All Chapters of เพียงนาง: Chapter 41 - Chapter 50

“พี่ใหญ่” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยคำเรียกขานบุรุษตรงหน้าอย่างนึกสนุกขยุกขยิก นางกำลังรู้สึกดียิ่งนักกับคำว่าเราจะบินไปด้วยกัน… จ้าวจิ่นหลงก้มหน้ามองสตรีน่าชังตรงหน้าอย่างนึกขัดเคืองถึงแม้จะเข้าใจเหตุผลอันชาญฉลาดของนางแต่ก็ยากจะยินยอม จึงโน้มริมฝีปากของตนฉกกินริมฝีปากที่กำลังเอ่ยคำระคายหูในทันใด “อื้อ!” เฉินเจียวเหมยส่งเสียงอยู่ในลำคอได้แค่นั้นโดยไม่สามารถทำอื่นใดได้มากไปกว่านี้ด้วยเพราะว่าเจ้าของริมฝีปากอุ่นชื้นนอกจากจะตวัดปลายลิ้นเข้าใส่ริมฝีปากของนางอย่างดุดันแล้ว เขายังเอื้อมฝ่ามือและวงแขนแข็งแกร่งของเขาโอบรัดรอบร่างบางของนางขึ้นอุ้มอย่างเอาแต่ใจแล้วก้าวเท้ายาวๆ ไปจนถึงเตียงนอนก่อนจะวางร่างระหงของนางลงตามด้วยร่างกำยำของเขาทาบทับลงมาเสียอย่างนั้น “อา...” หญิงสาวพ่นลมหายใจหนักหน่วงออกมาจากริมฝีปากอิ่มนุ่มของนางเมื่อได้รับอิสระจากริมฝีปากแดงๆ ของเขาแต่ทว่าเรือนกายของนางยังคงไม่ได้รับอิสระจากเรือนกายของเขาแต่อย่างใด “คอยดูเถิดว่าพี่ชายคนนี้จะทำอันใดน้องสาวได้บ้าง”จ้าวจิ่นหลงเอ่ยคำอย่างเหนือชั้นขึ้นมาบ้าง เขานึกเข่นเขี้ยวนางเต็มที นอกจากจะตีมึนได้อย่างแนบเนียนแล้วยังยัดเยียด

เวลาผ่านไปซักพัก เมื่อเฉินเจียวเหมยเดินมาตามทางแล้วได้เจอร้านขายโอสถที่ภายในร้านนั้นมีทั้งสมุนไพรสดและสมุนไพรแห้งหลากหลายชนิดวางเรียงรายให้มองเห็น นางจึงเดินเข้าไปภายในร้านแห่งนี้ในทันที เมื่อสมุนไพรมากมายมาอยู่ตรงหน้าได้อย่างนี้แล้ว อารมณ์หงุดหงิดเมื่อครู่พลันหายไป เฉินเจียวเหมยจึงสนใจอยู่กับสมุนไพรและสนทนากับหมอประจำร้านไปอย่างเพลิดเพลิน ส่วนคนที่กลับกลายมาเป็นหงุดหงิดเสียเองในยามนี้นั้น ก็คือจ้าวจิ่นหลง ชายหนุ่มเพียงต้องการยืนรอเฉินเจียวเหมยอยู่เงียบๆ มิได้ต้องการจะไปรบกวนนางแต่อย่างใด แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเป็นตัวเขาเองที่กำลังถูกรบกวนในขณะที่จ้าวจิ่นหลงกำลังยืนอยู่ด้วยมาดปกติของเขาอยู่ที่หน้าโรงโอสถแห่งนี้เขาเพียงยืนอยู่นิ่งๆ มองไปรอบๆ เมือง สังเกตผู้คนและความเป็นอยู่ของชาวบ้านตามวิสัย แต่ด้วยรูปลักษณ์ของเขาที่มีลักษณะสมส่วนดูดีทุกประการ รูปหน้าหล่อเหลาทั้งยังงดงามได้รูปคมคาย ทุกอย่างโดดเด่นถึงแม้ว่าจะอยู่ในอาภรณ์ชาวบ้านธรรมดาที่สีของเสื้อผ้าออกจะหม่นๆ ด้วยซ้ำแต่ถึงกระนั้นก็ยังคงมีเหล่าสตรีต่างเมียงมองทั้งยังพยายามส่งสายตาเปิดเผยความนัยกันอย่างสามัคคี หลายนางทำทีเ

ภายในห้องส่วนตัวของเฟยเทียนที่มีเฟยเทียนกำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรงคล้ายกับคนจะปางตายเสียให้ได้“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง เฟยเทียน” ซูเซียวยังคงถามไถ่ด้วยประโยคเดิมๆ ตั้งแต่เดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยไปทางเฟยเทียนที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงนอน “ข้าเจ็บ...” เฟยเทียนส่งเสียงแหบแห้งตอบกลับพลางเอื้อมฝ่ามือของเขาขึ้นมาเหนืออกเล็กน้อย ซูเซียวเห็นอย่างนั้นจึงถามอย่างร้อนรน “ท่านเจ็บที่ใด”นางเอื้อมฝ่ามือของตนขึ้นมาตามฝ่ามือของเฟยเทียนอย่างต้องการตรวจจับให้แน่ใจ“ตรง...นี้...” เฟยเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงติดขัดประหนึ่งว่าเจ็บมากมายพลางจับมือของซูเซียวกุมเอาไว้แล้วนำมาวางให้แนบกับแผงอกของเขา “ตรงนี้หรือ” ซูเซียวยังคงถามอย่างร้อนใจ “อืม...” เฟยเทียนหลับตาพริ้มตอบคำบางเบา“ท่านควรจะให้ข้าไปตามหมอ” นางถามเขาอีกครั้งเพื่อต้องการให้เขาเปลี่ยนใจ ด้วยเพราะว่านางถามเขามาหลายครั้งแล้วในเรื่องนี้ แต่เขากลับไม่ยินยอม“หมอก็อยู่ที่นี่อย่างไรเล่า” จู่ๆ เสียงหวานใสของสตรีนางหนึ่งพลันดังขึ้น ซูเซียวรีบหันหน้าไปมองในทันที นางจำเสียงนี้ได้“เจ้าเองหรือ” ซูเซียวถามออกไปพลางส่งยิ้มหวานล้ำส่งใ

“หากข้าช่วยเจ้าได้ เจ้าต้องปล่อยซูเซียวให้ได้อยู่กับเฟยเทียนโดยไร้ข้อกังขา แล้วเจ้าก็ห้ามใช้สิทธิ์ของผู้ปกครองมาบังคับซูเซียวด้วย ปล่อยให้ซูเซียวได้มีเวลาเป็นของตัวเอง”เมื่อเฉินเจียวเหมยกล่าวจบถึงตรงนี้นางสังเกตได้ว่าซูฮวาทำหน้าฉงนกับประโยคช่วงท้าย ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยากว่า ซูฮวาไม่รู้เรื่องที่ซูเซียวป่วย และนั่นก็นับว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของซูเซียว เป็นความประสงค์ของซูเซียวซึ่งเฉินเจียวเหมยไม่อาจที่จะยุ่งหรือล้ำเส้นกันได้ “ว่าอย่างไร รับปากเสีย” เฉินเจียวเหมยกล่าวคำเน้นเสียงพลางยกแขนขึ้นกอดอกอย่างเป็นต่อขึ้นมา “จริงหรือ เจ้าช่วยข้าได้หรือ” ซูฮวาเริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นและเริ่มมีความหวังขึ้นมา “อันที่จริงข้าก็อยากได้ลองแข่งเองดูบ้าง แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่เคยให้โอกาสข้าเลย เจ้าจะช่วยข้าจริงๆ น่ะหรือ” “อืม...ตามนั้น” เฉินเจียวเหมยตอบกลับด้วยท่าทางเหนือชั้นพลางปรายหางตามองซูฮวา “ขอบคุณนะ ขอบคุณ” ซูฮวากล่าวคำอย่างซาบซึ้งด้วยท่าทางคล้ายลูกแมวอีกแล้ว “อะไรของเจ้า เวลาอยู่กับน้องสาวทำตัวอย่างกับเสือ”เฉินเจียวเหมยอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกไปอย่างนั้น กับสตรีนางนี้ที่นิสัยไม่

เวลาผ่านไปนานเป็นชั่วยาม... ภายในห้องรับรองที่กำลังมีร่างบอบบางของซูเซียวนอนอยู่บนเตียงนอน พร้อมด้วยเฟยเทียนกำลังยืนอยู่ที่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่นัยน์ตาสั่นไหวอยู่ไม่ไกลเฉินเจียวเหมยกำลังตรวจจับชีพจรและตรวจร่างกายให้ซูเซียวอีกครั้งหลังจากได้ปรุงยาให้นางได้ดื่มกินไปหม้อใหญ่“ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว อาเหมย...” เสียงอ่อนหวานของซูเซียวเอ่ยขึ้นเบาๆ อยู่บนเตียงนอน “ข้าขอขอบคุณเจ้า...”“อืม...” เฉินเจียวเหมยรับคำเบาๆ ตอบกลับ “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะ” “อืม...” ซูเซียวคลี่ยิ้มอ่อนหวานส่งให้ยามรับคำก่อนเบนสายตาไปมองทางเฟยเทียนที่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างไม่ยอมห่างไปที่ใดมาเนิ่นนานเป็นชั่วยามเฉินเจียวเหมยเข้าใจได้ดีในสายตาอย่างนั้นของซูเซียวจึงไม่คิดที่จะอยู่ต่อแต่อย่างใด นางจึงรีบผละออกจากตำแหน่งที่นั่งข้างเตียงไปอย่างไม่รีรอเพื่อที่ว่าจะได้ให้เฟยเทียนได้อยู่ตรงนี้กับซูเซียวต่อไป เฉินเจียวเหมยใช้เวลาเก็บถ้วยยาอีกเพียงครู่ก่อนเดินออกจากห้องแห่งนี้ไป โดยที่ยังไม่ได้ยินเสียงอื่นใดของเฟยเทียนกับซูเซียวพวกเขาได้แต่จ้องหน้ากันนิ่งงันมิได้เอ่ยคำอันใดออกมาให้ได้ยิน ระหว่างพวกเขามีเพียงเส