All Chapters of เพียงนาง: Chapter 21 - Chapter 30

“ยัง ยังมัวยืนรับท่อนไม้อยู่ มานี่!” เฉินเจียวเหมยรีบตะโกนออกมาในขณะที่กำลังจะโยนท่อนไม้ใส่บุรุษลึกลับอย่างต่อเนื่อง บุรุษลึกลับจึงรีบกระโดดลอยตัว พลางคิด องค์ชายของเขาคงมีองครักษ์พิทักษ์ดีกว่าเขาเสียแล้วกระมังและเพียงไม่นานบุคคลลึกลับพลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย ในขณะที่เฉินเจียวเหมยยังคงก้มหน้าก้มตาหาท่อนไม้อยู่อย่างร้อนรนเพราะว่าที่มีอยู่ในมือเมื่อครู่ใช้ไปจนหมดมือแล้ว“พอแล้ว อาเหมย” จ้าวจิ่นหลงเดินมาจนถึงตัวของเฉินเจียวเหมยพลางเอ่ยห้ามปราม “เจ้านั่นไปแล้ว” นางช่างมีเรี่ยวแรงเหลือเฟือเสียจริง ทั้งๆ ที่เขาจับนางกดอยู่จนตลอดเกือบทั้งคืนในถ้ำนั่น “ไปแล้วรึ” เฉินเจียวเหมยได้ยินดังนั้นจึงหยุดก้มหน้ามองหาท่อนไม้เพื่อเงยหน้าขึ้นมองไปทางจ้าวจิ่นหลง แต่ยังไม่ทันได้ยืนตัวตรงริมฝีปากของนางพลันถูกริมฝีปากของจ้าวจิ่นหลงครอบครองอีกแล้ว! เฉินเจียวเหมยร่ำร้องอยู่ในใจ ฤทธิ์ของสมุนไพรช่างร้ายกาจยิ่ง ไม่น่าเลย...จ้าวจิ่นหลงยังคงกดจูบเฉินเจียวเหมยอย่างนึกเข่นเขี้ยวเสียจริง นางช่างเหมาะสมยิ่งกับตำแหน่งชายาของเขาซักพักจ้าวจิ่นหลงจึงถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของเฉินเจียวเหมยก่อนหอมแก้มนา

“พี่ใหญ่...” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยเรียกขานจ้าวจิ่นหลงอย่างอารมณ์ดีเมื่อจ้าวจิ่นหลงไม่อาจเอาชนะนางได้ในเรื่องที่นางต้องการหึหึ!นางกับเขารู้จักกันแบบสายฟ้าฟาดเพราะความผิดพลาดเพียงชั่วข้ามคืน แน่นอนว่า ต่อไปนี้นางกับเขาจะได้ทำความรู้จักกันได้เป็นอย่างดี ก่อนที่นางจะต้องไปแต่งงานกับเขา อา...นางต้องรอบคอบ มันคือชีวิตอิสระที่นางจะต้องทิ้งไปอย่างไม่น่าให้อภัย “ท่านไม่ควรรีบร้อนเรื่องของข้า ท่านควรใจเย็นอย่างที่ท่านบอกข้าเมื่อครู่ เข้าใจหรือไม่” หญิงสาวยังคงเอ่ยคำพร้อมสั่งการอย่างเนียนๆ จ้าวจิ่นหลงที่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าเสียท่าให้กับชายาแห่งตนจึงได้แต่เก็บข่มอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้ หากตามใจนางแล้วนางไม่ดื้อดึงเขาย่อมตามใจ หากแต่นางดื้อรั้นขึ้นมาเขาย่อมไม่อาจยินยอม แต่ว่า...คำว่าพี่ใหญ่ นี่มัน...ฮึ! “พี่ใหญ่” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยเรียกขานอย่างสนุกสนานจ้าวจิ่นหลงเพียงหรี่ตามองอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเหลือประมาณเฉินเจียวเหมยเห็นท่าทางที่แสดงออกมาว่าขัดใจอย่างนั้นของจ้าวจิ่นหลง นางยิ่งนึกสนุกจึงเรียกแบบเน้นคำหน้าบาน“พี่...ใหญ่...” จ้าวจิ่นหลงหยุดเดินพลางกระตุกมือของเฉินเจียวเหมยให้หยุ

เมื่อทุกคนเห็นอย่างนั้นจึงเดินตามไปยังทิศทางที่ถูกชี้ชวนในทันทีเพียงครู่ทุกคนจึงเดินทางมาถึงบ้านหลังหนึ่งของชายชราผู้นี้ “พวกท่านตามสบายเถิด” ชายชราเจ้าของบ้านบอกกล่าวพลางผายฝ่ามือไปยังโต๊ะกลางบ้าน ส่วนตัวของเขานั้นเพียงเดินเกาะผนังของตัวบ้านเข้าไปด้านในบ้านอย่างยากลำบาก จ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยพร้อมด้วยองครักษ์ทำได้แค่ยืนมองมิได้ถือวิสาสะเข้าไปด้านในของตัวบ้านแต่อย่างใดซักพักต่อมาชายชราท่านนั้นก็เดินออกมาพร้อมกับหญิงชราวัยใกล้เคียงกันโดยที่หญิงชราท่านนั้นเป็นฝ่ายพยุงร่างของชายชราออกมา “พวกข้าต้องขอขอบคุณพวกท่านจริงๆ ที่ช่วยเหลือสามีของข้าเอาไว้ ขอบคุณจริงๆ” หญิงชราท่านนั้นกล่าวเสร็จก็ไอออกมา บ่งบอกถึงอาการเจ็บป่วยเรื้อรัง แต่นางยังคงพยายามเอ่ยคำ “เป็นเพราะข้าเอง สามีของข้าจึงต้องบาดเจ็บอย่างนี้ เขาต้องออกไปหาสมุนไพรเอามาให้ข้า” “เจ้าอย่ากล่าวอย่างนั้น ข้าเป็นสามีของเจ้า ย่อมเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลเจ้าตลอดไป” ชายชราที่ถูกหญิงชราพยุงอยู่เอ่ยขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง “ข้าเป็นภาระท่านแล้ว” หญิงชรากล่าวด้วยซาบซึ้ง“ข้าย่อมยินดี” ชายชราซึ้งยิ่งกว่า “ท่านพี่...

ช่วงบ่ายของวันต่อมาภายในหมู่บ้านแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มคึกคักยินดีปรีดายิ่งนักของเหล่าชาวบ้านที่มีท่านหมอคนใหม่เดินทางมาถึงสองคนที่เป็นสามีภรรยากันซึ่งพวกเขาจะมาประจำการที่หมู่บ้านแห่งนี้ เฉินเจียวเหมยได้พูดคุยทักทายกับหมอชายหญิงทั้งสองด้วยความสงสัยว่าเหตุใดถึงอยากที่จะมาอยู่ที่หมู่บ้านทุรกันดารห่างไกลความเจริญอย่างนี้ เพื่อที่ว่านางจะได้มั่นใจว่าท่านหมอทั้งสองมิได้ถูกบังคับมาด้วยคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธ เพราะถ้าหาก ว่าเป็นอย่างนั้น การดูแลรักษาอาจจะมิได้กระทำด้วยใจจริงท่านหมอทั้งสองจึงกล่าวตอบออกมาอย่างไม่มีปิดบังด้วยเหตุผลที่ว่าหมู่บ้านแห่งนี้นั้นมีสมุนไพรมากมายสำหรับที่จะนำมาปรุงยาได้หลากหลายอยู่ตรงภูเขาใกล้หมู่บ้านนั่นเองและคำตอบอย่างนั้นก็ทำให้เฉินเจียวเหมยรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง นางจึงเอ่ยปิดท้าย “เช่นนั้นแล้ว หากปรุงยาได้มากมายพวกท่านก็ส่งไปขายยังเมืองหลวงเลยนะ เอาราคาแพงๆเลย จะได้นำมาสร้างครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ที่นี่” จบคำก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ตามวิสัย ท่านหมอสามีภรรยาจึงหัวเราะตอบรับอย่างเห็นดีเห็นงามเห็นด้วยทุกประการ จ้าวจิ่นหลงที่ยืนกอดอกแอบฟังอยู่ไกลๆ จึงทำได้แค่น

ซูฮวายังคงเอ่ยอย่างเอาอกเอาใจใส่เฉินเจียวเหมยอย่างหวังผล พลางพาเฉินเจียวเหมยเดินชมเมืองเสียอย่างนั้น “ไม่ต้องเลย ข้ามีพี่ชายอยู่ทั้งคน ไม่เห็นจะต้องลำบากเจ้า” เฉินเจียวเหมยกล่าวปฏิเสธอย่างเหนือชั้น “ได้อย่างไร พี่ชายเจ้าอาจจะต้องการอย่างนี้” ซูฮวากล่าวพลางส่งสายตาเป็นประกายไปทางจ้าวจิ่นหลงที่เดินนิ่งๆ มาตามทางอย่างสง่างามน่าเคียงข้างยิ่ง “ไม่ว่าข้าเอ่ยสิ่งใดพี่ใหญ่ย่อมเห็นงาม ปล่อยเลย” เฉินเจียวเหมยเริ่มคำรามดุดันอย่างเปิดเผยไม่มีเกรงใจ ซูฮวาเห็นอย่างนั้นจึงรีบเอาใจเฉินเจียวเหมยมากยิ่งกว่าเดิม “เมื่อครู่ข้าขอโทษที่ส่งสายตาอย่างนั้นใส่เจ้า ให้ข้าชดใช้เถิด” “จริงรึ” เฉินเจียวเหมยถามกลับอย่างผู้ชนะ“จริงเจ้าค่ะ เจ้าอย่าโกรธข้าเลยนะ” ซูฮวารีบออดอ้อนอย่างไม่เหลือร่องรอยของสตรีร้ายกาจเมื่อครู่ “ก็ได้ แล้วอย่าขัดใจข้าล่ะ” “เจ้าค่ะ!” จบประโยคสนทนา เฉินเจียวเหมยเพียงทำท่าทางดั่งนางพญา ในขณะที่ซูฮวาเพียงทำท่าทางคล้ายลูกแมวจ้าวจิ่นหลงที่เพียงเสียวสันหลังวาบๆ เมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นเสียวสะท้านไปหมดทั้งตัว กับชายาของเขา นางช่างร้ายกาจยิ่งแล้ว...ตามทางเดินทอดยาวของตลาดในหมู่บ