All Chapters of กลรักกับดักซาตาน: Chapter 61 - Chapter 70

          กู้เทียนอี้ทรุดตัวลงนอนข้าง ๆ ดึงร่างที่อ่อนระทวยของหญิงสาวเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขน แผ่นอกกว้างของเขายังคงสั่นสะท้านจากแรงหอบหายใจ แต่กลับเป็นเหมือนหมอนที่นุ่มนวลและปลอดภัยที่สุดในโลกสำหรับเธอในวินาทีนี้ ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงหอบหายใจของคนสองคนที่ยังคงดังประสานกัน หลินซีนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอที่ชื้นเหงื่อ สูดดมกลิ่นอายความเป็นชายของเขาเข้าไปเต็มปอด          ความรู้สึกอิ่มเอมใจที่เปราะบางค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ เธอไม่เคยรู้สึกเชื่อมโยงกับใครได้ลึกซึ้งขนาดนี้มาก่อน ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่ราวกับว่าจิตวิญญาณของพวกเขาได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวในค่ำคืนที่แสนวิเศษนี้ มันทำให้เธอเผลอคิด เผลอหวังว่าบางทีกฎเกณฑ์บ้า ๆ ทั้งหมดนั่นอาจจะเป็นแค่บททดสอบ บางทีนี่อาจจะเป็นของจริงก็ได้          “คุณจะไปไหนคะ” เธอเอ่ยถามเสียงแผ่ว เมื่อรู้สึกได้ว่าเขากำลังจะผละออกจากเตียง    &nbs

…ขอแต่งงาน...ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันคือเรื่องจริง...          คำพูดเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของหลินซีราวกับแผ่นเสียงตกร่องที่ไม่มีวันหยุดเล่น เธอไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องน้ำนานแค่ไหน รู้สึกเหมือนร่างกายกลายเป็นหิน ไร้ความรู้สึก ไร้ชีวิต ความสุขสมเมื่อครู่ ความอ่อนโยนในแววตาของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำให้หัวใจของเธอพองโต บัดนี้ได้กลายเป็นเรื่องโกหกคำโตที่น่าขยะแขยงที่สุด          เธอไม่ใช่คนพิเศษ...เธอเป็นแค่ทางผ่าน...เป็นแค่ของเล่นคั่นเวลา...ในขณะที่เขามี "ตัวจริง" ของเขารออยู่แล้ว...ผู้หญิงที่ชื่อซูเฟิน...ผู้หญิงที่เขาเคยขอแต่งงาน...ผู้หญิงที่เขายืนยันว่าความรู้สึกที่เขามีให้นั้นเป็นของจริง...          ความรู้สึกคลื่นไส้ตีตื้นขึ้นมาจนจุกอยู่ที่ลำคอ เธออยากจะอาเจียน อยากจะกรีดร้อง อยากจะพังประตูเข้าไปแล้วตบหน้าผู้ชายคนนั้นให้แรงที่สุด แต่เธอก็ทำไม่ได้ เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอเหือดหายไปจนหมดสิ้น

          เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา แต่สำหรับหลินซีแล้วมันกลับดูหม่นหมองไร้ชีวิตชีวา เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ในมือถือแก้วกาแฟที่เย็นชืดไปแล้ว สายตาเหม่อลอยจับจ้องไปยังผนังห้องที่ว่างเปล่าราวกับคนไร้วิญญาณ ร่างกายของเธอยังคงจดจำทุกสัมผัสของเขาได้อย่างชัดเจน แต่หัวใจกลับว่างเปล่าและเย็นเยียบ         ติ๊ง!          เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว หัวใจกระตุกวูบด้วยความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แต่เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเพียงข้อความขยะ ไม่ใช่เขา...          เจิ้งลี่ซาเดินออกมาจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ ในมือถือแก้วกาแฟเช่นกัน บรรยากาศระหว่างพวกเธอยังคงมีความกระอักกระอ่วนปกคลุมอยู่หนาแน่นราวกับหมอกควัน          “แก...โอเคไหม” เจิ้งลี่ซาเอ่ยถามขึ้น ทำลายความเงียบที่น่

หล่อนสวมเสื้อโค้ทขนมิงค์สีเทาควันบุหรี่ที่ดูหรูหราเกินกว่าจะประเมินราคาได้ รองเท้าบูทหนังสีดำสนิทสูงจรดเข่าขับเน้นให้เรียวขาที่ซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงผ้าไหมดูยาวระหง ในมือข้างหนึ่งถือกระเป๋าถือแบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ดที่หลินซีเคยเห็นแต่ในนิตยสาร และในมืออีกข้างคือสายจูงสีขาวบริสุทธิ์ที่ผูกติดอยู่กับสุนัขพันธุ์บิชอง ฟริเซ่ ตัวเล็กปุกปุยที่เชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยองไม่ต่างจากเจ้าของ ลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านต่างพากันเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องไปยังผู้มาใหม่เป็นตาเดียวราวกับกำลังตกอยู่ในมนตร์สะกด หลินซีรู้ได้ในทันทีโดยไม่ต้องมีใครบอกว่าผู้หญิงคนนี้คือ ‘ซูเฟิน’ ลมหายใจของเธอติดขัดอยู่ในลำคอ ความรู้สึกต่ำต้อยถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงจนเธอแทบจะจมหายไปกับเก้าอี้ ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในร้านอย่างสง่างาม จมูกที่โด่งรั้นอย่างสมบูรณ์แบบย่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ สภาพแวดล้อมที่น่ารังเกียจ หล่อนสวย...สวยมากในแบบฉบับของภาพวาดโบราณ ดวงตาหงส์ที่เรียวยาว ตวัดขึ้นเล็กน้อยที่หางตา ทำให้แววตาดูหยิ่งทระนงอยู่ตลอดเวลา นัยน์ตาคู่นั้นล้ำลึกจนไม่อาจหยั่งถึง รับกับริมฝีปากอ

          “ฉันรักคุณมาก แต่ฉันก็แค่ไม่เข้าใจ” เสียงของเฉินซูเฟินแตกพร่า “ฉันขอโทษ ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”          “ได้โปรดอย่าร้องไห้เลยซูเฟิน ผมสัญญาว่าผมจะไม่ไปไหน” เขาบีบมือหล่อน และในความรู้สึกของหลินซีมันเหมือนกับว่าเขากำลังบีบหัวใจของเธอให้แหลกคามือ          “แต่คุณก็ไม่ได้รักฉัน”          “คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ”          คำนี้เองที่ทำให้หัวใจของหลินซีตายไปล้านครั้ง เธออยากจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกไปจากที่นี่ แต่ขากลับหนักอึ้งราวกับถูกตรึงไว้กับพื้น          “แต่ก็ไม่ใช่ในแบบที่ฉันรักคุณ ไม่ใช่ในแบบที่ฉันอยากจะได้รับความรักตอบ” เฉินซูเฟินเริ่มร้องไห้ออกมาจริง ๆ “ฉันทนไม่ได้ที่คุณไม่รักฉัน ฉันทนไม่ได้ที่คุณไม่สนใจฉัน”       &nb