All Chapters of เพียงนาง: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้าดูแลคนป่วยดีถึงเพียงนี้ทุกรายเลยหรือไม่” จ้าวจิ่น หลงเอ่ยคำถามอย่างนี้ขึ้นมา เมื่อนึกถึงว่าเฉินเจียวเหมยยอมทำตามคำของพี่สาวของซูเซียวเพื่อให้ซูเซียวได้อยู่กับเฟยเทียนโดยไม่ต้องไปฝึกซ้อมหนักหน่วงเพื่อแข่งขันประเพณีสำคัญแห่งปี“อืม...ก็ส่วนหนึ่ง” เฉินเจียวเหมยตอบแค่นั้น“เจ้าเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ ไยต้องทำให้ตัวเองลำบาก”“ไม่เลย...อาหลง แค่นี้ไม่ลำบากเลย” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยคำเรื่อยๆ ขณะเดินจับจูงมือกับจ้าวจิ่นหลงไปตามทาง“นั่นสินะ” จ้าวจิ่นหลงตอบรับแค่นั้น เขาสืบรู้มาว่านางเคยดูแลผู้ป่วยที่อพยพหนีภัยธรรมชาติกลุ่มใหญ่ เคยดูแลทหารทั้งค่าย เคยต้องนอนกลางดินกินกลางทราย เคยทำอะไรที่เหน็ดเหนื่อยกว่านี้มากมายยิ่งนัก “เจ้าทำเกินกำลังของตนไปหรือไม่ การเป็นองค์หญิงไม่ดีกว่าตรงไหนกัน มีทั้งอำนาจ ทั้งเงินทอง” จ้าวจิ่นหลงเอ่ยถามขึ้นอย่างนึกขัดเคืองระคนห่วงใยเพื่อที่จะหนีบุรุษเช่นเขาไป นางถึงกับต้องลงทุนให้ตัวเองลงจากตำแหน่งสูงศักดิ์แล้วไปทนลำบากอย่างไม่น่าให้อภัย “อาหลง...อำนาจกับเงินทองเป็นสิ่งมีค่าในชีวิตจริงๆ ข้าเองก็ชอบมัน” เฉินเจียวเหมยเอ่ยตอบคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เพราะว่าอำนาจแล

ใบหน้าเรียบนิ่งแฝงความน่ายำเกรง ตัวโตสูงใหญ่ยืนถมึงทึงอยู่หน้าห้องอาบน้ำ อืม...นางมิได้กลัวนะ นางแค่เกรงใจ ขอหลบมาทำใจก่อนคิดได้แล้วก็หลบเข้ามาในห้องอาบน้ำอีกรอบ เฉินเจียวเหมยใช้เวลาหาทางหนีทีไล่อยู่ในห้องอาบน้ำอยู่อย่างนั้น พลันแผ่นหลังของนางก็อุ่นวาบขึ้นมา ตามด้วยฝ่ามือใหญ่หนาของใครบางคนโอบอยู่โดยรอบที่เอวเล็กๆ ของนางเฉินเจียวเหมยถึงกับสะดุ้งเฮือกตกใจตัวเกร็งแข็งทื่อ“ทำไมเจ้าถึงเป็นสตรีเยี่ยงนี้ อาเหมย” เส้นเสียงทุ้มต่ำของจ้าวจิ่นหลงเอ่ยขึ้นเนิบนาบอยู่ข้างๆ ใบหูของเฉินเจียวเหมย“ไยเจ้าถึงทำตัวอย่างนี้” เขาเอ่ยคำตัดพ้อนางด้วยใจไม่คิดจะยินยอมใดๆเขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ๆ เขาไม่มีวันปล่อยให้นางหนีเขาไปที่ใดได้อีก ไม่มีวัน! จ้าวจิ่นหลงคิดในใจอย่างแค้นเคืองอยู่อย่างนั้นพลางขยับวงแขนแข็งแกร่งของตนกอดกระชับร่างบางของเฉินเจียวเหมยเอาไว้ให้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิมเขายอมรับว่าเขารักนางเขารักนางมากยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งรัก ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งรักมากขึ้นเขารักนาง ไยนางต้องหนีเขา นางเป็นชายาของเขา นางเป็นของเขาเฉินเจียวเหมยรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายกรุ่นร้อนที่ครอบคลุมเรือนร่างของนางในยามนี้

นางกำลังยืนปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุดในชีวิต เท่าที่จะสามารถทำได้ “ท่านหยุดยิ้มเสียทีจะได้หรือไม่” นางเอ่ยเสียงขุ่นเคืองไปทางบุรุษที่กำลังยืนมองนางอย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงริมหน้าต่าง “หยุดมองข้าด้วย หยุดเลย” “ข้าย่อมมองเจ้า” บุรุษผู้ที่กำลังร่าเริงกล่าว“มีเพียงเจ้าที่ข้าต้องมอง ไม่อาจละสายตา”เฉินเจียวเหมยถึงกับหันหน้าไปมองค้อนจ้าวจิ่นหลงด้วยสายตาวาววับอย่างไม่อาจห้ามใจหึ! นางพลาดอีกแล้ว นางพลาดตั้งแต่ต้น ตั้งแต่นางเลือกที่จะถูกถอดยศ แล้วก็กลับมาจับเขากดเสียอย่างนั้นเฉินเจียวเหมยสะบัดหน้าพรืดหนีสายตาคมกริบของจ้าวจิ่นหลงอย่างอับอายจนสุดประมาณนางไม่มีอันใดจะกล่าวจ้าวจิ่นหลงเพียงเดินเข้ามาโอบกอดชายาของเขาจากทางด้านหลังอย่างรักใคร่เหลือเกินก่อนเอ่ยออกมา “ครานี้ เจ้าจะแต่งงานกับรัชทายาทตามสัญญาได้หรือไม่กัน” เขากล่าวเสียงนุ่มอยู่ตรงเรือนผมดำขลับของนาง เฉินเจียวเหมยได้แต่เงียบงันนางกำลังอับอายจนไม่อาจเอ่ยสิ่งใด นางจึงเอื้อมมือขึ้นหยิกแขนของเขาที่โอบกอดนางอยู่อย่างนึกเข่นเขี้ยว “โอ้ย!” จ้าวจิ่นหลงถึงกับร้องออกมาแต่ยังคงกอดรัดเฉินเจียวเหมยอยู่อย่างนั้น เขาไม่ปล่อยนางไปแน่ๆเขา

“ข้าจะเป็นพี่ใหญ่ของเจ้า ดีหรือไม่”“แน่นะ”“อืม...” และแล้วรอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้างาม เฉินเจียวเหมยพยักหน้าน้อยๆ อย่างยินดีจ้าวจิ่นหลงยังคงเอ่ยเย้า “หน้าตาเริ่มดูดีขึ้นมาบ้าง”“ท่านนี่!” เฉินเจียวเหมยร้องเสียงดังพลางยกฝ่ามือพิฆาตฟาดฟันกล้ามแน่นๆ ตรงแผงอกของจ้าวจิ่นหลงไปหนึ่งที“อ่า...เจ้ารังแกข้าอีกแล้ว ชายารัก” จ้าวจิ่นหลงทำเสียงโอดครวญเฉินเจียวเหมยไม่มีการฟัง นางยังคงเข้าคลุกวงในใส่เขาอีกหลายที จนมีเสียงหัวเราะชอบใจจากจ้าวจิ่นหลงดังออกมาและมันก็เป็นอยู่อย่างนั้นอีกครู่ใหญ่จู่ๆ เสียงหนึ่งพลันดังขึ้น คล้ายกับมีสิ่งของตกหล่นกระทบพื้นจ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยจึงชะงักงันอยู่ในท่าต่อสู้กันก็ไม่ใช่กอดกันก็ไม่เชิงอยู่อึดใจเจ้าของเสียงที่ทำให้บุคคลทั้งสองต้องหยุดชะงักไปก็คือชายผู้หนึ่งในอาภรณ์องครักษ์แห่งจ้าวจิ่นหลงหล่นลงมาจากบนหลังคาเรือนกำลังนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นดินตรงทิศทางด้านหน้าของจ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยเฉินเจียวเหมยหาได้ตกใจอันใดกับสภาพของบุรุษที่มีเลือดอาบร่างจนน่ากลัวตรงหน้านี้ไม่ นางเคยเจอมาบ่อยแล้วกับบรรดาทหารยามรบทัพจับศึกแล้วได้แผลกลับมาให้นางได้รักษา หญิงสาวไ

“ข้า...เอ่อ...” ซูเซียวยังคงไม่กล้าเอ่ยคำอันใดออกมาทั้งยังไม่กล้าที่จะบอกความจริงพี่สาวของนางช่างเข้มงวดกับนางยิ่งนัก หากรู้ว่านางป่วยหนักคงไม่ยินยอมให้นางออกจากบ้านอีกเป็นแน่“โอว...ดูสินี่ใคร” เสียงแหลมๆ ของสตรีนางหนึ่งพลันดังขึ้นที่ทางด้านหลังของเฉินเจียวเหมย ซูฮวา และซูเซียวพาเอาสตรีทั้งสามนางต้องหันหน้าไปมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงสตรีเมืองนี้เสียงแหลมสูงกันทุกนางเลยหรือไร เฉินเจียวเหมยถามในใจ สตรีผู้ที่เป็นเจ้าของเสียงแหลมๆ นางนี้ แต่งกายด้วยอาภรณ์ราคาแพงสีชมพูบานเย็น แต่งหน้าทาสีชาดมาอย่างจัดจ้าน มีบ่าวไพร่ติดตาม ท่วงท่าดั่งเช่นสตรีชั้นสูง ท่าทางและกิริยาน่าจะเป็นบุตรสาวของผู้ดีมีเงินเฉินเจียวเหมยสังเกตได้อย่างนั้น สตรีนางนั้นยังคงส่งเสียงแหลมๆ มาทางซูฮวาและซูเซียวอย่างต่อเนื่อง “ได้ข่าวว่าน้องสาวกลัวแพ้จึงไม่กล้าลงแข่ง แต่พี่สาวยังดันทุรัง ช่างน่าสมเพช” ประโยคที่เอื้อนเอ่ยอย่างประชดประชันนั้นเกี่ยวข้องกับการแข่งขันตามประเพณีอันสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นของเมืองนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเฉินเจียวเหมยเพียงยืนฟังนิ่งๆ เพื่อจับประเด็นมิได้ต้องการยุ่งเกี่ยวแต่อย่างใด ด้วยเพร