดูไม่เจ็บหรือรำคาญเลยด้วยซ้ำ เขาเอาแต่ตีหน้านิ่งและขับรถไปตามถนนที่อยู่เบื้องหน้าเท่านั้นเวลานี้ทุกอย่างกลับตาลปัตรกลายเป็นฉันที่เจ็บเสียเอง มือที่เจ็บจนชาทำให้ยกไม่ขึ้นอีกแล้ว มือเล็กตกลงข้างตัว พร้อมกับความพ่ายแพ้ที่ตัวเองต้องเจอมานับครั้งไม่ถ้วนจากผู้ชายคนนี้ฉันเกลียดที่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่เสียใจและไม่เคยห่วงใยใครนอกจากตัวเอง ทำไมถึงมีแค่ฉันที่เจ็บทุกครั้งด้วย เขาเป็นพวกไม่มีหัวใจยิ่งกว่าซอมบี้กินคนที่เคยดูเสียอีกฉันหันหลังให้ฌอนและพิงหน้าเข้ากับกรอบประตู ไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเขา แม้แต่เสียงหายใจฉันก็ไม่อยากได้ยิน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหูเอาไว้ทั้งสองข้าง แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงเฮอะในลำคอของคนข้างๆ อยู่ดีฉันเดินดิ่งตรงไปที่ห้องของตัวเองนิ้วก็รีบกดรหัสไปด้วยความเร็วกลัว

พี่เลพาฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์ก่อนจะกดไปที่ชั้น9 เมื่อมาถึงก็เดินนำออกไป ทำให้ฉันที่เดินตามมาได้แต่มองสำรวจไปรอบๆ อย่างสงสัย และมองเห็นว่าชั้นนี้มีประตูอยู่สองบาน เดาได้ว่าทั้งชั้นน่าจะมีอยู่สองห้องเท่านั้นพี่เลเดินไปเสียบคีย์การ์ดและกดรหัสอยู่ที่ประตูทางด้านซ้าย เมื่อประตูเปิดออกพี่ชายของฉันก็หันมายิ้มให้“นี่ห้องของเลิฟ...”“คะ?” ฉันมองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ“แด๊ดตั้งใจซื้อที่นี่ให้เป็นของขวัญตอนที่เลิฟเรียนจบน่ะ” พี่เลยังคงยิ้มพร้อมกับผายมือเข้าไปในห้องฉันที่ยังงงๆ และไม่ได้ตั้งตัวก็ทำได้แค่มองหน้าพี่ชายทีมองเข้าไปในห้องที ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อ“ห้องของเลิฟเหรอคะ...เอ่อ...แต่เลิฟยังเรียนไม่จบเลยนะคะ”ฉันท้วงออกไปและไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมแด๊ดดี๊ต้องซื้อให้ฉันตอนนี้ด้วย ทั้งๆ ที่คอนโดที่ฉันอยู่ที่เมืองไทยนั่นก็เป็นชื่อของฉัน แค่นั้นมันก็มากพอแล้ว“แด๊ดเขาเปลี่ยนใจน่ะ อยากจะให้เลิฟตอนนี้เลย”ฉันมองหน้าพี่ชายที่ยังคงยิ้มน้อยๆ แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ไร้พิษภัยแต่มันก็แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง“ทำไมแด๊ดดี้ต้องเปลี่ยนใจด้วยล่ะคะ เพราะยังไงเลิฟก็ต้องเรียนที่ไทยอีกหลายปี คงไม่ได้มาอยู่ที่นี่

“หนีไม่รอดแล้วล่ะยัยเอ๋อเอ้ย!”ประโยคนั้นคือประโยคเดียวที่ฉันพอจะจำได้ ก่อนจะมารู้สึกตัวเลือนๆ ก็ตอนที่แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงที่เย็นชืด อาจเป็นเพราะเหนื่อยและเพลียจากการเดินทางด้วย ไหนจะถูกฌอนเอาแต่ใจอีก… ตอนนี้ฉันเลยเหมือนคนป่วยที่หัวหมุนคว้างร่างกายก็อ่อนแรง ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองกำลังอยู่ในสภาพไหนตอนที่นอนอยู่ใต้ร่างของคนเอาแต่ใจร่างสูงทาบทับฉันเอาไว้ทั้งตัวความร้อนจากตัวเขาทำฉันแทบลุกเป็นไฟได้เลย ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนเหย่อหยิ่งกำลังแดงก่ำคล้ายกับคนเมา ริมฝีปากบางเฉียบก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำหวานจากโพลงปากของฉัน แค่เห็นฉันก็หน้าร้อนอายไม่กล้าสบตากับเขาแล้ว“เป็นอะไร…” ฌอนเลิกคิ้วถาม พร้อมกับไล้นิ้วไปมาที่ริมฝีปากของฉัน สายตาก็จดจ้องมองมันไม่วางตาเขาคงไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้มันทำให้ผู้หญิงโง่ๆ อย่างฉันใจเต้นรัวโอนอ่อนไปหาเขาอย่างห้ามใจไม่ได้ ยิ่งเมื่อถูกเขาสัมผัสใกล้ชิดก็ยากจะถอนตัว ความโลภอยากครอบครองเขาเอาไว้ก็มีมากจนน่ากลัวมันดูน่าสมเพชมากเลยใช่ไหมล่ะ? ฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน“เฮ้! มองขนาดนั้นกำลังยั่วกันอยู่ใช่ไหม”ฉันสะดุ้งหลุดจากภวังค์เมื่อถูกบีบแก้มจนรู้สึกเจ็บ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปชีวิตของฉันกลับเข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้ง ปกติในที่นี้คือหมายถึงปกติจริงๆ ที่ไปเรียนและกลับห้อง ไปไหนมาไหน กับอลิซสองคน นี่คือชีวิตปกติที่เคยเป็นมาหลายปี นั่นเท่ากับว่าตลอดสองเดือนที่ผ่านมามันไม่ปกติอย่างนั้นเหรอ?ใช่แล้วล่ะ! มันไม่ปกติเลยตั้งแต่ที่เจอกับฌอนอีกครั้ง ชีวิตของฉันวุ่นวายสับสนจนจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลย ยิ่งเมื่อเราได้มาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าชอบเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ปล่อยตัวปล่อยใจให้กับผู้ชายที่ชื่อฌอนไปอย่างง่ายดาย หลงคิดว่าตัวเองคือคนที่เขาเลือกคือคนที่เขาแคร์ แต่ที่ไหนได้...จากวันนั้นจนถึงวันนี้ฌอนได้หายไปจากชีวิตของฉันอย่างสิ้นเชิง แม้แต่โทรศัพท์สักสายเขาก็ไม่โทรมา ทั้งๆ ที่เขาข่มขู่ฉันไว้ถ้าไม่รับสายฉันจะต้องโดนลงโทษแบบไหน แต่กลายเป็นเขานั่นแหละที่ผิดคำพูดฉันไม่รู้ว่าฌอนเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้นกับเขา เพราะฉันก็ติดต่อเขาไม่ได้ ห้องของเขาก็ไร้วี่แววของคนอยู่อาศัย ตลอดหลายวันฉันเป็นห่วงและกังวลไปสารพัด คิดว่าเขาอาจจะเกิดอุบัติเหตุหรือว่าเจ็บป่วยอะไรตรงไหน เมื่อวานเลยตัดสินใจเดินไปดูเขาที่คณะ แต่ว่าภาพที่เห็นมันทำให้ฉันตื่นจากควา

“พี่แดน…” ฉันโผเข้าไปกอดผู้ชายตรงหน้าทันที เท่านั้นภาพความทรงจำวัยเด็กก็ไหลพรั่งพรูเข้ามาอย่างไม่ขาดสายผู้ชายคนนี้คือ แดนไท หรือพี่แดนของยัยขี้แงอย่างที่เขาบอกนั่นแหละ ฉันเจอกับพี่แดนครั้งแรกตอนที่ครอบครัวของเขามาเลี้ยงอาหารหลางวัน รวมถึงเอาของมาแจกที่บ้านเด็กกำพร้า เด็กๆ ที่นั่นดีใจกันมากผิดกับฉันที่แอบหลบมานั่งอยู่คนเดียวเพราะยังเศร้าที่สูญเสียพ่อกับแม่ไป ฉันเลยเอาแต่นั่งร้องไห้ตลอดเวลาแต่แล้วก็มีเด็กผู้ชายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงหน้าตาผิวพรรณดีเดินมานั่งข้างๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยขออนุญาต ดวงตาคมจ้องมองฉันนิ่งๆ เหมือนกำลังค้นหาบางอย่าง ตอนนั้นฉันอึดอัดกับสายตาของเขามากและพยายามเดินหนีออกมาแต่ก็ถูกเรียกเอาไว้“ใครรังแกเธอบอกฉันมาได้เลย เดี๋ยวฉันไปจัดการให้เอง” น้ำเสียงเรียบๆ บวกกับแววตาเอาเรื่องทำให้ฉันหยุดชะงักอยู่กับที่ ยังไม่เดินออกไปอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกบางอย่างมันบอกว่าเด็กผู้ชายคนนี้คือคนที่ฉันไว้ใจได้และเป็นมิตรมากกว่าที่จะเป็นศัตรูกับฉัน“ว่ายังไงล่ะ เด็กในบ้านกำพร้าแกล้งเธอเหรอ”พอถูกถามอีกครั้งฉันก็เลือกที่จะส่ายหน้าและทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขาอีกครั้ง“นายชื่ออะไรเหรอ?”“น