บททั้งหมดของ กลรักกับดักซาตาน: บทที่ 71 - บทที่ 80

          เจิ้งลี่ซานั่งกอดเพื่อนรักที่กำลังร้องไห้จนตัวโยนอยู่เนิ่นนาน ไม่ได้เอ่ยคำปลอบใจใด ๆ เพราะรู้ดีว่าไม่มีคำพูดใดในโลกที่จะสามารถเยียวยาบาดแผลที่สดใหม่และลึกซึ้งขนาดนี้ได้ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือการอยู่ตรงนั้น กอดเพื่อนไว้แน่น และปล่อยให้ความเงียบเป็นพยานต่อความเจ็บปวดทั้งหมด          เมื่อเสียงสะอื้นของหลินซีเริ่มแผ่วลง เจิ้งลี่ซาก็ค่อย ๆ ผละออกมา มองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้ดวงตาบวมช้ำและแดงก่ำ ภาพนั้นทำให้หัวใจของเธอเจ็บแปลบ ไม่ใช่แค่เพราะความสงสาร แต่ยังมีความรู้สึกผิดที่กัดกินใจ ถ้าเธอไม่ยุยงส่งเสริม ถ้าเธอห้ามปรามเพื่อนให้มากกว่านี้ บางทีหลินซีอาจจะไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้         ไม่ได้...ฉันจะปล่อยให้แกจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ไม่ได้...          เจิ้งลี่ซาจับไหล่เพื่อนไว้แน่น เขย่าเบา ๆ เพื่อเรียกสติ บังคับให้สบตา        

หลังจากที่หลินซีกระโดดโลดเต้นไปรอบห้องด้วยความดีใจจนเหนื่อยหอบ เธอก็ลากเจิ้งลี่ซาออกมาจากอพาร์ตเมนต์เพื่อฉลองชัยชนะเล็ก ๆ ของตัวเอง ร้านอาหารเสฉวนเจ้าประจำที่พวกเธอชอบมาด้วยกันอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศหอมฉุนและเสียงพูดคุยจอแจของผู้คน บรรยากาศที่คุ้นเคยและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาช่วยทำให้หลินซีรู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง อย่างน้อยก็ชั่วคราว หญิงสาวนั่งเท้าคางมองเมนูด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยอมหุบ ส่วนเจิ้งลี่ซากำลังมองเพื่อนรักด้วยสายตาที่ทั้งยินดีและเป็นห่วง ปลายนิ้วของหลินซีเคาะโต๊ะเป็นจังหวะเบา ๆ ตามเสียงเพลงที่เปิดคลอในร้าน ในหัวไม่ได้สนใจรายการอาหารเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับเต็มไปด้วยเสียงทุ้มต่ำของกู้เทียนอี้และการพบกันในวันพรุ่งนี้ เจิ้งลี่ซามองภาพนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ เพื่อนของหล่อนกลับมาแล้ว กลับมาเป็นหลินซีคนเดิมที่สดใสและเปี่ยมไปด้วยความหวัง แต่การกลับมาครั้งนี้ก็เหมือนการกลับมาของผีเสื้อที่กำลังจะบินเข้ากองไฟอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่สั่งอาหารไปแล้ว หลินซีก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเพื่อนรักก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ กับความ

          “จะไปรู้ได้ไงครับ บางทีฝ่ายบุคคลอาจจะกำลังมองหาคนที่มีความคิดสร้างสรรค์นอกกรอบก็ได้”          เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ การคุยกับผู้ชายคนนี้มันช่างง่ายดายเหลือเกิน ทำไมการคุยกับกู้เทียนอี้มันถึงไม่เคยเป็นแบบนี้บ้างนะ          แล้วคุณล่ะคะ คุณมาสัมภาษณ์งานเหรอ หรือว่า...”          เสียงของเธอขาดหายไปเมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนอุณหภูมิรอบกายลดต่ำลงราวกับมีเงาสีดำทาบทับลงมา ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองด้วยสายตาของผู้ล่าหนักหน่วงและคุ้นเคยจนน่าใจหาย หลินซีมองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วก็เห็นเขา...กู้เทียนอี้ยืนอยู่ห่างออกไปประมาณสองเมตร กอดอก จ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่หรี่ลงและสีหน้าที่หงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง          “อ้อ...ไม่ใช่ครับ ผมทำงานที่นี่” เจฟตอบโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นอะไร “ผมอยู่ในฝ่ายควบรวมกิจการ แล้ววันนี้ก็ถูกส่งมาเป็นตัวแทนแผนก

          “ผมไม่รู้ว่าเราจะ...” คนเป็นลูกน้องเริ่มจะดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อน้ำเสียงของกู้เทียนอี้เริ่มจะแข็งกร้าวขึ้น          “เดี๋ยวฉันจะตามไปที่โต๊ะนะคะคุณเจฟ” หลินซีรีบพูดแทรกขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานทั้งที่ในใจกำลังเดือดพล่านไปด้วยความโกรธ “มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะคุณเทียนอี้”          “มีอะไรที่คุณจะช่วยผมได้งั้นเหรอ” ดวงตาของเขาหรี่ลงจนแทบจะเป็นเส้นตรง “แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ”          “ก็ไม่รู้สิคะ” เธอยักไหล่ รู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะกรีดร้องออกมา...ทำไมฉันต้องมาตกหลุมรักผู้ชายร้ายกาจแบบนี้ด้วยนะ... “คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าอยากจะคุยอะไรบางอย่างกับฉัน”          “เอ่อ...ผมว่าผมไปรอที่โต๊ะดีกว่า” เจียสือมองทั้งสองคนสลับกันไปมา แล้วตัดสินใจรีบเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนเผชิญหน้ากับพายุอารมณ์ที่กำลังจะปะทุขึ้นตามลำพัง

          “คุณกำลังท้าทายผมจริง ๆ สินะหลินซี” เขาจับมือเธอแล้วกระชากเข้าไปหาอีกครั้ง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาเพื่อให้ดวงตาคมกริบที่ลุกเป็นไฟของเขาได้จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ “อย่าไปที่โต๊ะของไอ้เจฟ ได้ยินไหม” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน “จากนี้ไปผมห้ามคุณคุยกับมันอีก”          “ฉันถูกห้ามเหรอคะ” เธอมองขึ้นไปที่เขาและเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา “คุณคิดว่าคุณห้ามได้เหรอ”          “อยากจะลองดูไหมล่ะ” เขาเลียริมฝีปากตัวเองช้า ๆ สายตาอันร้อนแรงของเขาเลื่อนลงต่ำมาจับจ้องที่ริมฝีปากของเธอ          “ฉันไม่จำเป็นต้องลองอะไรทั้งนั้น” เธอพูดพลางส่ายหน้าเบา ๆ หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น มือข้างที่เป็นอิสระเคลื่อนไหวไปเองโดยไม่รู้ตัว เลื่อนขึ้นไปทาบบนแผงอกของเขา แล้วค่อย ๆ ลากไล้ลงมาที่หน้าท้อง หลงใหลไปกับความรู้สึกของมัดกล้ามที่เกร็งแน่นอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตผ้าไหมเนื้อดี      &nb