Semua Bab กลรักกับดักซาตาน: Bab 41 - Bab 50

          “ผมชอบวิธีที่คุณพูดชื่อของผมนะ” เขาพูด ดวงตาจ้องมองเข้ามาในดวงตาของเธอในลักษณะที่เธอได้แต่เรียกได้ว่าชื่นชม หัวใจของเธอเต้นระรัวขณะที่เขาจ้องมอง แล้วเธอรู้ดีว่านี่มันไม่ใช่ตำแหน่งที่ดีที่จะอยู่ เธอรู้ดีว่ายิ่งเธออ่านสายตาและสัมผัสของเขามากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งแย่ลงเท่านั้น          “คุณจะบอกฉันได้รึกยังว่ากฎข้อที่สามคืออะไร” เธอถาม อยากจะให้เขาหยุดมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและจริงใจขนาดนั้น เธออยากจะให้เขาแค่ส่งสายตาดูถูกแบบคนทุเรศมาให้แล้วบางทีอาจจะพูดอะไรที่จะทำให้เธอเหลือบตามองบนใส่เขา เธอไม่อยากจะรู้สึกใกล้ชิดกับเขาขนาดนั้น เธอไม่อยากจะรู้สึกเหมือนว่ากำลังใกล้ชิดและผูกพันกับเขา          ทันใดนั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขาก็จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความจริงจังและเย็นชาอีกครั้ง          “กฎข้อที่สามก็คือ...ห้ามถามคำถาม”       &nb

          ค่ำคืนนั้น หลินซีเดินออกจากเพนท์เฮาส์ของกู้เทียนอี้มาด้วยหัวใจที่ทั้งเต้นระรัวและแตกสลายในเวลาเดียวกัน เธอไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอทิ้งทุกอย่างไว้ในสภาวะค้างคาที่น่าอึดอัด ปล่อยให้คำถามสุดท้ายของเขาแขวนอยู่กลางอากาศและในใจของเธอ          สามวันผ่านไปราวกับสามศตวรรษ          หลินซีใช้ชีวิตอยู่ในสภาวะที่เหมือนถูกแช่แข็ง เธอไม่สามารถจดจ่ออยู่กับต้นฉบับนิยายของตัวเองได้อีกต่อไป ตัวอักษรบนหน้าจอดูเหมือนเป็นเพียงเส้นสายไร้ความหมาย เธอนั่งจ้องมองโทรศัพท์มือถือราวกับมันเป็นทั้งเจ้าชีวิตและเพชฌฆาต ทุกครั้งที่มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น หัวใจของเธอก็จะกระตุกวูบ ก่อนจะดิ่งวูบลงเมื่อพบว่าเป็นเพียงอีเมลขยะหรือข้อความจากกลุ่มเพื่อน          เธอวิเคราะห์ทุกคำพูด ทุกสายตาของเขาในคืนนั้นซ้ำไปซ้ำมา เธอทำตัวเย็นชาเกินไปหรือเปล่า หรือว่าเธอดูใจง่ายเกินไป ความเงียบจากเขาคือการปฏิเสธหรือคื

          กู้เทียนอี้: บางทีคุณอาจจะมาหาผมหลังเลิกงานก็ได้นะ ผมสั่งพิซซ่าได้         พิซซ่า...          คำ ๆ นั้นที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอทำให้หลินซีหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น นี่สินะ คือคุณค่าของเธอในสายตาของเขา ผู้หญิงราคาถูกที่แค่ชวนมากินพิซซ่าแก้หิวแล้วก็ลากขึ้นเตียงได้ง่าย ๆ ความโกรธที่เย็นเยียบเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นไฟร้อนที่แผดเผาความอดทนของเธอจนมอดไหม้          หลินซี: ชวนมากินพิซซ่าที่ห้องเหรอคะ ฉันเพิ่งจะบอกคุณไปว่ายังไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าจะยอมรับข้อเสนอของคุณรึเปล่า          เธอเหลือบตามองเพดานห้องอย่างเหนื่อยหน่าย ทำไมฉันถึงได้คิดว่าข้อเสนอของเขาสำหรับวันพรุ่งนี้มันจะแตกต่างจากสิ่งที่เขาต้องการมาตลอดล่ะ ทำไมฉันถึงได้ยังแอบหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจแล้วเสนออะไรที่มันมีความหมายมากกว่านี้&n

          “ฉันก็เหมือนกันค่ะ” เธอพูด ไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไม ทุกสิ่งที่เขาพูดกับเธอมันเกือบจะจริงใจเกินไป ส่วนหนึ่งในใจของเธออยากจะให้เขาโกหก อยากจะให้เขาบอกว่าเขากำลังจะตกหลุมรักเธอ แม้ว่ามันจะไม่เป็นความจริงเลยก็ตาม เธอรู้ว่านั่นมันไม่ดีต่อสุขภาพจิต แต่การที่เขาไม่ได้โกหกเพื่อจะล่อลวงเธอขึ้นเตียง มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เธอไม่อยากได้ยินความจริงที่โหดร้าย เธออยากจะคิดว่าเขาไม่สามารถจะรักใครได้ มากกว่าที่จะต้องยอมรับความจริงว่าเขาแค่ไม่สามารถจะรักเธอได้          “ผมจะไม่มีวันโกหกคุณ...หลินซี”          “จริง ๆ เหรอคะ”          “จริง ๆ ครับ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ผมไม่ชอบเรื่องโกหก มันไม่มีประโยชน์อะไร เราทั้งคู่ต่างก็เป็นผู้ใหญ่ เราควรจะคุยกันอย่างตรงไปตรงมา”          “ฉันก็คุยกับคุณอย่างตรงไปตรงมานะคะ ฉัน

แสงแดดยามบ่ายที่ควรจะสดใสกลับดูหม่นหมองในความรู้สึกของหลินซี ทั้งวันของเธอหมดไปกับการนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ว่างเปล่า ตัวอักษรในนิยายของเธอไม่ขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่ประโยคเดียว ในหัวของเธอมีแต่ภาพของเดตในค่ำคืนนี้ มันไม่ใช่เดต เธอต้องย้ำกับตัวเอง มันคือการลงสนาม มันคือการเล่นเกม เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ หญิงสาวก็ลุกขึ้นยืนราวกับทหารที่ได้ยินเสียงสัญญาณเรียก เธอเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดมันออกแล้วหยิบชุดเดรสสีแดงเพลิงที่เธอไม่เคยกล้าใส่มาก่อนออกมา มันเป็นชุดที่เจิ้งลี่ซาเคยบอกว่ามันอันตรายเกินไป และคืนนี้เธอก็ต้องการความอันตรายนั้น เธอใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการแปลงโฉม มันไม่ใช่แค่การแต่งตัว แต่คือการสวมเกราะทีละชิ้น รองพื้นเนื้อดีที่ปกปิดร่องรอยความอ่อนล้า อายไลเนอร์สีดำสนิทที่กรีดจนคมกริบเพื่อซ่อนความเปราะบางในแววตา และสุดท้าย ลิปสติกสีแดงสด สีแห่งอำนาจ สีที่ประกาศว่าเธอไม่ใช่เหยื่อ แต่แล้วชุดเกราะที่สมบูรณ์แบบของเธอก็มาสะดุดลงที่อาวุธชิ้นสุดท้าย รองเท้าส้นสูงสีดำคู่ใหม่ที่สูงเสียดฟ้าจนน่าหวาดเสียว “สวย เผ็ด เด็ดสะระตี่ไปเลย