Lahat ng Kabanata ng BAD BABY (SEAN) : ตกหลุมรักร้าย...นายจอมโหด: Kabanata 61 - Kabanata 70

เมื่อมาถึงคอนโดฉันก็รีบขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว เพราะวันนี้ฉันได้ทำบางอย่างผิดพลาดและฉันอาจจะโดนคนตัวโตดุเอาด้วย“ฉันตายแน่ๆ” ฉันลนลานรีบเปิดประตูห้องของตัวเอง ตรงไปคว้าเอาที่ชาร์จเสียบเข้ากับโทรศัพท์ของตัวเองทันที“...ทำไมฉันถึงได้ขี้ลืมแบบนี้นะ” ฉันมองดูโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะรีบกดเปิดเครื่องทันทีรอไม่นานโทรศัพท์ฉันก็ติดและเพียงแค่เสี้ยววินาทีเสียงเรียกเข้าก็ดังสวนขึ้นมา ทำให้ฉันตกใจจนเกือบจะทำโทรศัพท์ตกพื้น“ฮือ…ไม่น่ารอดแล้วเรา” พอเห็นชื่อของพี่ฌอนที่หน้าจอ ฉันก็ใจเต้นแรงมือสั่นด้วยความกลัว แล้วยิ่งเห็นว่า50สายที่ไม่ได้รับ ฉันก็ยิ่งร้อนรนทำไมฉันถึงได้กลัวขนาดนี้น่ะเหรอ เพราะสิ่งหนึ่งที่พี่ฌอนคอยบอกฉันอย่างจริงจังก็คือ โทรศัพท์ห้ามแบตหมด ต้องเตรียมแบตสำรองใส่กระเป๋าตลอดห้ามขาดเด็ดขาด และที่สำคัญต้องรับสายทุกครั้งที่เขาโทรหา แต่เพราะเมื่อวานยุ่งเรื่องงานที่บ้านเด็กกำพร้าทำให้ลืมหยิบมาด้วย รวมถึงเสื้อผ้าที่ฉันใส่ก็ยังเป็นชุดเก่าอยู่ แล้วที่ฌอนปลีกตัวมาหาเมื่อวานเขาก็ออกมากระทันหัน หลังจากนั้นเขาก็ต้องกลับไปทำธุระของตัวเองตามเดิม ฉันเลยไม่มีเวลาแวะกลับห้องไปเอาเสื้อผ้าและขอ

วงแขนหนาช้อนร่างของฉันขึ้นจากพื้น ก่อนพาเดินตรงกลับมาที่เตียง ตลอดการเดินใบหน้าที่หล่อเหลาก็ยังคงเอาแต่ซุกไซ้ที่ซอกคอพลางขบเม้มแรงๆ ราวกับมันเขี้ยวนักหนา ทั้งๆ ที่เราสองคนก็เพิ่งจะ…กัน“พี่ฌอนเจ็บ…หยุดก่อน” ฉันร้องบอกออกไป เพราะทุกๆ ที่ที่เขาทิ้งรอยเอาไว้มันทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมด“ไม่!” ปากหนาผละออกแค่ชั่วครู่ ก่อนจะก้มลงซุกไซ้เหมือนเดิม“ณอน!” ฉันเริ่มจะทนไม่ไหว เพราะเขารุนแรงมากเกินไป“เพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ เพราะงั้นตอบสนองพี่ก็พอ”ฌอนโยนฉันลงบนเตียงแบบไม่ได้ถนอมเลย ฉันได้แต่เงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่กำลังแดงก่ำนั่นอย่างขุ่นเคือง“ไม่ต้องมามองแบบนั้น คืนนี้พี่จะทำจนกว่าจะพอใจ” คำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำเอาฉันอายจนอยากจะมุดดินหนีให้ได้“พี่ฌอน! เลิฟไม่ให้แล้ว” ฉันรีบปฎิเสธเสียงดัง“ไม่ให้ได้ไง เธอตั้งใจใส่ชุดนี้มาง้อพี่ไม่ใช่เหรอ ก็ให้ง้อแล้วเนี่ย” เสียงแหบพร่าด้วยอารมณ์รุ่มร้อนที่มันพุ่งพล่านของเขาทำเอาฉันร้อนไปด้วยเหมือนกัน“...แต่ถึงเธอจะไม่มาง้อ พี่ก็จะทำอยู่ดี”“กรี๊ดดด! พี่ฌอน…” ฉันหวีดเสียงหลงเพราะหลังจากที่คนตรงหน้าพูดจบ เขาก็ถอดกางเกงนอนออกแล้วคลานขึ้นมาคร่อมร่างของฉ

“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจหลังจากที่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถเอาชนะเธอได้อีกแล้วพักหลังเลิฟไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวผมเหมือนก่อน มันทำให้เราสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้น เลิฟแสดงออกว่ารู้สึกยังไงกับผม ส่วนผมเองก็เช่นกัน ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนโยนกับเลิฟมากกว่าผู้หญิงคนไหนที่ผมรู้จัก ผมพยายามใจเย็นและทำความเข้าใจกับเธอมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีบ้างที่ผมจะอารมณ์ร้อนและหัวเสียง่าย แล้วก็เป็นเลิฟอีกนั้นแหละที่ทำให้ผมสงบลงได้ พอคิดทบทวนดูแล้วผมคงหนียัยเอ๋อเลิฟไม่พ้นจริงๆ แล้วล่ะ“อาหารมาแล้วค่ะ ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ”หลังจากอาหารมาเสิร์ฟ ผมก็จัดแจงตักใส่จานให้คนตัวเล็กที่กำลังมองอาหารตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกายอย่างเอาใจ เห็นท่าทางแบบนั้นของเธอผมก็ยิ้มพอใจ เลือกไม่ผิดจริงๆ ที่พามาร้านนี้“อร่อยไหม…” ผมถามพร้อมกับตักอาหารจานอื่นๆ ให้ด้วย“อร่อยมากเลยค่ะ” รอยยิ้มกว้างสดใสถูกส่งมาให้แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วหลังจากที่ทานอาหารเสร็จเราสองคนก็เดินมาดูชุดที่ไปจะงานแต่งของชาร์ลพี่ชายของผมกัน ซึ่งงานจะจัดในเดือนหน้าแล้ว ผมก็ไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ส่วนเลิฟเองก็ได้รับการ์ดเชิญด้วย“ชุดนี้เป็นยังไงค

“โอ๊ะ! พี่สะใภ้มาหาพี่ฌอนเหรอครับ”แค่เพียงฉันก้าวเข้ามาถึงคณะวิศวะเสียงทักทายที่แสนร่าเริงก็ดังขึ้นทันที“เอ่อ…ค่ะ” ฉันยิ้มเขินๆ ให้กับรุ่นน้องของฌอน อยากจะบอกพวกเขาว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป“ผมเห็นพี่ฌอนยังนั่งเรียนอยู่เลยนะ ถ้าอย่างนั้นมานั่งรอตรงนี้ก่อนก็ได้ครับ” หลังจากผู้ชายคนนั้นพูดจบ เหล่าหนุ่มวิศวะก็ขยับตัวแล้วพาฉันมานั่งกับพวกเขา“ขอบคุณนะ” ฉันยิ้มให้และก้มหัวทักทายทุกคนอย่างเก้ๆ กังๆ เพราะฉันไม่รู้จักชื่อของพวกเขาเลยสักคน“พี่สะใภ้ยิ้มทีพวกผมนี่ตายคาโต๊ะได้เลยนะครับ” ผู้ชายในกลุ่มคนหนึ่งพูดพร้อมกับเท้าคางมองหน้าฉันยิ้มๆ“เอ่อ…” พอถูกชมแบบนี้ฉันก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะ“พี่พอจะมีเพื่อนที่หน้าตาน่ารักแบบพี่บ้างไหมครับ ผมอยากมีแฟนแบบนี้บ้าง” ผู้ชายคนเดิมยังคงพูดไปยิ้มไปเหมือนเขากำลังเพ้ออยู่ไม่มีผิด“ไอ้เวร! แล้วน้องเนอสเมื่อตอนกลางวันนั่นล่ะ ไม่น่ารักรึไง” ผู้ชายคนอื่นๆ ในกลุ่มหันไปแย้งด้วยท่าทางเหนื่อยใจ“ยังไม่พอนะ เมื่อวานกูเห็นน้องเดลบริหารขับรถมารับมันกลับบ้านด้วย”“เออกูก็เห็น! แค่สองคนนั้นไม่พอรึไงวะ ยังจะหาเพิ่มอีกเหรอ” กลายเป็นว่าตอนนี้หนุ่มหล

เราสองคนควงแขนกันเดินออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปยังตึกวิศวะ ซึ่งวันนี้ฉันตั้งใจจะแนะนำอลิซให้รู้จักกับรุ่นน้องของพี่ฌอนให้ได้ อย่าหาว่าฉันจับคู่ให้เพื่อนรักของตัวเองเลยนะ ฉันไม่กล้าคิดไปไกลขนาดนั้นหรอก เพราะเรื่องของความรู้สึกไม่มีใครบังคับใครได้ แต่ที่ฉันทำอย่างนี้เพราะคิดว่าอลิซควรเข้าสังคมบ้าง อย่างเช่นฉันในตอนนี้ ฉันสามารถพูดคุยกับเพื่อนๆ ของพี่ฌอนได้อย่างไม่เก้อเขินแล้ว และที่สำคัญการที่ฉันพูดคุยกับพวกเขาก็ทำให้ฉันได้เข้าใจความคิดมุมมองของแต่ละคนมากขึ้นด้วย มันเป็นการเปิดโลกอย่างหนึ่งของฉันเลยทีเดียว“โอ๊ะ! พี่สะใภ้” เสียงทักทายที่แสนจะคุ้นเคยดังมาจากด้านของฉัน หลังจากที่ฉันเอาแต่ยืนหันรีหันขวางอยู่ใต้ตึกวิศวะอยู่ครู่ใหญ่“หวัดดี” ฉันหันไปตามเสียงเรียกเพื่อทักกับรุ่นน้องสุดหล่อของฌอน“มารอพี่ฌอนใช่ไหมครับ เดี๋ยวก็คงลงมาแล้วล่ะครับ เอ่อ แล้วนี่…” หนุ่มหล่อตรงหน้าตอบกลับฉันอย่างร่าเริงเหมือนเคย ก่อนที่สายตาจะเบนไปทางอลิซที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน“อลิซเป็น…” ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยค พ่อหนุ่มวิศวะก็หันไปทักทายอลิซทันที“สวัสดีครับผม แวน เป็นรุ่นน้องของพี่ฌอนครับ”“เอ่อ…สะ สวัสดีค่ะ ชื่ออลิซค่ะเป็น