All Chapters of กลรักกับดักซาตาน: Chapter 21 - Chapter 30

กริ๊ง... บทสนทนาหยอกล้อของเหล่าหญิงสาวยังไม่ทันจางหายดี เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทุกคนในห้องนั่งเล่นหันไปมองหน้ากันด้วยความสงสัย ใครกันที่มาถึงเอาป่านนี้ “เดี๋ยวผมไปดูเองครับ” กู้เทียนอี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะเดินนำออกไปที่โถงทางเดิน โดยมีฉู่เฮ่าหรานและคนอื่น ๆ เดินตามไปด้วยความอยากรู้ ไม่นานนัก เสียงเอะอะโวยวายก็ดังลอดเข้ามา เป็นเสียงของผู้ชายที่กำลังเกรี้ยวกราดหลินซีหันไปมองเจิ้งลี่ซาเพื่อจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเพื่อนรักหน้าซีดเผือดลงในทันที “แกเป็นอะไรรึเปล่า ลี่ซา” เธอถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง “หลินซี ฉัน...ฉันว่าฉันจำเสียงนั่นได้” เจิ้งลี่ซาพึมพำ ริมฝีปากสั่นระริก ภาพที่หลินซีเห็นเมื่อเดินตามออกไปที่โถงทางเดิน คือภาพความวุ่นวายที่เธอไม่เคยคาดคิด ‘หลี่เฉิน’ แฟนเก่าของเจิ้งลี่ซา ยืนตระหง่านอยู่กลางโถงทางเข้า ใบหน้าหล่อเหลาที่เธอเคยเห็นในรูปถ่ายบัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว เขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับฉู่เฮ่าหรานและกู้เทียนอี้ที่ยืนขวางทางเข

หลังจากเวลาผ่านไป ด้วยความเป็นห่วงหลินซีจึงตั้งใจไปหาเจิ้งลี่ซาที่ห้อง แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ความจริงบางอย่างที่ตีแสกหน้าเข้าอย่างจังเมื่อเธอบังเอิญไปได้ยินเพื่อนกำลังระบายความในใจกับฉู่เฮ่าหราน... “แล้วเจียเหวิน...แฟนของหลินซีในตอนนั้น เขาก็อยู่ที่นั่น เขาอาสาว่าจะขับรถไปส่งฉันที่บ้าน ฉันขึ้นรถไปกับเขา แล้วเรา...เราก็มีอะไรกัน...ที่เบาะหลังรถของเขา พอฉันได้สติว่าทำอะไรลงไป ฉันก็กรีดร้อง กระโดดออกจากรถเหมือนคนเสียสติ ฉันเกลียดตัวเอง ฉันรังเกียจตัวเองจนอยากจะตาย!” “ลี่ซา...” สิ่งที่ได้ยินทำให้หลินซียืนแข็งทื่อราวกับหิน ความรู้สึกหนักอึ้งที่ถูกเพื่อนสนิททรยศความไว้ใจทำให้ก้าวขาไม่ออก เสียงที่เปล่งออกไปทั้งแหบพร่าและแตกสลาย ตัวสั่นเทา ใบหน้าขาวซีดราวกับไร้เลือด น้ำตาไหลอาบแก้ม “แก...นอนกับเจียเหวิน...งั้นเหรอ” “หลินซี!” เจิ้งลี่ซาเปล่งเสียงเรียกชื่อเพื่อนรักออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะถลาลงจากเตียงและพุ่งเข้าไปหา ทว่าหลินซีกลับถอยหลังกรูด ราวกับร่างกายของเธอขยะแขยงที่จะให้เพื่อนสัมผัส “แกนอนกับเจียเหว

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด” เสียงของเธอแหบแห้งราวกับกระซิบ น้ำตาหยดหนึ่งที่กลั้นไว้ไม่อยู่ไหลรินลงมาตามหางตา อย่าร้องไห้...อย่าร้องไห้ต่อหน้าเขา... เธอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้า พยายามจะคิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องการหักหลังของเจิ้งลี่ซา กู้เทียนอี้หล่อจริง ๆ แต่ก็มีอะไรบางอย่างในใบหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะเกือบจะไม่มั่นใจในตัวเอง เขาหยิ่งยโสและอวดดี แต่มีอะไรบางอย่างในใจของเธอบอกว่าเขาไม่ได้มั่นใจอย่างที่เขาพยายามจะให้คนอื่นเห็น เธอสงสัยว่าในชีวิตเขาผ่านอะไรมาบ้าง สงสัยว่ามีส่วนหนึ่งส่วนใดที่เขาต้องการแก้ไขหรือไม่ เหมือนกับที่เธอเคยคิดและอยากมาตลอด เธอสงสัยว่าเธอกำลังตัดสินเขาอย่างรุนแรงเกินไปรึเปล่า บางทีเธอควรจะให้โอกาสเขา แล้วเธอก็ถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังฟุ้งซ่าน เธอไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรอีกต่อไปแล้ว เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะมาหรือว่ากำลังจะไป เธอไม่แน่ในว่าด้านไหนเป็นด้านบนแล้วด้านไหนเป็นด้านล่าง แล้วเธอก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเคยรู้หรือเข้าใจจริง ๆ ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าการอ่านคนของเธอผิด ถ้าเธอไม่เคยรู้เลยว่าเจิ้งลี่ซาโกหกเธอมานานหล

และเธอก็รู้ดีว่ากับกู้เทียนอี้ มันอันตรายยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขามันรุนแรงกว่ามาก เธอสัมผัสมันได้ ในทุกจังหวะที่หัวใจเต้นผิดปกติเมื่อเขาปรากฏตัว ในทุกลมหายใจที่ขาดห้วงไปเมื่อเผลอสบตา มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งบ้าบอ แปลกประหลาด และราวกับถูกลิขิตไว้ ส่วนหนึ่งในใจของเธออยากจะถามเขาเหลือเกินว่าเขารู้สึกเหมือนกันรึเปล่า แต่ก็รู้ดีว่ามันจะดูน่าสมเพชและมากเกินไป อาจจะทำให้เขากลัวจนหนีไป และถึงแม้ลึก ๆ เธอจะไม่อยากไล่ตามความสัมพันธ์นี้ เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะสูญเสียเขาไป เธอแค่อยากจะสนุกกับการหยอกเย้า สนุกกับการอยู่ใกล้เขา สนุกกับวิธีที่เขาทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะให้นานที่สุดเท่าที่มันจะยังไม่ทำร้ายเธอ เพราะเธอรู้ดีว่าสุดท้ายแล้วเธอจะต้องการมากกว่านั้นเสมอ และมันก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลย เธอไม่อยากจะสูญเสียตัวเองไปอีกแล้ว “แสดงว่าคุณก็จะยังไม่ไปไหนใช่ไหมครับ” กู้เทียนอี้ถามเธอพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่อ่านยาก เมื่อเห็นหญิงสาวยังนิ่งอยู่เขาจึงขอร้องอีกครั้ง “ได้โปรดอยู่ต่อเถอะนะหลินซี” “ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้แคร์นักหนาว่าฉันจะอ

“หลินซีเป็นเพื่อนสนิทของเจิ้งลี่ซา” ฉู่เฮ่าหรานเริ่มต้นอย่างระมัดระวัง “และฉันก็...พยายามจะทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับลี่ซามันดีขึ้นอยู่ ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าเจตนาของนายที่มีต่อหลินซีคืออะไร แต่จากที่ฉันรู้จักเธอมา เธอเป็นคนดีและค่อนข้างจะไร้เดียงสา ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะมาเล่นเกมด้วย ฉันไม่อยากจะเห็นเธอต้องเจ็บปวด...เพื่อตัวเธอเอง และเพื่อลี่ซาด้วย” “หมายความว่านายกำลังจะบอกให้ฉันอยู่ห่าง ๆ จากหลินซีงั้นสิ” น้ำเสียงของกู้เทียนอี้ทุ้มต่ำลงอย่างน่ากลัว แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มหยัน “ก็ไม่เชิง” เขาถอนหายใจ “ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นเธอเสียใจ” “เข้าใจแล้ว” กู้เทียนอี้พยักหน้าช้า ๆ “นั่นก็ไม่ใช่เจตนาของฉันเหมือนกัน” เขายกมือขึ้นเคาะผนังเบา ๆ “แต่ฉันชื่นชมนะที่นายกล้ามาคุยกับฉันตรง ๆ แบบนี้ นายคงจะแคร์เจิ้งลี่ซามากจริง ๆ ถึงได้ห่วงใยเพื่อนของเธอขนาดนี้” “ใช่ ฉันแคร์...แคร์มาก” ฉู่เฮ่าหรานยอมรับโดยไม่ปิดบังก่อนถามกลับ “ถ้าอย่างนั้นเหตุผลจริง ๆ ที่นายเรียกฉันมาคุยคืออะไร” รอยยิ้มหยันบนใบหน้าของกู้เทียนอี้จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมื