All Chapters of BAD BABY (SEAN) : ตกหลุมรักร้าย...นายจอมโหด: Chapter 51 - Chapter 60

(Sean’s Talk)ผมนอนกอดร่างเล็กเอาไว้แนบอก บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกดีแค่ไหน หลังจากที่ไม่ได้กอดเธอเลยตลอดหลายวันผมยอมรับว่าตัวเองเลว...เลวอย่างที่ไม่น่าให้อภัย ตั้งแต่เรื่องคืนนั้นผมก็หายไปจากชีวิตเธอ โดยที่ไม่พูดไม่บอกอะไรทั้งนั้น ไม่ติดต่อเธอด้วย ผมเลือกที่จะทำเหมือนทุกครั้ง เพราะผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงซ้ำเป็นครั้งที่สอง ซึ่งผู้หญิงที่ผ่านๆ มาก็รู้กฎข้อนี้ดี และคิดว่าความรู้สึกที่มีกับเลิฟมันก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผมเคยนอนด้วย และมันก็จะจบลงแบบเดิมอย่างที่เคยเป็นมาแต่ผมคิดผิด…กลับเป็นผมที่อาการแปลกไป มองไปทางไหนก็ล้วนขัดหูขัดตาแถมอารมณ์ของผมยังขึ้นๆ ลงๆ จนเพื่อนบางคนต้องเอ่ยเตือนอยู่บ่อยๆ ในหัวผมมันเอาแต่คิดถึงใบหน้าเล็กของเลิฟอยู่ตลอดเวลา ผมบอกกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะผมคือคนแรกของเธอ มันเลยมีความทรงจำมากกว่าคนอื่น ผมเลยนึกถึงเรื่องคืนนั้นของเราอยู่หลายครั้ง จนบางครั้งเก็บไปฝันว่าผมได้กอดเธออีกหลายครั้งตลอดเวลาที่เราห่างกันผมก็มีผู้หญิงเข้ามาตลอด แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับพวกเธอ และไม่สามารถที่จะมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นได้เลย พวกเธอดูประดิษฐ์จนไม่มีความเป็นตัวเอง แสร้งทำเป

ฉันเดินก้มหน้าพยายามมองหาที่นั่งของตัวเอง โดยที่ไม่ยอมสบตากับใครทั้งนั้น แล้วก็เห็นโฟซาข้างๆ กายว่างอยู่ ฉันเลยจะเดินไปนั่งแต่ก็ต้องชักเท้ากลับทันที เมื่อได้ยินน้ำเสียงหงุดหงิดเหมือนอยากจะอาละวาดของเจ้าของห้องดังขึ้นมาอีกครั้ง“จะไปนั่งใกล้ๆ มันทำไม อยากมีเรื่องอีกรึไง”ฉันถอยหลังกลับไปหาฌอนโดยที่ไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำ แล้วก็มองหาที่นั่งของตัวเองแต่ก็ไม่มีที่จะให้นั่งได้เลย เมื่อเป็นแบบนั้นฉันก็เลือกที่จะยืนข้างฌอนนั่นแหละ ถึงร่างกายฉันมันจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงแถมขายังสั่นอีก แต่ก็ยังดีกว่าโดนดุต่อหน้าคนอื่นให้อายเล่นๆ ละนะ“ยังยืนไหวอีกเหรอน่ะ เมื่อคืนฉัน…” ฌอนเงยหน้าขึ้นมองฉันและเวนวรรคเอาไว้แบบนั้น ซึ่งฉันได้แต่ถลึงตาใส่เขาเพราะรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะพูดอะไรออกมา“ทำท่าแบบนั้นน่ากลัวซะไม่มี”ฌอนทำท่ากอดตัวเองและตัวสั่นทำเป็นกลัวเสียเหลือเกิน แต่รู้หรอกนะว่าที่เขาทำก็แค่ล้อฉันเท่านั้น ถ้าคนบ้าถึกโหดเถื่อนหื่นแบบเขากลัวฉันก็ตลกเต็มทีแล้ว“ฌอน!” ฉันปรามเสียงเข้ม อยากให้เขาเลิกทำท่าแบบนั้นสักทีเพราะมันน่าโมโหมาก“โอเคๆ มานั่งตรงนี้มา ยืนไม่ไหวยังจะทำเป็นเก่งอีก”มือหนาเอื้อมมาดึงให้ฉันไป

"วันนี้จะออกไปไหนรึเปล่า?"ฌอนเดินกลับมาที่เตียงพร้อมกับอวดเรือนร่างสุดฟิตของเขาอย่างไม่เขินอาย มุมปากก็ยกยิ้มอยู่ตลอดเวลาเมื่อมองตรงมาที่ฉันฉันที่นอนนิ่งเพราะหมดแรง ได้แต่พยายามถ่างตาตัวเองเอาไว้และยังตอบกลับเขาไปไม่ได้ สายตาแพรวพราวของฌอนเอาแต่จ้องมาที่ฉันเหมือนว่าเราไม่เคยเจอกันมานานอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เราเจอกันก็เกิน24ชั่วโมงมาแล้ว"ถ้าไม่ไปไหนก็นอนพักซะ แต่ถึงเธออยากจะออกก็คงไปไม่ได้อยู่ดี" น้ำเสียงที่กลั้วหัวเราะ ทำให้รู้ว่าเขากำลังแกล้งฉันอีกแล้วฉันได้แต่ฮึดฮัดไม่พอใจเงียบๆ อยู่คนเดียว อยากจะหนีให้พ้นสายตาคู่นั้น แต่ก็ทำอย่างที่คิดไม่ได้“มองแบบนี้หมายความว่าไง…” ท่าทางเหมือนหาเรื่องของฌอนทำให้ฉันได้แต่เลิ่กลั่ก เพราะกลัวว่าเขาจะทำเรื่องบ้าๆ อีก“ปะ…เปล่าสักหน่อย” น้ำเสียงแหบโหยของตัวเองมันคงทำให้ฌอนถูกใจมาก เขาถึงได้เปลี่ยนมาหัวเราะชอบใจใหญ่“เสียงเซ็กซี่กว่าตอนที่เธอกำลังเครื่องร้อนอีกนะ ชักอยากจะต่ออีกสักรอบ…สองรอบแล้วสิ”ฌอนไม่พูดเปล่านั่งลงที่ข้างเตียง สีหน้าแววตามุ่งมั่นและมุมปากที่ยกยิ้มนั่นบ่งบอกว่าเขากำลังจะเอาจริง!“ออกไปนะ อย่าเข้ามา” ฉันจับผ้าห่มเอาไว้แน่น รวบรวมกำ

ฉันทยอยขนของแม้จะยังคงได้ยินสองหนุ่มเถียงกันไปมาไม่หยุดและไม่รู้ว่าจะห้ามยังไง ฉันเลยเลือกที่จะไม่สนใจทั้งสองคนอีก จัดเรียงของใส่รถซึ่งรถของพี่ร็อคในวันนี้ไม่ใช่รถสปอร์ตสุดหรูคันเดิม แต่พอเห็นยี่ห้อของคันนี้ก็รู้เลยว่าราคาคงต่างกันไม่เท่าไหร่เป็นแน่ ฉันเองก็อดทึ่งไม่ได้เหมือนกันที่ได้มารู้จักกับหนุ่มฮอตหล่อรวยอย่างพวกเขา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันหรือกำลังดูซีรี่ย์สักเรื่องหนึ่งอยู่เลย“แล้วเพื่อนเธอล่ะ ขนของจะหมดอยู่แล้วทำไมยังไม่มาอีก” ฌอนเริ่มหันมาบ่นฉันแทน เมื่อพี่ร็อคเดินกลับขึ้นไปข้างบนเพื่อขนของที่เหลือ“เดี๋ยวก็คงมาแหละค่ะ เพราะเมื่อคืนอลิซต้องทำงานพิเศษด้วย อาจจะตื่นสายก็ได้” ถึงจะตอบกลับไปแบบนั้นแต่ฉันก็แอบแปลกใจเหมือนกันที่ยังไม่เห็นอลิซที่นี่“ถ้าตื่นสายไอ้ร็อคมันก็ต้องบอกแล้วสิ ไม่เห็นมันพูดอะไรเลย”“แล้วเรื่องอลิซมันไปเกี่ยวอะไรกับพี่ร็อคด้วยล่ะคะ?” ฉันหันไปหาฌอนอย่างงงๆจะไม่ให้งงได้ยังไงเพราะสองคนนี้ไม่ค่อยลงรอยกัน แล้วพี่ร็อคจะมารู้เรื่องของอลิซได้ยังไง ฉันต่างหากที่เป็นคนที่รู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเพื่อนรัก ไม่ว่าจะไปไหนทำอะไรฉันรู้ทุกเรื่อง แล้วทำไมต้องถามพี่ร็อคด

“ครับ…แต่ยังไงวันนี้หมอขอให้คนไข้ได้นอนที่นี่สักคืนนะครับ พรุ่งนี้หมอจะส่งจิตแพทย์เพื่อพูดคุยกับคนไข้อีกที” หมอพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะขอตัวไปดูคนไข้คนอื่น เราสองคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกโดยไม่ได้นัดหมาย อย่างน้อยสิ่งที่เราหวาดกลัวกันมานับชั่วโมงก็ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อนของฉันก็ถูกคนทำร้ายร่างกายมาจริงๆ“เลิฟพอดีพี่มีธุระต้องไปจัดการ ยังไงเรื่องห้องพักฟื้นฝากจัดการด้วยแล้วกัน” พี่ร็อคพูดพร้อมกับก้มมองโทรศัพท์ไปด้วย ถึงสีหน้าจะดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้แต่ก็ยังดูขุ่นมัวอยู่ดี“พี่ร็อคไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เลิฟจัดการเองได้ค่ะ”ฉันยิ้มให้ก่อนจะเห็นว่าพยาบาลกำลังเข็นอลิซที่นอนหลับอยู่บนเตียงออกมาจากห้องตรวจ ฉันรีบเดินเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วง“เราให้ยาคลายเครียดกับคนไข้ไป ไม่ต้องกังวลนะคะ” พยาบาลคงเห็นว่าฉันดูกังวลเลยรีบบอกพร้อมกับยิ้มให้“รบกวนช่วยพาเธอไปห้องพักวีไอพีด้วยนะครับ” พี่ร็อคที่ยังไม่ได้ไปไหนกลับเป็นคนจัดแจงเรื่องห้องให้กับอลิซเสียเอง ทั้งที่ฉันรับปากว่าจะเป็นคนจัดการให้“จะจัดการให้ค่ะคุณร็อค” พูดจบพยาบาลก็ก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเข็นอลิซไปฉันได้แต่ทำหน้าสงสัยเมื่อเห็